Εξερευνώντας τα μυστικά της μόδας για τις γυναίκες άνω των 50+.

Ας μιλήσουμε για τη μόδα για τις γυναίκες άνω των 50+. Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους για τις γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας είναι, ότι πλέον δεν ενδιαφερόμαστε και δεν αναζητούμε την κομψότητα. Υπάρχει μια μεγάλη παρανόηση στον πολιτισμό μας, ότι οι γυναίκες άνω των 60 ετών είμαστε  αόρατες, κακοντυμένες και αδιάφορες στον αισθησιασμό και την ομορφιά, ότι είμαστε όλες οικοδέσποινες χωρίς φύλλο και δεν είμαστε πλέον μέρος του κόσμου της μόδας, της τέχνης και της δημιουργικής δύναμης της ζωής.

Εξερευνώντας τα μυστικά της μόδας για τις γυναίκες άνω των 50+.

Και όμως τόσα πολλοί  από τους  πιο μοντέρνους ανθρώπους που γνωρίζω είναι γυναίκες άνω των 50+ ετών! Οι γυναίκες άνω των 50+ ετών είναι συχνά πιο μοντέρνες από ότι όταν ήταν νεότερες, επειδή έχουνε καλύτερη αυτοπεποίθηση και μια ισχυρότερη αίσθηση του εαυτού τους, ξέρουν πώς να ντυθούν σε σχέση με το ποιες είναι.

Όταν πρόκειται για μόδα για τις γυναίκες άνω των 50+ ετών είναι εδώ μερικά πράγματα που εξετάζουν:

Αγκαλιάστε την ηλικία σας

Υπάρχει μια δημοφιλής τηλεοπτική εκπομπή στην Αμερική (με βάση μια βρετανική εκπομπή με το ίδιο όνομα) που ονομάζεται "Τι να μην φορούν", η οποία φιλοξενεί ειδικούς της μόδας και σε κάθε επεισόδιο κάνει ένα «makeover» από ένα άτομο, που κάνει φρικτές επιλογές σχετικά με το προσωπικό του στυλ. Μία από τις ενδιαφέρουσες αλήθειες από αυτή την εκπομπή, η οποία εμφανίζεται συχνά στους συμμετέχοντες, ιδίως των γυναικών, είναι ότι πολλές γυναίκες προσπαθούν να ντυθούν για να δείχνουν "πολύ νεότερες" από ό, τι πραγματικά είναι, αλλά αυτό είναι λάθος.

Όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να ντύνονται με στυλ, που θα είναι πιο κατάλληλο για κάποιον πολύ νεότερο, παραδόξως  οι ίδιοι φαίνονται πολύ μεγαλύτεροι. Εάν φοράμε κοντές φούστες ή τα ψηλά τακούνια ή «φανταχτερές μόδες», που θα μπορούσε να λειτουργήσει σε μια γυναίκα με τη μισή ηλικία σας, οι πιθανότητες είναι να φαινόμαστε μεγαλύτερες από ότι πραγματικά είμαστε. Το ίδιο ισχύει και για κολάν, τα οποία ενώ είναι άνετα, είναι από τα λιγότερο κολακευτικά είδη ρουχισμού που οι γυναίκες άνω των 50+ ετών μπορούν να φορέσουν.

Αν έχετε ντυθείτε κατάλληλα με την ηλικία σας, συχνά έχει ως αποτέλεσμα να δείχνετε νεότερες, επειδή οι άνθρωποι εκτιμούν το ωραίο  σχήμα που δίνουν τα ρούχα σας στο σώμα σας ή πόσο υγιές είναι το δέρμα σας ή το μοντέρνο κούρεμα, που συνήθως δεν προσέχουν όταν αποσπώνται από τα ακατάλληλα ρούχα, που κάνουν μια μεγάλη γυναίκα από καλοβαλμένη να δείχνει καρικατούρα.

Εμπιστευθείτε την κλασική εμφάνιση

Ένα από τα πλεονεκτήματα του να είσαι γυναίκα άνω των 50+ ετών είναι, ότι «τα έχουμε δει όλα». Έχουμε περάσει από κάθε είδους μανία της μόδας και βραχύβια τάση, που μπορεί να φανταστεί κανείς κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Τώρα που είμαστε στα 50+ μας (και όχι μόνο), έχουμε την απλή κομψότητα και την ελευθερία, που έρχεται επειδή είμαστε σε θέση, να επιλέξουμε το κλασικό στυλ, που πραγματικά είναι διαχρονικό σε οποιαδήποτε ηλικία.

Μην νιώθετε, ότι να πρέπει να υποκύψετε στην τελευταία τάση της μόδας. Είναι φανερό, ότι οι περισσότερες "τάσεις" είναι σχεδιασμένες με το νεανικό κοινό στο μυαλό των σχεδιαστών. Αν κάτι σας φαίνεται ανόητο, μη διστάσετε να το πείτε. Η εξέταση μιας πιο κομψής γραμμής προϋποθέτει, να επικεντρωθούμε τεχνικά στο ντύσιμο παρά να ασχοληθούμε με το «totallook», που βλέπουμε στο αγαπημένο μας περιοδικό μόδας. Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα κλειδιά για τον έλεγχο της μόδας για τις γυναίκες άνω των 50+ ετών.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να μεταφερθεί το στυλ και το κοινωνικό στάτους μιας γυναίκας στον περίγυρό της εκτός από τα ρούχα. Μερικές φορές φανερώνουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση οι επιλογές ρούχων, που είναι πιο συντηρητικές και «κλασικές».

Στη μόδα για τις γυναίκες άνω των 50+ ετών, υπάρχει μια σχετική ρήση: «φόρεμα για το ρόλο στη ζωή που θέλετε να έχετε». Θεωρείτε τον εαυτό σας ένα περιπετειώδες πνεύμα; Αγαπάτε να ταξιδεύετε; Επιλέξτε αξεσουάρ ή συμπληρωματικά κομμάτια από άλλους πολιτισμούς των χωρών που έχετε επισκεφθεί.

Αν αγαπάτε υπαίθρια αθλήματα και δραστηριότητες, να βρείτε έναν τρόπο ώστε η ντουλάπα σας να αντικατοπτρίζει τα ενδιαφέροντα σας αυτά, αυτό δεν σημαίνει ότι οι επιλογές της μόδας σας πρέπει να είναι "όλα τα αθλήματα, όλη την ώρα», αλλά είναι δυνατόν να ντύνεστε σπορ και να εξακολουθείτε να είστε κομψές.

Οι γυναίκες των 50+ ετών ανακαλύπτουμε ξανά τον κόσμο με πολλούς τρόπους. Συχνά μια καινούργια καριέρα η μια καινούργια σχέση η μια άλλη άποψη για την ζωή σε σχέση με τα μέλη της οικογένειας μας (γάμοι παιδιών, εγγόνια κ.λπ.) δημιουργούν νέες συνθήκες και νέες ιδέες για το τι σημαίνει να είσαι "ενήλικος μεγαλύτερης ηλικίας."

Μέρος αυτής της ανακάλυψης σχετίζεται με τη μόδα. Άλλωστε τελικά η μόδα είναι μια διαδικασία συνεχούς ανακάλυψης και προσαρμογής, ώστε να βρεθούν οι ιδέες και οι λύσεις, που λειτουργούν στους νέους τρόπους και στόχους της ζωής που συνεχώς εξελίσσεται. Κλασικό στιλ με σύγχρονες πινελιές είναι συνήθως η επιτομή της κομψότητας, που είναι και το ζητούμενο στα 50+.

Η βιομηχανία της μόδας έχει αρχίσει να καλύπτει περισσότερα για τις γυναίκες άνω των 50+ ετών, επειδή είναι μια ομάδα με μεγάλη αγοραστική δύναμη και επειδή οι σχεδιαστές άρχισαν να ανακαλύπτουν ότι η μόδα δεν είναι μόνο για 22χρονα μοντέλα σε επίδειξη στις πασαρέλες. Η αλλαγή σε αυτά τα σημεία είναι σαφής και εμφανής, όπως και στο κόσμο των καλλυντικών, τα aging καλύπτουν όλο και περισσότερο χώρο πιά στα ράφια.

Ανησυχείτε που μεγαλώνετε? Για να το συζητήσουμε λίγο…

Χαμογέλασα κάποτε όταν διάβασα κάτι που είπε ο David Bowie: «Το να μεγαλώνουμε είναι μια καταπληκτική διαδικασία, κατά την οποία ένα πρόσωπο πηγαίνει εκεί, που θα έπρεπε να βρίσκεται από την αρχή».

Το επαναλαμβάνω στο εαυτό μου κάθε μέρα της ζωής μου από τότε που πέρασα για τα καλά τα 50.

Όλοι γνωρίζουμε, ότι η ηλικία είναι θέμα στάσης ζωής περισσότερο παρά ένας αριθμός. Επίσης καταλαβαίνουμε, ότι αυτή ακριβώς η στάση επηρεάζει τις σκέψεις μας και την συμπεριφορά μας γενικότερα.

Με άλλα λόγια, εάν αισθάνεσαι νέα και ενεργητική, δεν σε ενοχλεί η ηλικία. Αν όμως σε κρατάνε πίσω σκέψεις σχετικές με το τι θα κάνεις το υπόλοιπο της ζωής σου, τότε μένεις πίσω. Με αυτές τις σκέψεις η ζωή γίνεται μίζερη και ανούσια.

Δεν σας ιντριγκάρει καθόλου η ιδέα, ότι μπορείτε να διαλέξετε τον τρόπο ζωής σας και να το ζήσετε με χαρά, πάθος και υγεία, χωρίς να παίζει κανένα ρόλο η ηλικία? Εμένα πολύ.

Γιατί μερικά άτομα είναι φοβισμένα, ανήσυχα και καταθλιπτικά σχετικά με το μεγάλωμα?

Δεν υπάρχει κάτι να φοβηθείς σχετικό με την ηλικία, είναι αυτή η καταπληκτική διαδικασία που είπε και ο David Bowie.

Το πρώτο πράγμα, που πρέπει να γίνει, είναι να ξεφορτωθείτε  τις ανησυχίες και να γιορτάσετε την ηλικία σας με θετική και υγιή προσέγγιση. Κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της, αρκεί να ξέρεις να την ζεις.

Αυτή η διαδικασία του μεγαλώματος θα σε πάει ακριβώς εκεί που κοιτάς. Αν κοιτάς την χαρά, την ευτυχία θα σε πάει εκεί. Αν κοιτάς την μιζέρια, την κατάθλιψη θα σε πάει εκεί. Θα έχεις, ότι σου αξίζει η νομίζεις ότι σου αξίζει.

Δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι, που ζουν σε μια διαρκή κατάσταση ανησυχίας για τα χρήματα, την εργασία και τις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους. Τους φαίνεται αδύνατον να ξεφύγουν από αυτά που τους βασανίζουν κάθε ημέρα. Στην πραγματικότητα είναι δικαιολογίες για να αποφεύγουν να κυνηγήσουν το όνειρο, την ζωή, τη χαρά. Είναι γνωστό, ότι οι πλούσιοι άνθρωποι έχουν μια πολύ άνετη ζωή, όχι απαραιτήτως και μια πιο ευτυχισμένη.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Σε ένα βιβλίο “The War of Art” είχα διαβάσει το εξής  «το πιο τοξικό πράγμα στον πλανήτη είναι η δυστυχία. Είναι η ρίζα του κακού περισσότερο από την φτώχεια, την ασθένεια και την σεξουαλική  δυσλειτουργία, συντρίβει το πνεύμα και μας ωθεί μακριά από πράγματα για τα οποία γεννηθήκαμε».

Η αντίσταση προσφέρει μια μονόδρομη πορεία προς την πλήξη, διότι μας επιτρέπει να βρίσκουμε  ατελείωτες δικαιολογίες για να μην κάνουμε, ό, τι θέλουμε πραγματικά να κάνουμε. Αφαιρεί την ενέργειά μας, καταπνίγει την εφευρετικότητα μας και εξαφανίζει τη δημιουργικότητά μας. Η αντίσταση είναι η δύναμη από έναν ελέφαντα χιλίων κιλών, που σας κρατά πίσω κάθε μέρα της ζωής μας.

Το αντίδοτο στην αντίσταση είναι να σηκωθείτε κάθε πρωί με την πρόθεση να κάνετε το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή σας - κάτι που φέρνει χαρά και ικανοποίηση και θετική ενέργεια. Πρέπει να επικεντρωθείτε σε πράγματα που ανεβάζουν τη «ψυχική θερμοκρασία σας» και να εκπληρώνουν τις ανάγκες σας.

Μην κάνετε κανένα λάθος: η αντίσταση έρχεται κάθε μέρα. Έτσι να είστε σε εγρήγορση, επίγνωση και σαφείς για το τι ακριβώς θέλετε να κάνετε. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος, που μπορείτε να ακολουθήσετε τα όνειρά σας και να γίνετε το πρόσωπο, που ήταν γραφτό να γίνετε.

ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ

Κυκλοφορεί ένας μύθος, ότι όσο μεγαλώνεις γίνεσαι αόρατη. Αυτό διαδίδεται από όσους αισθάνονται καταθλιπτικά επειδή μεγαλώνουν και σπέρνουν γύρω τους αρνητικότητα και παραίτηση.

Έχετε, υποθέτω, όλοι παρατηρήσει ανθρώπους, που κάθονται μπροστά από μια τηλεόραση και παρατηρούν λυπημένα εκπομπές για τις ζωές των άλλων ανθρώπων, ιδιαίτερα γιορτές, ανθρώπινες συναντήσεις, γλέντια, πάρτυ κ.λ.π.  Πιστέψτε με δε θέλω καθόλου να παρακολουθώ τέτοια γεγονότα, θέλω όσο μπορώ να τα ζω.

Ένας άλλος αρνητικός μύθος για τη γήρανση είναι, ότι έχετε μειωμένο δυναμικό. Γελοίος μύθος! Εντάξει, ίσως θα πρέπει να ζητήσετε από τα παιδιά ή τα εγγόνια σας να σας δείξουν πώς να κάνετε κάτι στον υπολογιστή, αλλά, τουλάχιστον, έχετε το πνευματικό δυναμικό για να κατανοήσετε αυτό που ρωτάτε. Ζήτω για σας!

Τώρα λέγοντας στον εαυτό σας κάθε μέρα, ότι δεν μπορείτε να ανεβείτε στον Όλυμπο, όπως στα είκοσι, που ούτε τότε ανεβήκατε, η ότι είναι αδύνατον να κάνετε ποδήλατο μέχρι την Κόρινθο δεν είναι μια εποικοδομητική διαδικασία.  Υπάρχουν τόσα άλλα που μπορείτε να κάνετε, να περπατήσετε στην παραλία, ευτυχώς ζούμε σε μια χώρα που η θάλασσα είναι σχεδόν παντού. Να περπατήσετε στο βουνό, έχουμε τόσα βουνά. Να πάτε στα μαγαζιά έστω και για άσκηση και επικοινωνία, να πιείτε ένα καφέ στην κοντινότερη πλατεία και τόσα άλλα που αγγίζουν την κάθε μία από μας. Το να μεγαλώνεις καλά είναι κάτι που αξίζει να το γιορτάζουμε κάθε μέρα. Κάθε μέρα είναι δώρο. Προπάντων επικοινωνήστε. Η συμβουλή της μαμάς σας «δεν μιλάμε ποτέ σε αγνώστους» είναι πολύ κακή για τους μεγάλους.

Κάποτε η Μάγια Αγγέλου αυτή η σπουδαία γυναίκα είπε ακολουθώντας μια αρχαία ελληνική ρήση «άλλο το ζην και άλλο το ευ ζην» Πόση αξία δίνετε στην δημιουργία στη ζωή σε όλες τις εκφάνσεις ? Είναι ο μόνο τρόπος να δώσετε στη ζωή σας αξία και νόημα και αυτό δεν είναι θέμα ηλικίας είναι θέμα νοοτροπίας.

Οι άνδρες βλέπουν τις γυναίκες άνω των 60? Αυτές οι ίδιες βλέπουν τους εαυτούς τους?

Πριν μερικές ημέρες ψωνίζαμε με μια φίλη και είχαμε ένα ενοχλητικό  διάλογο. Η φίλη μου μόλις πριν 3 μήνες πέρασε το κατώφλι των 60.

Περιδιαβάζαμε τα ράφια του Attica και εκείνη συνεχώς απέρριπτε το ένα μετά το άλλο τα ρούχα που βλέπαμε, δηλώνοντας πικρά «δεν μπορώ να το φορέσω αυτό είναι για πολύ νεότερες γυναίκες. Αλλώστε ποιός κοιτάζει πια γυναίκες της ηλικίας μου».

Εντυπωσιάστηκα. Ήταν πάντα πολύ όμορφη. Ήταν αυτό που ονομάζουμε κλασσική ομορφιά, γαλάζια σχεδόν κρυστάλλινα γαλάζια μάτια και φίνο αψεγάδιαστο δέρμα που πλαισίωναν πυκνά στιλπνά μαλλιά. Πάντα την κοιτούσα με λίγο ζήλια, τόσο κομψή. Ήταν φανερό, ότι κάτι είχε επηρεάσει τόσο πολύ την συμπεριφορά της και είχε καταστραφεί η έμφυτη εμπιστοσύνη στην εμφάνιση της. Μάλλον τα πρόσφατα γενέθλια έφταιγαν. Έστελνε δε αυτό το μήνυμα στο σύμπαν γύρω της, πικρό και δυσάρεστο, περισσότερο για την ίδια.

Ως πολύ ωραία γυναίκα σε όλη της την ζωή είχε απολαύσει τον απροκάλυπτο πολλές φορές θαυμασμό ακόμα και γυναικών, πόσο περισσότερο ανδρών. Τώρα βλέποντας τα σημάδια του χρόνου σε πρόσωπο, σώμα και μαλλιά, μια ωριμότητα που σε τίποτα δεν αφαιρούσε από την κομψότητά της, θεωρούσε, ότι δεν είχε κάτι που να την κάνει πλέον γοητευτική.

Άρα τίθεται το ερώτημα «είναι οι γυναίκες μετά τα 60 αόρατες»?

Η μήπως η φίλη μου αποδέχτηκε τον αστικό μύθο για όλες τις ώριμες γυναίκες? Πολλές τον αποδεχόμαστε. Μόλις πριν λίγα χρόνια ήταν σύνηθες οι γυναίκες μετά τα 50 να γίνονται αόρατες. Δεν βλέπαμε καμία δυνατότητα για αυτές στον κόσμο της μόδας και σε όλη την κοινωνία γενικώς.

Βέβαια ξαφνικά και δραματικά μόλις πρόσφατα το marketing ανακάλυψε, ότι αποτελούμε μια δημογραφική ομάδα τεράστια και με πολλές καταναλωτικές δυνατότητες στη μόδα, τα καλλυντικά και τα αξεσουάρ.

Τώρα βλέπουμε πολλές γνωστές και λαμπερές γυναίκες άνω των πενήντα, πράγμα που δεν αποκρύπτεται,  να καλύπτουν εξώφυλλα περιοδικών με γκρίζα μαλλιά. Τις βλέπουμε στις πασαρέλες σε ρόλο μοντέλων ακόμα. Αλλά δεν είναι μόνο τα υψηλής αναγνωρισημότητας πρόσωπα μοντέλων  ώριμων γυναικών που αποτελούν και τα σήματα κατατεθέντα του target group μας, που έχουν αυτό το προνόμιο. Ξαφνικά μας δόθηκε το δικαίωμα, να εμφανιζόμαστε με γκρίζα η άσπρα μαλλιά, ελεύθερα ρομαντικά ριγμένα στους ώμους, η ακόμα και κομμένα αιχμηρά κοντά και όλα αυτά να είναι αποδεκτά έως γοητευτικά.

Επίσης μπορούμε να φοράμε τζιν και δερμάτινα, ψηλά τακούνια και αθλητικά. Με άλλα λόγια μας δόθηκε η άδεια να είμαστε ο εαυτός μας. Είναι ευχάριστα όλα αυτά και ελπίζω να μην είναι μια περαστική μόδα.

Όσον αφορά την όμορφη φίλη μου, αισθάνθηκα την ανάγκη να της περάσω το μήνυμα ότι οι άνδρες δεν κάνουν…… περάσματα από την ζωή των κοριτσιών που έχουν περάσει τα 55, αλλά ειλικρινά δεν νομίζω ότι αυτού του είδους το πέρασμα με είχε απασχολήσει ποτέ πριν στην ζωή μου. Το όλο ζήτημα έχει να κάνει για το πώς αισθάνεσαι εσύ για τον εαυτό σου και πως το εκπέμπεις προς τον κόσμο γύρω σου. Έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω την θεωρία μου και βρήκα την τέλεια ευκαιρία.

Η συμπεριφορά είναι το σπουδαιότερο αξεσουάρ.

Την επόμενη ημέρα, μια δύσκολη και πνιγμένη από εξωτερικές δουλειές ημέρα, έφυγα στα γρήγορα από το σπίτι φορώντας ένα αδιάφορο μαύρο παντελόνι, μια αδιάφορη μαύρη μπλούζα χωρίς ντεκολτέ, μία μαύρη ζακέτα, μαύρα αθλητικά και μια κόκκινη τσάντα, το μοναδικό φωτεινό σημείο μου.  Καθώς έτρεχα είδα το είδωλό μου σε μια βιτρίνα. Έδειχνα τόσο βιαστική, κουρασμένη και …γριά.

Ξαφνικά σταμάτησα, πήρα μια βαθιά αναπνοή, σαν αυτές που μαθαίνουμε στα μαθήματα γιόγκα, και άρχισα να περπατώ με ένα πιο σιγανό και πιο χαλαρό τρόπο. Πήρα εκείνη στην στάση, που μας έλεγαν, όταν είμαστε μικρές στο σχολείο οι γυμναστές «ψηλά το κεφάλι, μέσα η κοιλιά, έξω το στήθος». Χαλάρωσα και λίγο τους ώμους σε λιγότερο επιθετική στάση, πιο φυσική. Σκέφτηκα τι τυχερό κορίτσι ήμουν, που ήμουν υγιής και δυνατή να μπορώ να κάνω τόσες δουλειές  αποτελεσματικά ακόμα και πόσο η ζωή είναι ωραία. Αυτή η σκέψη, το έχω παρατηρήσει, φέρνει ένα αδιόρατο χαμόγελο στο πρόσωπο και ζωγραφίζεται μια εικόνα αδιόρατης ευτυχίας στο πρόσωπό. Η ευτυχία ομορφαίνει είναι γνωστό. Και συνέχισα τον δρόμο μου μπροστά από τα ζαχαροπλαστεία της πλατείας από τα οποία περνώ «αόρατα» κάθε μέρα. Με την άκρη του ματιού μου παρατηρούσα, ότι κάποια κεφάλια γυρίσανε και με κοιτούσαν, ακόμα και μερικές γυναίκες. Δεν ήταν τίποτα άλλο από το μήνυμα της ευτυχίας, που είχα στο μυαλό μου εκείνη την στιγμή. Ο ευτυχισμένος άνθρωπος είναι πάντα ελκυστικός.

Πιστεύω ακράδαντα, ότι η αυτοπεποίθηση και η θετική συμπεριφορά είναι πιο σπουδαία από κάθε ιδιαίτερο ντύσιμο η μακιγιάζ για μια ώριμη γυναίκα. Είναι τόσο ωραίο να είσαι υγιής και δυνατός, να μπορείς, να απολαμβάνεις ακόμα την ζωή, είναι μια εμπειρία που αποκτάς με το πέρασμα του χρόνου μόνο. Κάπου διάβασα προ καιρού, ότι ο άνθρωπος φαίνεται γερασμένος από την σκυφτή στάση του σώματος και όχι από τις ρυτίδες. Είναι ακριβώς ο λόγος που οι κοιλιακοί έχουν τόσο θεοποιηθεί, ως δείγμα νεότητας και ομορφιάς, στηρίζουν όλη την στάση του σώματος. Ένα σώμα όρθιο είναι δείγμα δύναμης και ομορφιάς.

Να θυμηθώ να τα διηγηθώ στη φίλη μου που θα συναντηθούμε αύριο. !!!

Μεγαλώνω

Στη μέση ηλικία έχω μερικές ενοχλήσεις και πόνους. Όχι οι συνήθεις πόνοι των ποδιών η των μυών από σκληρή γυμναστική, αλλά πόνοι που έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μου. Ενοχλήσεις και πόνοι που έχουν παρεισφρήσει στο σώμα μου και μου θυμίζουν την ηλικία μου κάθε πρωί, όταν σηκώνομαι από το κρεββάτι μου και δεν μπορώ πια να πεταχτώ και να αρχίσω αμέσως να κινούμαι όπως παλιότερα.

Κανένας βέβαια δεν μου υποσχέθηκε, ότι θα αισθάνομαι τέλεια πάντα, όπως θα μεγαλώνω. 

Είχε αρχίσει το σώμα και προειδοποιούσε για αυτές τις εξελίξεις, αλλά κάπου βαθιά μέσα μου πίστευα ότι αυτά δεν θα συμβούν σε μένα.

Θυμάμαι, όταν παρακολουθούσα διαφημίσεις στην τηλεόραση και διαφήμιζαν πάτους για περπάτημα, φάρμακα δυσπεψίας,  βιταμίνες για μακροζωία, φάρμακα για κάλλους κ.α., δεν έδινα καμία σημασία, δεν με αφορούσαν. Θυμάμαι τις συζητήσεις των μεγαλύτερων γύρω μου για τι δεν πρέπει να τρώνε,  για τον σπόνδυλο που ..γλίστρησε, για τον καφέ που δεν τους αφήνει να κοιμηθούν αν τον πιούν μετά από κάποια ώρα, για την ποσότητα του φαγητού το βράδυ ώστε να μην επιδράσει στον ύπνο τους , για τις εξετάσεις που δεν βγήκαν αρκετά καλές κ.α.. Απλά δεν με αφορούσαν, ακούγονταν όλα τόσο….γέρικα και ξένα.

Τελικά δεν θα έπρεπε, διότι αργά η γρήγορα τελικά όλοι εκεί θα φτάσουμε. Είναι βέβαια αυτό φράση κλισέ, αλλά τόσο μα τόσο αληθινή.

Και δεν είναι μόνο οι σωματικοί πόνοι, που πρέπει να διαχειριστείς. Στη μέση ηλικία οι βιώνουμε σωματικούς αλλά και ψυχολογικούς πόνους, πράγμα που δεν μπορούσαμε ούτε να φανταστούμε στα είκοσι κάτι, ακόμα και στα 30 κάτι. Ο ψυχολογικός πόνος της απώλειας ανθρώπων που αγαπούσες και που η ζωή και ο χρόνος σε ανάγκασε να αντιμετωπίσεις ως οριστικό γεγονός. Πόσες φορές δεν μου φάνηκε υπερβολική η ευαισθησία ενός μεγαλύτερου, που συγκινήθηκε από μια παλιά φωτογραφία ευτυχισμένων στιγμών, από ένα αντικείμενο με αναμνήσεις όπως μια μπούκλα μαλλιών από το πρώτο κούρεμα του πρώτου μωρού. Σκεφτόμουν «τώρα γεμίζουν τον χώρο με άχρηστα πράγματα, συγκινητικά αλλά άχρηστα» !!!. Τώρα μου συμβαίνει και εμένα.

Το να μεγαλώνεις σημαίνει να αφήνεις πίσω σου πολλά πράγματα, αγαπημένες συνήθειες που δεν είναι πια μέρος της ζωής σου. Αφήνεις πίσω το κορίτσι που βγήκε από το σχολείο και το πανεπιστήμιο, την γεμάτη ενέργεια μαμά, την φιλόδοξη επαγγελματία. Αποχαιρετάς τα καλοσχηματισμένα οπίσθια για τα οποία τόσο ίδρωνες στη γυμναστική, τα καλλίγραμμά πόδια, τα πυκνά και ζωντανά μαλλιά γεμάτα μπούκλες σε υπέροχο φυσικό χρώμα. Χάνεται η επαφή με τις γόβες στιλέτο, τις κοντές φούστες, τα μικροσκοπικά μπικίνι, τα κολλητά παντελόνια, τα κοντά μπλουζάκια που δεν καλύπταν το στομάχι. Είναι μια πονεμένη αλλά απαραίτητη μεταμόρφωση της ντουλάπας μας.

Αλλά υπάρχουν μερικά πράγματα σε σχέση με αυτούς τους «πόνους» του σώματος και της ψυχής που είναι παραδόξως ανακουφιστικά. Όταν μου χτυπούν κουδουνάκια αυτοί οι πόνοι και μου θυμίζουν ότι μεγαλώνω, μου θυμίζουν όμως επίσης όλα αυτά που αγάπησα κάθε μέρα στη ζωή μου και ιδιαίτερα τους ανθρώπους. Ναι βέβαια με πονάει από το πρωί η πλάτη μου, ναι μου λείπουν οι άνθρωποι που δεν είναι πια γύρω μου γιατί πέθαναν, αλλά πάνω από όλα αγαπώ κάθε μέρα και πιο πολύ και πιο βαθιά αυτούς που έχω γύρω μου. Ναι η νιότη έχει φύγει οριστικά και αμετάκλητα, αλλά έχω ακόμα το δικαίωμα να μεγαλώνω δίπλα σε ανθρώπους που αγάπησα και αγαπώ πιο πολύ σήμερα όπως η οικογένειά μου. Κάθε μέρα μεγαλώνει μαζί με μένα και η αξία τους στη ζωή μου. Μπορεί να μειώνεται η ενεργητικότητα μου, αλλά έχω το προνόμιο να μην βιάζομαι τόσο πολύ πια.

Άλλωστε λένε ότι η δυστυχία είναι το μέτρο της ευτυχίας, και το να μην αισθάνεσαι καλά όλες τις ώρες σου μαθαίνει την αξία του του χρόνου που αισθάνεσαι καλά. Αυτό ακριβώς είναι ο πόνος αλλά και η ομορφιά του να μεγαλώνεις καλά.

Ακούς Θανάση……

«Ακούς Θανάση μην μου κάνεις τον χαζό, σε είδα εγώ πως την κοίταζες την Τζένυ κατευθείαν στα βυζιά»  φαίνεται δεν άκουσε κατά την γνώμη της ο Θανάσης και συνεχίζει «τι θα πει τα είχε όλα απ’ έξω, να μην κοιτούσες» και συνεχίζει μετά από κάποια απάντηση του Θανάση «όχι βέβαια και να ήταν ο Κώστας χωρίς βρακί εγώ δεν θα κοιτούσα» Ο διάλογος στο τραμ. Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο η κυρία στα μούτρα του άτυχου Θανάση ακούστηκε ο κύριος πίσω μου «ναι ρε αυτός είναι που έβαλε μπόμπα στο μαγαζί του πατέρα μου, αφού ανήκε στον ΕΛΑ» πιο σιγά αυτός αλλά μετά την νεκρική σιγή που είχε απλωθεί διότι παρακολουθούσαμε όλοι τον διάλογο με τον Θανάση ακούσαμε καθαρά για τον ΕΛΑ.

Μια ακόμα δύσκολη περίπτωση είναι οι αλλοδαποί, που στα ΜΜΜ βρίσκουν την ευκαιρία να μιλήσουν με τους συμπατριώτες του η τις οικογένειες τους με τους ελεύθερους χρόνους που δίνουν οι τηλεφωνικές εταιρείες, ιδιαίτερα αν έχουν βρει και θέση. Εκεί δεν έχουμε ούτε την ευκαιρία να «απολαύσουμε» τον διάλογο με τον Θανάση γιατί δεν καταλαβαίνουμε τι λέει. Πολλές φορές έχουμε 2-3 αλλοδαπούς να μιλάνε ασταμάτητα για όλη την διαδρομή δημιουργώντας μια χάβρα.

Η τρίτη περίπτωση είναι αυτών που ακούνε χορευτική μουσική στη διαπασών μέσα από τα ακουστικά, που δεν τοποθετούν καλά στα αυτιά τους και είσαι αναγκασμένος να ακούς  και εσύ την ίδια μουσική παραμορφωμένα μέσα από τα ακουστικά των αυτιών, που ακούγεται σε όλο το ΜΜΜ χωρίς καμία δυσκολία.

Η τέταρτη και τελευταία είναι τα νεαρά παιδιά, που ακούνε δυνατά μουσική από τα κινητά χωρίς καθόλου ακουστικά. Κανείς δεν τολμάει, να μιλήσει για πολλούς λόγους, όπως ο φόβος γιατί συνήθως είναι μπουλούκι παιδιών που ακούει μουσική, γελάει συνεχώς δυνατά, φωνάζουν ό ένας στον άλλο, σκουντιούνται, σπρώχνονται, δέρνονται . Αν μιλήσεις, στην καλύτερη περίπτωση θα σε χλευάσουν τόσο πολύ και τόσο χυδαία, που θα πρέπει η να εμπλακείς μαζί τους η να κατέβεις από το μέσον.

Παρατηρώ, πως χάνεται κάθε μέρα η ιδιωτική ζωή των ανθρώπων λόγω των κινητών τηλεφώνων στα ΜΜΜ, στα εστιατόρια και γενικά στους δημόσιους χώρους. Τελευταία όμως έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι πολλοί άνθρωποι διαφόρων ηλικιών αποζητούν τα λίγα λεπτά «διασημότητας» έστω και τόσο περιορισμένη όσο οι επιβάτες ενός ΜΜΜ. Τα κινητά τηλέφωνα σε ανεξέλεγκτη χρήση, τα reality που μας έπεισαν ότι μπορεί ….και να γίνεις πλούσιος όσο πιο πολύ εξευτελιστείς, τα πρωινομεσημεριανάδικα που πολλές φορές σε συνεννόηση με το …θύμα μπορούν να παρουσιάζουν τις πιο απόκρυφες πτυχές της ζωής ενός γνωστού προσώπου, η να φτιάχνουν γνωστά πρόσωπα μέσα από δημιουργικές αφηγήσεις και αμφιλεγόμενες εξηγήσεις σε απλές δηλώσεις ανθρώπων, είναι τα μέσα για να μαθαίνουν όλοι τον καυγά με τον Θανάση.

Προ ημερών συνάντησα μια παλιά φίλη, η μητέρα της οποίας αυτοκτόνησε μη αντέχοντας την απώλεια του συζύγου της με τον οποίο ζούσε πάνω από 55 χρόνια. Την νίκησε η κατάθλιψη.  Η γυναίκα αυτή πήρε ένα ταξί και πήγε και μπήκε μέσα στη θάλασσα και πνίγηκε δεδομένου ότι ήταν Ιανουάριος μήνας. Μου περιέγραψε η φίλη, πέραν του λυπηρού γεγονότος, πως έπρεπε να ζητήσει από την αστυνομία να απομακρύνει από την παραλία πολύ γνωστό δημοσιογράφο, τότε μαρκουτσοφόρο (προ 15ετίας), οποίος έδινε live την ιστορία της άτυχης συνταξιούχου που αυτοκτόνησε από οικονομικά προβλήματα!! Οι κινέζοι λαός με ιστορία λένε «μια εικόνα, χίλιες λέξεις», εμείς φτιάξαμε  το «μόνον εικόνα, ούτε λέξεις, ούτε σκέψεις. Μόνον ότι φαίνεται»

Γράψετε, υποχρεώστε τους να κάνουν την δουλειά τους.

Η σχέση μου με το δίκαιο είναι καρμική, θα έλεγα. Μετά από πολλά μπλεξίματα στη ζωή μου κατάφερα, να χαλιναγωγήσω την ανάγκη μου, να «ανακατεύομαι», όπου βλέπω άδικο, ψέμα, απάτη και προπάντων όταν δεν αποδίδεται δικαιοσύνη, εκεί «που μας παίρνει» στον αδύναμο. Διότι είναι καλή η δικαιοσύνη, αλλά δεν μπορείς να είσαι «γεννημένη για τα δικαστήρια χρυσή μου» όπως έλεγε και η Βλαχοπούλου, είναι ψυχοφθόρο και ακριβό . Όμως μέσα στον ορυμαγδό των προβλημάτων που μας έχει βρει τελευταία, υπάρχει και κάτι «καλό». Η δημόσια διοίκηση για να μας υποχρεώσει, να δεχόμαστε να μηνύματά της και να μην πληρώνει κλητήρες, υιοθέτησε το ηλεκτρονικό μήνυμα (email).  Μαζί με το δημόσιο και σχεδόν όλες οι επιχειρήσεις κατάλαβαν, ότι χωρίς παρουσία στο διαδίκτυο απλώς «δεν υπάρχουν».

Έτσι άρχισε μια νέα εποχή για μένα. Μετά από πολλά πάρε δώσε με δικηγόρους λόγω επαγγέλματος και ανάγνωση πολλών εξωδίκων, διαπίστωσα, ότι δεν χρειάζεται, να είσαι δικηγόρος για να γράψεις ένα ηλεκτρονικό μήνυμα σε όποιον υπεύθυνο, για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημά σου. Είναι απλό. Εξιστορείς τα γεγονότα χωρίς υβριστικούς χαρακτηρισμού, κόσμια. Δεν απονέμεις ευθύνες, περιγράφεις το γεγονός και το πρόβλημα, τονίζεις την ζημία που έχεις υποστεί και τελειώνεις με την καταπληκτική φράση γεμάτη υπονοούμενα «επιφυλάσσομαι παντός νομίμου δικαιώματός μου». Καλό θα ήταν να βάζετε και το κινητό σας τηλέφωνο στην υπογραφή σας.

Δεδομένου ότι το ηλεκτρονικό μήνυμα δεν χρειάζεται πρωτόκολλο, δεν χρειάζεται δικηγόρο, δεν χρειάζεται να περιμένεις ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο, δεν χρειάζεται να φωνάζεις, δεν χρειάζεται καν να βγεις από το σπίτι σου και τελικά δεν κοστίζει τίποτα αφού την έχεις την ριμάδα την σύνδεση με τον διαδίκτυο, είναι τόσο απλή η χρήση του.

Οι διευθύνσεις είναι στις σελίδες του διαδικτύου. Τρεις εβδομάδες τηλεφωνούσα την ΕΥΔΑΠ διότι ο εργολάβος της είχε αφήσει το πεζοδρόμιό μας χαράδρα και έφυγε. Και μόνο ο τρόπος που μου απαντούσαν στο τηλέφωνο καταλάβαινα ότι όχι μόνο δεν κρατούσαν σημείωση αλλά ούτε καν άκουγαν. Μόλις έστειλα email ακαριαία το έφτιαξαν, εγώ απλώς ανέφερα το γεγονός ΜΕ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ. Μου έστειλαν μάλιστα και μήνυμα, να τους απαντήσω αν είμαι ευχαριστημένη από την εργασία και αν υπάρχει κάποιο άλλο παράπονο με χίλιες συγνώμες μέσα. Μην ξεχνάτε τον νόμο της δημοσίας διοίκησης, που υποχρεούνται τουλάχιστον σε απάντηση εντός 30 ημερών από την όποιου τύπου αίτηση του πολίτη και δυστυχώς για αυτούς το email, όταν σταλεί, γράφεται στο σκληρό δίσκο και υπάρχει τρόπος να έχετε και απάντηση αν το πήραν και ακόμα αν το άνοιξαν.

Με τον ίδιο τρόπο ο αντιπρόσωπος γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας στην Ελλάδα, άλλαξε με καινούργιο το ολοκαίνουργο αυτοκίνητο του γιού μου, που παρουσίαζε μηχανικά προβλήματα από την πρώτη μέρα. Έστειλα email στη Γερμανία και με πήραν τηλέφωνο την πέμπτη εργάσιμη ημέρα. Ναι ναι αυτός ο κύριος που αρνιόταν να συζητήσει καν μαζί μας με πήρε, με τόνο εκνευρισμένο τον οποίο αγνόησα ευγενέστατα και μου είπε, να πάμε να παραλάβουμε σε μια εβδομάδα το νέο αυτοκίνητο.

Θα μπορούσα να σας αναφέρω πολλά παραδείγματα με την Vodafone, την ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την εταιρεία ορθοπεδικών στρωμάτων της κόρης μου,  αλλά νομίζω ότι περιττό. Μέχρι και η ΓΓΠΣ (taxisnet) μου απάντησε και πήγα με το μήνυμα στην εφορία και έκανα άμεσα την δουλειά μου. Γράψτε μην φοβάστε, μην βαριέστε, έχετε δικαιώματα, ζητήστε τα, επιμένετε. Το όφελος είναι τόσο οικονομικό όσο και ηθικό. Θα νοιώσετε καλύτερα, όταν το καταφέρετε. Υποχρεώστε τους να κάνουν την δουλειά τους, τους πληρώνετε για αυτό.

Πράγματα από μια ζωή που δεν έχω πια.

Ναι οι ψηλοτάκουνες γόβες ferragamo, εκείνες που πλήρωσα με ¾ του μισθού μου, έχουν εγκατασταθεί στο κουτί τους για μια πενταετία τώρα. Α ναι και εκείνο το δερμάτινο παντελόνι στο χρώμα του κάστανου είναι αδύνατον να κουμπώσει πια, μολονότι δεν έχω πάρει τόσα κιλά. 

Ένα ολόκληρο ντουλάπι πιάνουν τα κοστούμια και ταγιέρ από τo Rococo,  σε όλα τα χρώματα, αλλά περιέργως δεν τα έχω φορέσει αν και μου κάνουν!!! Όλα αυτά είναι κομμάτια μιας ζωής, που δεν υπάρχει πια.

 Έτσι ψάχνω απελπισμένα για ένα ζευγάρι πιο χαμηλοτάκουνες γόβες για την σαββατιάτικη έξοδο και δεν βρίσκω στην παπουτσοθήκη.  Ακριβώς αυτή η παπουτσοθήκη ήταν, που ξεκίνησε το θέμα. Συζητούσα με τον άνδρα μου να προσθέσω δίπλα της στον διάδρομο του σπιτιού μερικές ακόμα, από αυτές του ΙΚΕΑ που μπαίνουν η μια πάνω στην άλλη. Με κοίταξε απελπισμένος και μου είπε «τι να τις κάνεις? Μήπως τα φοράς όλα αυτά?»

Ήταν η κατάλληλη φράση στην κατάλληλη στιγμή. Κρατούσα πράγματα από ένα στυλ ζωής, που τελείωσε για μένα, της επαγγελματικής. Κατάλαβα, ότι δεν θα ξαναφορέσω τις ψηλοτάκουνες γόβες, για να πάω για καφέ με τις φίλες μου, θα φορέσω κάτι πιο άνετο. Βρίσκομαι σε άλλη φάση της ζωής μου και θέλω να την ζήσω. Είμαι πια και γιαγιά !!!.  Εμένα αυτή η λέξη δεν μου θυμίζει γεράματα, δεν αισθάνομαι έτσι, αλλά με γεμίζει με αγάπη και ζεστασιά.

 Άνοιξα την αποθήκη και κάλεσα μια κοινότητα πρώην ναρκομανών και τα πήραν σχεδόν όλα. Να υπογραμμίσω, ότι όλα ήταν πράγματα που λειτουργούσαν και σε αρίστη κατάσταση, πλυντήριο από το πρώην εξοχικό, ψυγείο από το πρώην εξοχικό, μοκέτες από τα δωμάτια των παιδιών. Το μισό δωμάτιο άδειασε στο υπόγειο και ήταν 10 τετραγωνικά. Η χαρά των παιδιών που τα πήραν (έχουμε μαγαζί όλοι μαζί και  τα πουλάνε) ήταν μια γλυκιά ανθρώπινη στιγμή.

Μετά πήραν σειρά οι ντουλάπες και οι παπουτσοθήκες, πανηγύρι κανονικό. Ξεκίνησα από τις κόρες των φίλων. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τον ενθουσιασμό, ειδικά για αυτά που ταιριάζουν με επαγγελματικούς χώρους. Τώρα τελευταία έχουν επιβληθεί dress code σε μεγάλες επιχειρήσεις και τράπεζες και τους ήρθαν κουτί, κομμάτια κλασικά και καλοραμμένα. Τα είχα απλώσει στο σαλόνι και έγινε κανονικό πάρτυ το προηγούμενο Σάββατο με καφέ και κουλουράκια. Μετά πήραν σειρά οι  κυρίες που μας καθαρίζουν (σε εμένα και στις φίλες). Ένοιωσα πολύ καλά ξαλαφρωμένη και με μια αίσθηση εσωτερικής «γλύκας», είναι ωραίο να μοιράζεσαι, όχι μόνο στην κρίση, πάντα.

Ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή χαμένη, πόσο περισσότερο τα αντικέιμενα.

μοιράζεται είναι ζωή χαμένη.

Empty Nester: Τα παιδιά μεγάλωσαν και έφυγαν.

Δεν ξέρω αν στα ελληνικά υπάρχει η ανάλογη έκφραση για τους γονείς που μεγάλωσαν τα παιδιά τους και έχουν φύγει από το σπίτι, χωρίς οι ίδιοι να είναι τόσο γέροι, είναι απλώς μεσήλικες. 

Βέβαια στη Ελλάδα της κρίσης, που τα παιδιά γυρίζουν στο σπίτι λόγω οικονομικών προβλημάτων, μάλλον δεν είναι τόσο μεγάλος αυτός ο αριθμός, όσο στην Αμερική που αυτό το κοινωνικό φαινόμενο είναι πιο διαδεδομένο με την φοίτηση των παιδιών σε κολλέγια μακριά από το σπίτι. 

Πάντως έχει αρχίσει να σχηματίζεται και στη χώρα μας, πάλι λόγω κρίσης και «υποχρεωτικής» συνταξιοδότησης ένας αξιοπρόσεκτος αριθμός, ιδιαίτερα γυναικών, που μεταξύ 50 και 60 ετών, από την μια στιγμή στην άλλη βρίσκονται χωρίς καθημερινή δουλειά και χωρίς παιδιά. 

Εκεί ακριβώς δημιουργείται ένα μεγάλο κενό, που δεν είναι καθόλου εύκολο να γεμίσει. Ναι πολλοί θα σκεφτούν ¨επιτέλους να ξεκουραστώ», αλλά δυστυχώς μετά από χρόνια δημιουργικής ρουτίνας δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεις καθημερινές ασχολίες, που πραγματικά να γεμίζουν την ζωή σου τόσο όσο το μεγάλωμα παιδιών η καριέρα. Αυτό το συγκεκριμένο group λέγεται στην Αμερική Empty Nesters, άνθρωποι με «άδεια φωλιά». 

Διάβασα, λοιπόν κάπου τα «σημάδια» που υποδηλώνουν ότι είσαι empty nester, μερικά έχουν και χιούμορ.

*Το δωμάτιο η τα δωμάτια των παιδιών έχουν άδειες ντουλάπες, που έχετε ήδη καταλάβει.

*Δεν έχετε πια ιδέα πότε σταματάνε η αρχίζουν τα σχολεία, οι σχολικές γιορτές. Γενικά σας είναι πλέον άγνωστες οι πάσης φύσεως εκπαιδευτικές αλλαγές, μεταρρυθμίσεις, εξετάσεις κ.λ.π.

*Πάει πολύς καιρός από τότε που 2 – 5 το απόγευμα έπρεπε να πάτε κάποιον κάπου, αντιθέτως σε αυτές ακριβώς τις ώρες είναι που παίρνετε εκείνον τον ευλογημένο χαλαρωτικό ημίωρο υπνάκο.

*Βάζετε πλυντήριο τις μισές φορές η και λιγότερες από παλιά.

*Τα παιδιά σας έρχονται τις Κυριακές για φαγητό, φεύγουν αυτά και ίσως και τα παιδιά τους και αφού μαζέψετε τον χαμό που έχει δημιουργηθεί μπορείτε να καθίσετε το βράδυ στην τηλεόραση με τα πόδια απλωμένα «χωρίς να σηκωθείτε».

*Τα μαγειρικά σκεύη γενικά είναι πολύ μεγάλα, αλλά μπορείτε να μαγειρέψτε για κέφι σας και να προσφέρετε στα παιδιά σας το κέικ που τους αρέσει «όταν επιθυμείτε να το φτιάξετε», η την τυρόπιττα που λατρεύουν.

*Γενικά η ησυχία έχει γίνει κάτι το αυτονόητο για σας.

*Έχετε αποκτήσει ντουλάπα με χειροτεχνίες, αλλά όχι πια τόσα χαρτιά περιτυλίγματος, καρτούλες γενεθλίων, παιδικά αυτοκόλλητα και γενικά όλα αυτά που χρησιμοποιούσατε για δώρα προς τους φίλους των παιδιών.

*Στη ζωή των παιδιών σας υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που εσείς δεν γνωρίζετε και δεν σας γνωρίζουν.

*Το μολύβι, το σημειωματάριο, το σελοτείπ, το ψαλίδι είναι εκεί που τα αφήσατε και αν δεν είναι δεν φταίει κανείς άλλος παρά μόνο εσείς.

*Το ραδιόφωνο είναι στον αγαπημένο σας σταθμό.

*ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΒΡΗΚΑΤΕ ΞΑΝΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΑΣ, ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 20 – 25 ΧΡΟΝΙΑ ΝΟΜΙΖΑΤΕ ΟΤΙ ΣΑΣ ΒΑΦΤΙΣΑΝΕ ΜΑΜΑ.

Carolina Herrera

H Carolina Herrera είναι πάντα για μένα η επιτομή της κομψότητας.

Μειώνοντας «μήπως είναι η ώρα να πούμε ΝΑΙ»

Πριν μερικά χρόνια η Μάρω Κοντού, την οποία θεωρώ από τις κομψότερες γυναίκες σε μεγάλη ηλικία, έδωσε μια συνέντευξη. Μεταξύ άλλων όταν ερωτήθηκε για την εμφάνισή της και την ζωή της είπε «όσο περνάει ο καιρός αφαιρώ πράγματα από την ζωή μου, το μακιγιάζ μου, τα κοσμήματά μου και γενικά ..αφαιρώ». Ήταν μια φράση που μου έμεινε στο μυαλό και μεγαλώνοντας διαπίστωσα την αφάνταστη χρησιμότητάς της.

Με τα χρόνια, συγκεντρώνουμε πολλά πράγματα. Καθώς ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία, η συλλογή αγαθών είναι αυταπόδεικτη. Αγοράζουμε σπίτια, τα επιπλώνουμε, τα διακοσμούμε. Επίσης η αγορά ρούχων είναι μια συνεχής πηγή ευχάριστης δραστηριότητας, καθώς παρακολουθούμε τις τελευταίες επιταγές της μόδας. Την μεγαλύτερη διάρκεια της ζωής μας καταναλώνουμε χωρίς πολύ σκέψη. Όταν όμως πλησιάζουμε τα 60 διαπιστώνουμε πόσα πολλά πράγματα έχουμε μαζέψει στη ζωή μας.

Θα θέλαμε ίσως να «μειώσουμε» λίγο αυτό το κάποτε ευχάριστο φορτίο, αλλά είμαστε συναισθηματικά δεμένες με αυτό. Πράγματα που αγοράσαμε για κάποιες ειδικές στιγμές έχουν συναισθηματική αξία για μας τώρα καθώς μας θυμίζουν όμορφες στιγμές, στιγμές ευτυχίας, στιγμές νεότητας, δύναμης, ξενοιασιάς. Σαν να φοβόμαστε, ότι αν φύγουν αυτά τα αντικείμενα θα χαθούν οι στιγμές. Κάποτε μια φίλη που ζούσε σε ένα πολύ μεγάλο σπίτι, που το ημιυπόγειο της ήταν ακριβώς όσο και το σπίτι και μόνο μια μικρή γωνία ήταν το θερμαντικό σύστημα της κατοικίας και το υπόλοιπο ΟΛΟ ήταν αποθήκη σχεδόν γεμάτη μου είπε το εξής καταπληκτικό στην ερώτηση μου «τι θα τα κάνεις όλα αυτά?», «δεν μπορώ να πετάξω τις αναμνήσεις μου, όταν γίνονται πολλές αλλάζω σπίτι και πάω σε άλλο με μεγαλύτερη αποθήκη». Υπερβολή θα πείτε. Τηρουμένων των αναλογιών χώρου πολλές φορές συναντάμε το ίδιο φαινόμενο στις ζωές μας, αν τις κοιτάξουμε αντικειμενικά.

Τα τελευταία 10 χρόνια η μείωση έχει γίνει το προσωπικό μου «μάντρα». Καθώς σταδιακά μείωνα αυτό το φορτίο, που μην ξεχνάμε ότι χρειάζεται κόπο και χρήμα για να συντηρηθεί, διαπίστωσα κάτι απλό. Μειώνοντας δεν έκοβα τις ρίζες μου όπως μέχρι τότε σκεπτόμουν, αλλά δημιουργούσα χώρο για την καινούργια σημερινή μου ζωή, τους καινούργιους ανθρώπους που ήρθαν (νύφες, γαμπρούς, εγγόνια κ.λ.π) και που αγαπώ. Επίσης διαπίστωσα πόσο πολύ έχει αλλάξει το γούστο μου από τότε, π.χ. δεν μου αρέσουν τα ίδια μπιμπελό. Τι σημασία έχει αν κόστισε κάποια χρήματα κάποτε για να το αποκτήσω? Δεν με αντιπροσωπεύει πια.

Πριν μια εβδομάδα στο ασανσέρ στο Βασιλόπουλο στεκόμαστε τρείς κυρίες περίπου της ιδίας ηλικίας. Δίπλα στο ασανσέρ ήταν ένα ράφι με προσφορά  μια σαλατιέρας με κάποιες αγορές. Η μια κυρία εκφράζοντας δυνατά την σκέψη της είπε «α ωραία σαλατιέρα». Σε μια από τις πολλές φορές που λατρεύω να ανοίγω συζητήσεις με άγνωστες γυναίκες την ρώτησα «είστε σίγουρη ότι σας λείπει μια ακόμα σαλατιέρα στο ντουλάπι που έχετε και τις υπόλοιπες?» Η απάντηση ήταν αναπάντεχη «και να φανταστείτε, ότι λόγω του ξαφνικού θανάτου της αδελφής μου όταν αντέχω, πηγαίνω σπίτι της και προσπαθώ να αδειάσω τα ντουλάπια της από τις διάφορες πιατέλες και σαλατιέρες. Δεν ξέρω τι να τις κάνω πια». Τότε παρατήρησα ότι φορούσε μαύρα πένθιμα και όχι μοδάτα.

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα σώζατε από το σπίτι σας αν έπιανε ξαφνικά φωτιά και έπρεπε να φύγετε τρέχοντας?

Ποτέ μην σταματάς.

Λαδάκια με άρωμα

Η φίλη μου η Ρούλα, σε μια επίσκεψής της, μου έφερε ένα απλό, αλλά πολύ αρωματικό και χρήσιμο δώρο.

Τρία μπουκαλάκια με αρωματικά λάδια φαγητού, που έφτιαξε μόνη της από τις γλάστρες της και τα βαζάκια μπαχαρικών.

Το ένα είχε δενδρολίβανο, το άλλο σκόρδο και λεμονόφλουδες και το τρίτο καυτερές πιπεριές και διάφορα άλλα από το Μπαχάρ.

Λόγω των ημερών και των τραπεζιών που όλοι κάνουμε, έκαναν πραγματικά θραύση. Είναι υπέροχα για να καταναλωθούν ωμά, δεν θα συνιστούσα να μαγειρευτούν, γιατί όπως μου είπε η Ρούλα, χάνονται τα έντονα αρώματα. 

Ειδικά αυτό με το λεμόνι και το ελαφρύ σκόρδο είναι καταπληκτικό για σαλάτα λάχανο, που από απλή συνηθισμένη σαλάτα την κάνει υπερπαραγωγή. Στην ερώτηση για την συνταγή η Ρούλα, είπε ότι δεν υπάρχει συνταγή είναι θέμα γεύσης και προσωπικού γούστου και έχει κάνει πολλές δοκιμές μέχρι να φτιάξει τα μίγματα που της άρεσαν πιο πολύ. Μου είπε μάλιστα, να δοκιμάσω πρώτα σε μικρέ ποσότητες, για να μη χρειαστεί να πετάξετε λάδι που δεν θα σας αρέσει σαν αποτέλεσμα.

Ντουλάπια κουζίνας

Δεν είμαι και πολύ φανατική της κουζίνας, αλλά μου αρέσει το καλό φαγητό, που συνήθως είναι το σπιτικό, εκτός και αν διαθέσετε πολλά χρήματα για εστιατόριο χωρίς να είναι και σίγουρο ότι θα αγοράσεις την ανάλογη ποιότητα.

Είμαι όμως λάτρης της τακτοποιημένης και καθαρής κουζίνας. Η κουζίνα μου είναι σχεδόν κατάλευκη με πινελιές πράσινου στο χρώμα της ελιάς. Τελευταία κάνω μερικές μικροαλλαγές,  με σκοπό να γίνει ο χώρος πιο άνετος και να προσαρμοστεί στις καινούργιες συνθήκες της ζωής μου, δηλαδή χωρίς πολλά πρόσωπα τις καθημερινές, με οικογενειακά κυριακάτικα τραπέζια. Πιο πολύ θέλω να φροντίσω, ώστε ο χώρος να προσφέρεται για γρήγορο μαγείρεμα, δεδομένου ότι έχω περάσει πια την εποχή που περνούσα πολλές ώρες στην κουζίνα, τα παιδιά έχουν τώρα τα δικά τους σπίτια.

Σε μια πρόσφατη επίσκεψη μου σε κατάστημα μαστορεμάτων διαπίστωσα πόσο προσιτοί είναι πια οι μηχανισμοί ντουλαπιών κουζίνας. Ψάχνοντας λοιπόν στο internet και μετά από πολύ ωραίες ιδέες, αποφάσισα να μετατρέψω πολλά ντουλάπια της κουζίνας, ιδιαίτερα τα κάτω από τον πάγκο σε συρόμενα, δηλαδή να προσαρμοστούν μηχανισμοί στα ράφια ώστε να μπορούν να συρθούν έξω σαν συρτάρια. Οι μηχανισμοί είναι σχετικά φθηνοί και εξαρτώνται από το βάρος που θα τοποθετήσετε, άλλα είναι για κατσαρόλες και pyrex και άλλα για tupper. Παρέχουν δε την εξαιρετική υπηρεσία της πλήρους χρήσεως όλου του ραφιού χωρίς να χρειάζεται να βγουν τα μπροστά αντικείμενα για να χρησιμοποιηθούν τα πίσω. Επίσης είναι σωτήρια για τα κάτω ράφια, που συνήθως ξεχνάμε τι έχουμε τοποθετήσει μέσα αφού είναι εκτός καθημερινού οπτικού πεδίου.

Σκεφτείτε το. Το κόστος είναι μικρό και η χρησιμότητα μεγάλη. Εδώ στο Pinterest θα δείτε πολλές λύσεις. Θα σας ενημερώσω για την πρόοδο τον εργασιών.

Οι γιορτινές μέρες για γυναίκες 50+

Το να είσαι γυναίκα της δικής μου γενιάς 50+ τις γιορτινές μέρες δηλαδή Χριστούγεννα, Πάσχα κλπ. είναι λίγο δύσκολο τουλάχιστον στον τόπο μας. Εφόσον έχεις οικογένεια, και οι περισσότερες έχουμε, πρέπει να τους «περιποιηθείς» όλους και τελευταίο τον εαυτό σου, αν βρεις χρόνο. Αντιπροσωπευτικές οι δύο διαφημίσεις, που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες στη τηλεόραση, η αλευρωμένη αδερφή που πρέπει να πάρει δώρο στον αδερφό της «το χρυσούλι της» και όχι στην αδερφή της!! Και η άλλη με την αγχωμένη σύζυγο, που μπαίνει στο ταξί και έχει προλάβει όλα τα δώρα εκτός από του συζύγου και προβληματίζεται. Όταν ήμουν παιδί και έβλεπα την γιαγιά μου να τρέχει να τα προλάβει όλα, δεδομένου ότι η «τυχερή» μαμά δούλευε, το θεωρούσα δεδομένο. Αλήθεια τι μεγάλη καταξίωση είναι τελικά η εργασία για μια γυναίκα, η μοναδικά αποδεκτή κοινωνικά  δικαιολογία για μια γυναίκα, που μπορεί και να μην είναι «όπως πρέπει» στα συζυγικά, μητρικά κλπ καθήκοντα. Βέβαια στην Ελλάδα της δικής μου γενιάς, επιμένω, οι περισσότερες εργαζόμενες είχαν και όλα τα άλλα καθήκοντα στο σπίτι και την οικογένεια. Αντιμετωπίζονταν  λίγο σαν να γινόταν  μια παραχώρηση στις γυναίκες η εργασία, έτσι σαν χάρη, σαν αναστολή ποινής! Και φυσικά η μεσοαστή σύζυγος εργαζόταν στο υπουργείο η στην τράπεζα, δουλειές που άφηναν χρόνο για την οικογένεια.

Αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ είναι, ότι είχε περάσει κάπου στο βάθος του μυαλού μας, ότι αν δεν τα προλαβαίναμε όλα δεν είμαστε «ικανές», ενώ αντιθέτως οι άνδρες αν τα κατάφερναν στο γραφείο τους, έστω και απλά ικανοποιητικά, είχαν όλες τις δικαιολογίες του κόσμου για «όλους» τους άλλους τομείς.

Ένα άλλο που δεν κατάλαβα, ήταν πότε κατόπιν περνάς από το στάδιο του οικογενειακού τραπεζιού της παραμονής της Πρωτοχρονιάς, στο την τελευταία στιγμή «μαμά δεν θα έρθουμε γιατί φεύγουμε για Αράχοβα η κάνει ρεβεγιόν η φίλη μας» και  στο «μαμά θα περάσω να σου αφήσω το παιδί στις 8 για να ετοιμαστώ για το ρεβεγιόν». Εμένα πάντως ποτέ δεν μου συνέβη αυτό. Αμέσως μετά τον γάμο, που έτυχε να είναι 7/12 έκανα και το πρώτο τραπέζι στο σπίτι μου, που ήταν χριστουγεννιάτικο, και τι το πιο φυσικό και καθιερώθηκε, αφού βέβαια και το πρώτο μωρό ήρθε στον 1,5 χρόνο.  

Είναι γεγονός πως είμαστε αυτό που ονομάζω «απατημένη γενιά», ιδιαίτερα οι γυναίκες. Υπάκουες στους γονείς και πεθερικά και τώρα στα παιδιά πάλι υπακοή. Αυτή η δεύτερη είναι η χειρότερη, γιατί έχεις και την αίσθηση της απώλειας. Το παιδί είναι σε πλεονεκτική θέση. Όπως λέει και το τραγούδι «αυτό είναι στην αρχή και εσύ στο παρά πέντε». Εκεί οικοδομείται μια σχέση πάλι εξάρτησης με την μαμά στη μειονεκτική θέση «πάλι». Μόνο η χρησιμότητα στη ζωή του σε κάνει αποδεκτή, αλλιώς τι να σε κάνει? !!!

Φέτος άρχισα να αντιλαμβάνομαι κάτι πολύ απλό, που δεν είχα αντιληφθεί μέχρι σήμερα. Στα παιδιά πρέπει να είσαι το ίδιο «σκληρή», όπως είναι αυτά και παραδόξως είναι κάτι που το περιμένουν. Πρέπει να μάθεις αργά και δύσκολα, να βάζεις τον εαυτό σου πρώτα απλά και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Ίσως έτσι απλά να απαντήσεις «αχ δεν μπορώ χρυσό μου να κρατήσω το παιδί γιατί θα βγω». Βέβαια να είσαι έτοιμη να αντιμετωπίσεις με «ψύχραιμη βιασύνη» τον πόλεμο που θα ξεσπάσει, χωρίς μαθήματα σαν ίσος προς ίσον, ακριβώς όπως θα αντιμετώπιζε την κόρη σας η φίλη της όταν αρνείται μια πρόσκληση. Σκεφτείτε, ότι απέναντι έχετε την φίλη σας, την εξαδέλφη σας και όχι την κόρη σας. Φαίνεται σκληρό και για κάποιες αδιανόητο, είναι όμως λιγότερο σκληρό από το να έχετε κάθε χρόνο την πικρία εορτών σε μια συνεχή προσφορά, γιατί δεν φτάνει πάντα η παρουσία των παιδιών για να γεμίσει την ψυχή σου, χρειάζεται και η ξεκούραση, κάποιος να σου μαγειρέψει και εσένα κάποια φορά, να έχεις πάει στο κομμωτήριο, να έχεις φτιάξει τα νύχια σου και να μην έχουν χαλάσει από τον νεροχύτη, να αισθανθείς ακόμα γυναίκα έστω και μια βραδιά που ασχολείται μόνο με το τι θα φορέσει.

Πάντως εγώ που το εφάρμοσα για φέτος και τελικά τα 4 τραπέζια (παραμονές και ανήμερα) περιορίστηκαν σε ένα την Πρωτοχρονιά δεν είδα να ξεσπά και πόλεμος, μάλλον αναίμακτα την έβγαλα. Είναι  η πρώτη χρονιά που δεν σκοτώνομαι στο super market , είναι η πρώτη χρονιά που έχω βαμμένα νύχια τέλεια και η πρώτη χρονιά που θα μου μαγειρέψει το delivery, του χρόνου θα κανονίσω ρεβεγιόν που δεν τόλμησα φέτος!!! Καλά Χριστούγεννα.

Diane Sawyer

Θυμάστε εκείνη την σκηνή στο φίλμ «Κάλλιο αργά, παρά αργότερα» με την  Diane Keaton  Jack Nicholson, την βλέπετε άλλωστε στη φωτογραφία. Σε αυτή την σκηνή γινόταν μια συζήτηση για κάποια πρώην μνηστή του Nicholson, την δημοσιογράφο Diane Sawyer. Οι κυρίες έλεγαν ότι ήταν μια καταπληκτική δημοσιογράφος που πήγε στο Αφγανιστάν με μπούργκα και ο Jack Nicolson έλεγε ότι είχε τα ωραιότερα πόδια που είχε δει. Η διάσταση…. οπτικής γωνίας τεράστια, αλλά μας άφηνε την εντύπωση ότι αν αυτό το πρόσωπο υπήρχε πρέπει να ήταν μια ταλαντούχα καλλονή. Λοιπόν  η Diane Sawyer είναι υπαρκτό πρόσωπο και είναι σήμερα 67 ετών. Θαυμάστε την. 

Η ημέρα καθαριότητας στο σπίτι

Σήμερα ξύπνησα άσχημα, μάλλον κοιμήθηκα άσχημα. Ο λόγος είναι απλός και λίγο γελοίος. Σήμερα είναι η ημέρα καθαριότητας στο σπίτι.  Όσο μεγαλώνω αναπτύσσω μια αντιπάθεια στα όρια του stress για την αναστάτωση στο σπίτι. Γίνομαι πιο ανεκτική στη «σκόνη», αλλά δεν αντέχω την ακαταστασία. Η ημέρα  λοιπόν που έρχεται η κυρία που μας καθαρίζει,  είναι μια δύσκολη πλέον ημέρα για μένα. Έκανα λοιπόν την εξής αλλαγή. Συνήθως την ημέρα της καθαριότητας δεν πηγαίνω να περπατήσω και είναι ένας άλλος επιβαρυντικός παράγοντας για αυτή την ημέρα. Σήμερα όμως αποφάσισα, ότι θα ακολουθήσω το μότο « me first».  Σηκώθηκα λοιπόν νωρίς όπως σχεδόν κάθε μέρα και αμέσως μετά την άφιξη της Μαργαρίτας πήγα για το περπάτημά μου. Γύρισα σε μία ώρα και έκανα το μπάνιο μου. Έχω την εντύπωση ότι νοιώθω καλύτερα και θα αντιμετωπίσω την «ανακατωσούρα» πιο ανεκτικά.  Θα δείξει…!!! Εσείς πώς το αντιμετωπίζετε? Σας ενοχλεί??

Dressing table

Τελευταία διαπίστωσα, ότι προτιμούσα να μακιγιάρομαι καθιστή, δεδομένου ότι πλέον χρησιμοποιώ μεγεθυντικό καθρέπτη για πιο ακριβές αποτέλεσμα. 

Όσο μεγαλώνω διαπιστώνω, ότι χρειάζομαι περισσότερο το μακιγιάζ, αυτό το είδος μακιγιάζ, που σε κάνει να δείχνεις φωτεινή και υγιής. Χαίρομαι όταν μου λένε στο δρόμο «καλημέρα, μια χαρά είσαι σήμερα».

 Καμία σχέση με τις πολλαπλές σκιές και την βαριά μάσκαρα. Τώρα χρησιμοποιώ περισσότερες κρέμες, κονσίλερς, ελαφρές σχεδόν αθέατες σκιές και πολλά, πολλά πινέλα. Έχω λατρέψει τα πινέλα, γιατί δίνουν ομοιόμορφο αποτέλεσμα και κάνουν τρομερή οικονομία στα καλλυντικά.

Γι’ αυτό τοποθέτησα ένα κρεμαστό σεκρετεράκι δίπλα στο κομοδίνο μου στη κρεβατοκάμαρα και μέσα σε μια παλιά ξεχασμένη ασημένια κορνίζα από κάδρο έβαλα καθρέπτη.  Το σύνολο ήταν πολύ ικανοποιητικό και μαζί με ένα καλάθι μπαμπού εκδρομής και ένα πορτατίφ στυλ κηροπήγιο έγινε το καινούργιο …αρχηγείο. Μου λείπει μια άνετη πολυθρονίτσα αλλά είναι στα υπ’ όψιν. Κάτι σαν εκείνα τα έπιπλα που η γιαγιά μου έλεγε τουαλέτα και ήταν απαραίτητο σε μια κρεβατοκάμαρα.

Αυτή η γωνίτσα έχει γίνει κάτι σαν spa prive για μένα και απολαμβάνω το πρωί όταν έχω γυρίσει από το περπάτημά μου και μετά το μπάνιο να  ακολουθεί μια ιεροτελεστία body and face.

Μια φίλη που δεν είχε πρόχειρο σεκρετέρ (το δικό μου ήταν ένα παλιό γραφειάκι από την αποθήκη, που έγινε κρεμαστό χάρις στις ικανότητες του συζύγου, φοβερός με τα μαστορέματα!!!!) έβαλε ένα απλό ράφι,  που έκοψε στο Praktiker στο ίδιο χρώμα με τα έπιπλα της κρεβατοκάμαρας και μια υπέροχη μοντέρνα κορνίζα και το αποτέλεσμα ήταν επίσης εξαιρετικό.

Σκεφτείτε το αυτό το self spa είναι πολύ αγχολυτικό και μας συμφιλιώνει με το σώμα και το πνεύμα μας. Μικρές καθημερινές πολυτέλειες για στιγμές αφιερωμένες στον εαυτό μας, μαζέψτε πολλές κρέμες με ωραία αρώματα και πασαλειφτείτε. Ένα χνουδωτό μπουρνούζι είναι απαραίτητο.

Έρχονται Χριστούγεννα.

Και όμως έρχονται Χριστούγεννα!! 

Ναι, ναι έρχονται. Πραγματικά πιστεύω, ότι ειδικά φέτος πρέπει να τα γιορτάσουμε με την ψυχή μας. Και δεν εννοώ κάτι glamours, εννοώ ίσως να αρχίσουμε μέσα στο όποια προβλήματα (ποιός δεν έχει σήμερα ?) να προσπαθήσουμε να αισθανθούμε ευγνωμοσύνη, αν όλη η οικογένειά μας είναι καλά στην υγεία της και μπορούμε να συγκεντρωθούμε για αυτές τις μέρες και να περάσουμε λίγες ώρες μαζί. Να ξαναθυμηθούμε την καταπληκτική δύναμη, που πηγάζει από αυτό που εμείς στον τόπο μας ονομάζουμε "οικογένεια" και αναφέρονται τόσο συχνά οι ευρωπαίοι με εμφανή ζήλια. Όσο μεγαλώνω ανακαλύπτω την πραγματική αξία της ευγνωμοσύνης προς την ζωή και τα ευεργετικά αποτελέσματα που έχει στην ψυχική μου ισορροπία. Είναι βέβαια ένα αποτέλεσμα καθημερινού "meditation"  και κάθε μέρα αποδίδει και πιο πολύ, ώστε να θυμάμαι ότι η ζωή είναι δώρο που μπορεί να το πάρουν κάθε στιγμή. Είναι πραγματικά τρόπος σκέψης το να βρίσκεις θετικά κάθε πρωί στη ζωή σου. Πιστέψτε με είναι εξάσκηση. Είναι κάτι σαν την ευεξία που νοιώθεις μετά την γυμναστική, μόλις το βιώσεις το συναίσθημα θέλεις να το κρατήσεις όλη μέρα. Δεν έχεις λοιπόν παρά να ανατρέχεις κάθε τόσο στα θετικά της ζωής σου όσο λίγα και μικρά να σου φαίνονται. Και μοιραστείτε τα, ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή χαμένη.