"Life is not about waiting for the storms to pass, it's about learning how to dance in the rain." By Vivian Greene.

Στη ζωή το θέμα δεν είναι να περιμένεις την καταιγίδα να περάσει, αλλά να μάθεις να xορεύεις στη βροχή, είπε η Βίβιαν Γκρίν. Για να χρησιμοποιήσουμε μια ελληνική έκφραση «ο σκοπός δεν είναι το λιμάνι, αλλά το ταξίδι». Οι γυναίκες baby boomers σε αυτό το θέμα έχουν χάσει από χέρι. Οι γυναίκες αυτής της γενιάς, της γενιάς μου, έπρεπε να δεχτούν την ισότητα με τους άνδρες μόνο που ίσχυε ότι όλοι είμαστε ίσιοι αλλά οι άνδρες είναι …. ισότεροι , δηλαδή έπρεπε να αποδεικνύουν κάθε μέρα και σε κάθε τομέα ότι ήταν αντάξιοι των ανδρών, δηλαδή ουσιαστικά τέλειες. Έπρεπε να είναι όμορφες, μορφωμένες, μητέρες, επαγγελματίες, υπουργοί οικονομικών στου σπιτιού, ηθικές, τίμιες, έξυπνες και να παριστάνουν τις χαζές μπροστά στον ενδιαφερόμενο για να μην τρομάξει, ερωμένες, μαγείρισσες, νοσοκόμες, ψυχολόγοι, παιδαγωγοί και άλλα χίλια που θα μπορούσα να αναφέρω και όλα αυτά μέσα στο 24ωρο. Ειλικρινά μολονότι το πέρασα, δεν ξέρω πως τα καταφέρναμε, ένοιωθα σαν τον άνθρωπο που κρατάει δυο καρπούζια σε μια μασχάλη, κάθε τόσο άλλαζα καρπούζι , τουλάχιστον αυτή την εντύπωση έχω στο μυαλό μου. Δεν μετανιώνω, γιατί όλα αυτή την εποχή ήταν γρήγορα, σε ιλιγγιώδη ταχύτητα. Η ζωή έτρεχε με ξέφρενο ρυθμό και σε μεθούσε κάθε μέρα, ήταν μια απίστευτη κούρσα χρόνου, που ο κόπος ήταν λέξη άγνωστη. Μια γλυκιά ζαλάδα.



Η ζωή προχώρησε και η ζαλάδα σταμάτησε. Δεν το κρύβω ότι ακόμα δεν έχω ξεζαλιστεί τελείως. Συζητώντας με συνομήλικες γυναίκες διαπίστωσα κάτι και για τον ίδιο μου τον εαυτό. Όταν υποχωρεί η ζαλάδα, έρχεται ένα είδος φόβου και ανησυχίας. Ένας αδιόρατος φόβος για το αύριο, για αυτούς που αγαπάς και δεν είναι πια παιδιά και αργούν να γυρίσουν και σκέπτεσαι τα χειρότερα, ο φόβος της ασθένειας, του θανάτου. Σαν να τέλειωσε μια γιορτή, πέρασες καλά και τώρα θα έρθει ο λογαριασμός, η λυπητερή που λένε. Στην αρχή έτσι αισθανόμουν και εγώ και κάποιες φορές ακόμα αισθάνομαι. Μετά όμως σκέφτηκα, ότι για να ανησυχώ τόσο πολύ μάλλον σημαίνει ότι πέρασα καλά, απόκτησα πολλά πνευματικά και υλικά αγαθά και ανησυχώ μην τα χάσω. Αυτό τον τελευταίο καιρό, που έχω τον χρόνο και την πείρα να σκεφτώ ότι μπορεί να υπάρχει και άλλος τρόπος να δεις τα πράγματα (ειδικότητα των baby boomers ο διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης καταστάσεων, άλλωστε αυτό ήταν και το δυνατότερο σημείο της γενιάς). Ο νέος τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων, το νέο πρίσμα είναι σε εξέλιξη στο μυαλό μου. Για να σκεφτώ πως θα αντιμετωπίσουμε το υπόλοιπο ταξίδι, που δεν ξέρουμε πόσο είναι, ούτε τι μας περιμένει, αλλά έχουμε όπλα την πείρα (το σύνολο των λαθών της ζωής μας) και την ψυχραιμία. I am in process I will be back. Φιλιά.

Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς.

Τον χρόνο που πέρασε βίωσα και εγώ αυτό το «σύνδρομο της άδειας φωλιάς», αφού τα παιδιά της οικογένειας δεν έφυγαν για το κολέγιο/πανεπιστήμιο, αλλά για να φτιάξουν δικές τους μόνιμες φωλιές. Συνεχίζω να είμαι πολύ χαρούμενη με αυτό το γεγονός, αφού ήταν πια καιρός και αυτά να ζήσουν την ζωή τους και εγώ να απαλλαγώ από τις καθημερινές ευθύνες μιας μεγάλης οικογένειας, δεδομένου ότι ευτύχισα να έχω τρία παιδιά, πράγμα σπάνιο πια στην εποχή μας. Δεν κρύβω, ότι τα έσπρωξα κιόλας έξω από την φωλιά για να μάθουν επιτέλους να πετάνε, άργησαν πιστεύω. Τα βοήθησα να στήσουν τις φωλιές και οικονομικά και αισθητικά. Και μετά είμαστε μια χαρούμενη παρέα που ανταλλάσουμε επισκέψεις και λιχουδιές. Τριάντα χρόνια που μεγάλωνα παιδιά περίμενα αυτή την στιγμή, να είμαστε αγαπημένοι και να ανταλλάσουμε επισκέψεις, και ήρθε αυτή η ώρα. Υπάρχει όμως ένα αλλά. Υπάρχει μια ανατροπή τόσο μεγάλη 180 μοιρών που δεν ξέρω πώς να την διαχειριστώ. Δημιουργούνται μεγάλα κενά, που αληθινά δεν ξέρω τι να τα κάνω. Η συνήθεια των καταιγιστικών ρυθμών με κάνει να σκέπτομαι, ότι κάτι ξέχασα, κάτι δεν έκανα, δεν μπορεί να τα τελείωσα όλα. Δύσκολα πέφτει η ταχύτητα τόσων χρόνων. Όχι δεν αισθάνομαι ούτε γριά, ούτε καταθλιπτική, είναι για γέλια δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ την άνεση, την ηρεμία, την ανεμελιά.! Έχουν έρθει τα πάνω κάτω και βρίσκομαι σε ένα μετέωρο βήμα. Ναι ναι αισθάνομαι τύψεις. Τύψεις ότι ξεκουράζομαι πολύ, τύψεις ότι δεν κάνω την δουλειά μου!! Ποια δουλειά? Άγχος ότι κάτι ξέχασα, κάτι δεν πρόλαβα!!! Μήπως με παραχαϊδεύω, αφού το μόνο που έχω να κάνω πριν φύγω για το γραφείο κατά τις 10.30!!! είναι να σκεφτώ τι θα βάλω? Να έχω χρόνο να τα προβάρω? Πρωτόγνωρες καταστάσεις. Άσε το άλλο. Πως θα μάθω να μαγειρεύω μικρές ποσότητες για δύο? Ξαφνικά γίναμε και gοurme. Ωραίο πράγμα να αποφασίζεις, ότι σήμερα θα μαγειρέψεις κοτόπουλο με μπάμιες ένα φαγητό που λατρεύω αλλά δεν το έτρωγαν τα παιδιά και δεν το μαγειρεύαμε ποτέ. Κάποτε λάτρευα το μαγείρεμα, μετά ήρθε η οικογένεια και το αναγκαστικό μαγείρεμα, το μίσησα. Τώρα το ξαναβρίσκω. Ίσως αυτό να είναι το μόνο που ακολουθεί τις συμβουλές, που δίνουν οι διάφοροι ειδικοί του στυλ «έφυγαν τα παιδιά, θυμηθείτε τι θέλατε να κάνετε τότε που δεν είχατε παιδιά». Ναι αλλά δεν είμαι 18 χρονών και δεν ξέρω τι θέλω να κάνω τώρα και όχι τότε. Είναι η πιο ηλίθια συμβουλή που έχω ακούσει ποτέ. Είναι ποτέ δυνατόν να θέλεις τα ίδια στα 18 και στα περασμένα 50. Μόνον αν έχεις πάθει παλιμπαιδισμό και νεάζεις γελοία, πράγμα που είναι και πολύ της μόδας, θα θέλεις τα ίδια πράγματα με τα 18 σου χρόνια. Εγώ πάντως όχι, δεν θέλω να είμαι 18 θέλω να είμαι εγώ και η ηλικία μου. Δεν φοβάμαι να μεγαλώσω, κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της αρκεί να ξέρεις να την ζεις. Θα επανέλθω. Φιλιά.

Οι γυναίκες baby boomers στην Ελλάδα

Στην Αμερική η γενιά των baby boomers (ΒΒ) (οι γεννημένοι μεταξύ 1946-1964) που συνταξιοδοτείται σταδιακά, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο που έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη αγορά σπιτιών, καλλυντικών, διακοπών, τροφών, αυτοκινήτων και ότι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. Είναι γνωστό, ότι οι baby boomers είναι η γενιά που άλλαξε τον κόσμο. Ένα βασικό πρόβλημα, που παρουσιάστηκε στους ΒΒ, είναι το φαινόμενο της «άδειας φωλιάς». Στην Αμερική τα παιδιά πηγαίνουν στα κολλέγια αμέσως μετά το σχολείο και τις περισσότερες φορές η οικογένεια στέλνει τα παιδιά μαζί για σπουδές σε μεγαλουπόλεις. Τότε οι δραστήριες μητέρες που μέχρι εκείνη την στιγμή εργάζονταν, μεγάλωναν παιδιά και γενικά κρατούσαν τα ηνία της οικογένειας βρίσκονται στο κενό. Τα αποτελέσματα είναι ραγδαία, κατάθλιψη, εγκατάλειψη, έλλειψη προσωπικής ζωής κ.α. λόγω της έλλειψης των γρήγορων ρυθμών ζωής που είχε συνηθίσει αλλά και της υπάρχουσας η επικείμενης συνταξιοδότησης. Έχει λοιπόν αναπτυχθεί μια μεγάλη συζήτηση/αγορά σχετικά με αυτή την καταπληκτική γενιά που συνταξιοδοτείται αλλά είναι φανερό ότι δεν παραδίδει τα ηνία ακόμη.

Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι μάλλον σε βρεφική ηλικία όσον αφορά αυτή την γενιά, δεδομένης και της οικονομικής κρίσης αλλά και της δομής της κοινωνίας. Επειδή στην χώρα μας οι μνήμες ενός στερημένου τρόπου ζωής και κυριαρχίας των μεσηλίκων ήταν πολύ πρόσφατες έχουμε πέσει στο αντίθετο άκρο, σύνηθες γνώρισμα της ράτσας μας η υπερβολή. Τώρα ζούμε το τέλος της εποχής της «δικτατορίας των παιδιών». Κάμποσα χρόνια τώρα η αρένα του ανταγωνισμού του νεοέλληνα είχε μεταφερθεί στην εξυπνάδα, τις σπουδές, την ομορφιά, το αυτοκίνητο και πολλά άλλα που αφορούσαν τα παιδιά. Ήταν σύνηθες φαινόμενο σε οικογενειακές συγκεντρώσεις να διαγωνίζονται λεκτικά οι μητέρες ποια ήξερε πιο πολλά για το σχολείο των παιδιών, τους βαθμούς των παιδιών, τους δασκάλους που…. αδικούσαν τα παιδιά τους, τα πανεπιστήμια του εξωτερικού και το πιο αστείο φαινόμενο η ειδική υπηρεσία του είχαν δημιουργήσει τα ΕΛΤΑ για να μεταφέρουν αυθημερόν τις μπριζόλες σχάρας και τις πατάτες φούρνου στο βλαστάρι που βασανιζόταν στο διαμέρισμα στο Λονδίνο σπουδάζοντας και κάτι απίθανες ειδικότητες. Μιας φίλης το κοριτσάκι ίδια η Ρις Γουηδερσπούν στην εκδίκηση της ξανθιάς σπούδασε … εγκληματολόγος.!!!! Μέχρι σήμερα πέντε χρόνια τώρα δεν έχει πιάσει δουλειά, γιατί ως γνωστόν το δικό μας το παιδί πρέπει να πιάσει δουλειά ως βοηθός γενικού διευθυντού στην χειρότερη περίπτωση, όταν η θέση του γενικού είναι κατειλημμένη.

Είναι λοιπόν αναμφίβολο, ότι η εικόνα των περισσοτέρων οικογενειών σήμερα στην Ελλάδα είναι δύο γονείς εργαζόμενοι η συνταξιούχοι με παιδιά άνεργα η στο τελείωμα των σπουδών του δεύτερου μεταπτυχιακού, αυτοκίνητο και κινητό τηλέφωνο. Πραγματικά δράματα μπροστά σε μια οικονομική κρίση, που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Σίγουρα έχουν αρχίσει οι πρώτοι καυγάδες, που σίγουρα συνοδεύονται από ατέλειωτες τύψεις από μεριά των γονιών, που μέχρι χθες προσπαθούσαν να πείσουν το παιδί να φάει το φιλετάκι του και να πάει μια βόλτα με το μικρό ολοκαίνουργιο αυτοκινητάκι του, για να μην το βρει καμιά κατάθλιψη που …. σέρνεται στα νέα παιδιά!!!

Μέσα σε όλες αυτές τις καταιγιστικές αλλαγές η γυναίκα που μόλις πέρασε τα πενήντα βλέπει να πάντα να αναποδογυρίζουν και κυριολεκτικά δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται. Είναι ο καλύτερος πελάτης για τις εταιρείες παραγωγής αντικαταθλιπτικών, μόνιμος χρήστης. Φυσικά ούτε λόγος να ασχοληθεί κανείς μαζί της. Δεν είναι πια παραγωγική, δεν είναι όμορφη, δεν κάνει παιδιά, έχει παχύνει, πηγαίνει στο κομμωτήριο λίγο πιο αραιά για οικονομία αφού προηγείται η κόρη που αλλάζει χρώμα στα μαλλιά κάθε εβδομάδα και ας έχει βγει η άσπρη ρίζα. Γενικά σφίγγει όλο και πιο πολύ το ζωνάρι αρχίζοντας βέβαια από τα προσωπικά της, τι λόγος τώρα αυτά εννοούνται!!!!

Πολλές φορές αισθάνεται σαν να συνθλίβεται από όλα αυτά και τα βράδια πολλές φορές την βρίσκει το ξημέρωμα να αισθάνεται μια καταστροφή να έρχεται, γιατί και τα υπνωτικά δεν την πιάνουν πια.
ΚΑΙ ΟΜΩΣ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ, ΜΙΚΡΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΗ. Αρκεί να μάθει ότι έχει δικαιώματα και να τα ζητήσει από τον εαυτό της, την οικογένεια της, την κοινωνία. Μικρά απλά καθημερινά πράγματα που πρέπει να τα ξαναβρούμε. Η σημερινή πενηντάρα έχει ακόμα πολύ δρόμο, πρέπει να κρατήσει το μυαλό της κοφτερό, το σώμα υγιές και την οικογένεια ενωμένη στα δύσκολα. Μην παραιτήστε!! Ενημερωθείτε καθημερινά, παρακολουθείστε τις εξελίξεις της ζωής και ιδιαίτερα της τεχνολογίας, ίσως όχι τις πιο προχωρημένες αλλά ο υπολογιστής πρέπει να είναι καθημερινό εργαλείο ζωής στη ενημέρωση, την κοινωνική επαφή, πραγματικό παράθυρο στον κόσμο. Τα σπουδαιότερα πράγματα στην ζωή δεν πωλούνται, μόνο προσφέρονται να το θυμάστε. Θα επέλθω.
Φιλιά.

Διατροφική συμπεριφορά σε γεύματα εκτός σπιτιού

Πολλές φορές, φεύγοντας από το εστιατόριο ή την ταβέρνα, αισθανόμαστε την κοιλιά μας ‘πρησμένη’, και ξέρουμε ότι φάγαμε πολύ. Πόσο πολύ όμως; Αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε με ακρίβεια, τις περισσότερες φορές όμως χάνουμε τον έλεγχο και τρώμε περισσότερο απ’ όσο πιστεύουμε! Γιατί συμβαίνει αυτό;

Το στομάχι μας δεν μπορεί να μετρήσει πόσο τρώει. Ούτε και η μνήμη μας μπορεί να μας βοηθήσει σ’ αυτό, ειδικά όταν τρώμε με παρέα ή σε οικογενειακές συγκεντρώσεις.


Σύμφωνα με έρευνα, 5 λεπτά μετά το δείπνο, το 31% των ανθρώπων που έφευγαν από ένα ιταλικό εστιατόριο δεν μπορούσαν να θυμηθούν πόσο ψωμί έφαγαν και το 12% όσων έφαγαν ψωμί αρνήθηκαν ότι έφαγαν ψωμί!

Ακόμη, δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε εάν το γεύμα μας είχε κατά 20% παραπάνω ή κατά 40% παραπάνω θερμίδες από αυτές που χρειαζότανε να πάρουμε στο συγκεκριμένο γεύμα. Αφού σταματήσουμε να τρώμε, το μόνο που υπάρχει στο τραπέζι είναι άδεια πιάτα, άρα δεν υπάρχουν ‘ίχνη’ για το πόσο φάγαμε.

Τι επηρεάζει το πόσο πολύ θα φάμε σε ένα γεύμα εκτός σπιτιού; Οι παράγοντες είναι πολλοί: το μέγεθος του πιάτου, ο φωτισμός, τα χρώματα στους τοίχους, η θερμοκρασία του χώρου και ένα σωρό άλλοι ‘κρυφοί’ παράμετροι. Το περιβάλλον επηρεάζει καθοριστικά την κατανάλωση τροφής και την ικανότητά μας για έλεγχο. Οι περισσότεροι δεν λαμβάνουμε καν υπόψη τη σωματική πείνα, που αποτελεί τον καλύτερο οδηγό για το πότε πρέπει να κατεβάσουμε το πιρούνι.

Προκύπτει λοιπόν ότι θα πρέπει να αλλάξουν οι εξωτερικοί παράγοντες, το περιβάλλον μας δηλαδή (π.χ. το μέγεθος της μερίδας που μας προσφέρεται), για να μπορέσουμε να κρατήσουμε ένα μέτρο στην ποσότητα του γεύματος που θα καταναλώσουμε, καθώς οι εσωτερικοί παράγοντες (π.χ. πείνα) έχουν πολύ μικρή ισχύ σε γεύματα εκτός σπιτιού.


Όσον αφορά λοιπόν τις συνθήκες που επικρατούν στο εστιατόριο και αυξάνουν την πρόσληψη φαγητού, δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα… Μπορούμε να επέμβουμε μόνο στις ποσότητες των φαγητών που θα παραγγείλουμε. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι όσο περισσότερο φαγητό υπάρχει στο τραπέζι τόσο περισσότερο θα φάμε, άσχετα με το βαθμό της πείνας μας.


Δεδομένου ότι οι μερίδες των εστιατορίων σήμερα είναι πιο μεγάλες από ποτέ, μπορούμε να παραγγείλουμε μόνο τη μερίδα μας και μία απλή σαλάτα (που θα μοιραστούμε) χωρίς βαριές σως, και τίποτε άλλο (διάφορα ορεκτικά). Εναλλακτικά μπορούμε να παραγγείλουμε μόνο ορεκτικά και όχι μερίδες. Επειδή πολλές φορές η μία μερίδα είναι αρκετή για 2 άτομα, μπορούμε να μοιραστούμε τη μερίδα μας με κάποιον άλλον. Σε μπουφέδες ή οικογενειακές συγκεντρώσεις, καλό είναι να γεμίζουμε 1 φορά το πιάτο μας και να είμαστε επιλεκτικοί διαλέγοντας τα τρόφιμα που μας αρέσουν περισσότερο, να τρώμε αργά, και να απομακρύνουμε το πιάτο μας αφού τελειώσουμε.


Υγιής διατροφική συμπεριφορά είναι να σηκωνόμαστε από το τραπέζι όταν νιώθουμε ότι χορτάσαμε, και όχι όταν νιώθουμε δυσφορία από το πρήξιμο της κοιλιάς. Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξουμε μια τακτική που ακολουθούσαμε επί σειρά ετών, εάν έτσι πρόκειται να έχουμε ένα υγιές βάρος.




www.youdiet.gr/