Λαδάκια με άρωμα

Η φίλη μου η Ρούλα, σε μια επίσκεψής της, μου έφερε ένα απλό, αλλά πολύ αρωματικό και χρήσιμο δώρο.

Τρία μπουκαλάκια με αρωματικά λάδια φαγητού, που έφτιαξε μόνη της από τις γλάστρες της και τα βαζάκια μπαχαρικών.

Το ένα είχε δενδρολίβανο, το άλλο σκόρδο και λεμονόφλουδες και το τρίτο καυτερές πιπεριές και διάφορα άλλα από το Μπαχάρ.

Λόγω των ημερών και των τραπεζιών που όλοι κάνουμε, έκαναν πραγματικά θραύση. Είναι υπέροχα για να καταναλωθούν ωμά, δεν θα συνιστούσα να μαγειρευτούν, γιατί όπως μου είπε η Ρούλα, χάνονται τα έντονα αρώματα. 

Ειδικά αυτό με το λεμόνι και το ελαφρύ σκόρδο είναι καταπληκτικό για σαλάτα λάχανο, που από απλή συνηθισμένη σαλάτα την κάνει υπερπαραγωγή. Στην ερώτηση για την συνταγή η Ρούλα, είπε ότι δεν υπάρχει συνταγή είναι θέμα γεύσης και προσωπικού γούστου και έχει κάνει πολλές δοκιμές μέχρι να φτιάξει τα μίγματα που της άρεσαν πιο πολύ. Μου είπε μάλιστα, να δοκιμάσω πρώτα σε μικρέ ποσότητες, για να μη χρειαστεί να πετάξετε λάδι που δεν θα σας αρέσει σαν αποτέλεσμα.

Ντουλάπια κουζίνας

Δεν είμαι και πολύ φανατική της κουζίνας, αλλά μου αρέσει το καλό φαγητό, που συνήθως είναι το σπιτικό, εκτός και αν διαθέσετε πολλά χρήματα για εστιατόριο χωρίς να είναι και σίγουρο ότι θα αγοράσεις την ανάλογη ποιότητα.

Είμαι όμως λάτρης της τακτοποιημένης και καθαρής κουζίνας. Η κουζίνα μου είναι σχεδόν κατάλευκη με πινελιές πράσινου στο χρώμα της ελιάς. Τελευταία κάνω μερικές μικροαλλαγές,  με σκοπό να γίνει ο χώρος πιο άνετος και να προσαρμοστεί στις καινούργιες συνθήκες της ζωής μου, δηλαδή χωρίς πολλά πρόσωπα τις καθημερινές, με οικογενειακά κυριακάτικα τραπέζια. Πιο πολύ θέλω να φροντίσω, ώστε ο χώρος να προσφέρεται για γρήγορο μαγείρεμα, δεδομένου ότι έχω περάσει πια την εποχή που περνούσα πολλές ώρες στην κουζίνα, τα παιδιά έχουν τώρα τα δικά τους σπίτια.

Σε μια πρόσφατη επίσκεψη μου σε κατάστημα μαστορεμάτων διαπίστωσα πόσο προσιτοί είναι πια οι μηχανισμοί ντουλαπιών κουζίνας. Ψάχνοντας λοιπόν στο internet και μετά από πολύ ωραίες ιδέες, αποφάσισα να μετατρέψω πολλά ντουλάπια της κουζίνας, ιδιαίτερα τα κάτω από τον πάγκο σε συρόμενα, δηλαδή να προσαρμοστούν μηχανισμοί στα ράφια ώστε να μπορούν να συρθούν έξω σαν συρτάρια. Οι μηχανισμοί είναι σχετικά φθηνοί και εξαρτώνται από το βάρος που θα τοποθετήσετε, άλλα είναι για κατσαρόλες και pyrex και άλλα για tupper. Παρέχουν δε την εξαιρετική υπηρεσία της πλήρους χρήσεως όλου του ραφιού χωρίς να χρειάζεται να βγουν τα μπροστά αντικείμενα για να χρησιμοποιηθούν τα πίσω. Επίσης είναι σωτήρια για τα κάτω ράφια, που συνήθως ξεχνάμε τι έχουμε τοποθετήσει μέσα αφού είναι εκτός καθημερινού οπτικού πεδίου.

Σκεφτείτε το. Το κόστος είναι μικρό και η χρησιμότητα μεγάλη. Εδώ στο Pinterest θα δείτε πολλές λύσεις. Θα σας ενημερώσω για την πρόοδο τον εργασιών.

Οι γιορτινές μέρες για γυναίκες 50+

Το να είσαι γυναίκα της δικής μου γενιάς 50+ τις γιορτινές μέρες δηλαδή Χριστούγεννα, Πάσχα κλπ. είναι λίγο δύσκολο τουλάχιστον στον τόπο μας. Εφόσον έχεις οικογένεια, και οι περισσότερες έχουμε, πρέπει να τους «περιποιηθείς» όλους και τελευταίο τον εαυτό σου, αν βρεις χρόνο. Αντιπροσωπευτικές οι δύο διαφημίσεις, που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες στη τηλεόραση, η αλευρωμένη αδερφή που πρέπει να πάρει δώρο στον αδερφό της «το χρυσούλι της» και όχι στην αδερφή της!! Και η άλλη με την αγχωμένη σύζυγο, που μπαίνει στο ταξί και έχει προλάβει όλα τα δώρα εκτός από του συζύγου και προβληματίζεται. Όταν ήμουν παιδί και έβλεπα την γιαγιά μου να τρέχει να τα προλάβει όλα, δεδομένου ότι η «τυχερή» μαμά δούλευε, το θεωρούσα δεδομένο. Αλήθεια τι μεγάλη καταξίωση είναι τελικά η εργασία για μια γυναίκα, η μοναδικά αποδεκτή κοινωνικά  δικαιολογία για μια γυναίκα, που μπορεί και να μην είναι «όπως πρέπει» στα συζυγικά, μητρικά κλπ καθήκοντα. Βέβαια στην Ελλάδα της δικής μου γενιάς, επιμένω, οι περισσότερες εργαζόμενες είχαν και όλα τα άλλα καθήκοντα στο σπίτι και την οικογένεια. Αντιμετωπίζονταν  λίγο σαν να γινόταν  μια παραχώρηση στις γυναίκες η εργασία, έτσι σαν χάρη, σαν αναστολή ποινής! Και φυσικά η μεσοαστή σύζυγος εργαζόταν στο υπουργείο η στην τράπεζα, δουλειές που άφηναν χρόνο για την οικογένεια.

Αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ είναι, ότι είχε περάσει κάπου στο βάθος του μυαλού μας, ότι αν δεν τα προλαβαίναμε όλα δεν είμαστε «ικανές», ενώ αντιθέτως οι άνδρες αν τα κατάφερναν στο γραφείο τους, έστω και απλά ικανοποιητικά, είχαν όλες τις δικαιολογίες του κόσμου για «όλους» τους άλλους τομείς.

Ένα άλλο που δεν κατάλαβα, ήταν πότε κατόπιν περνάς από το στάδιο του οικογενειακού τραπεζιού της παραμονής της Πρωτοχρονιάς, στο την τελευταία στιγμή «μαμά δεν θα έρθουμε γιατί φεύγουμε για Αράχοβα η κάνει ρεβεγιόν η φίλη μας» και  στο «μαμά θα περάσω να σου αφήσω το παιδί στις 8 για να ετοιμαστώ για το ρεβεγιόν». Εμένα πάντως ποτέ δεν μου συνέβη αυτό. Αμέσως μετά τον γάμο, που έτυχε να είναι 7/12 έκανα και το πρώτο τραπέζι στο σπίτι μου, που ήταν χριστουγεννιάτικο, και τι το πιο φυσικό και καθιερώθηκε, αφού βέβαια και το πρώτο μωρό ήρθε στον 1,5 χρόνο.  

Είναι γεγονός πως είμαστε αυτό που ονομάζω «απατημένη γενιά», ιδιαίτερα οι γυναίκες. Υπάκουες στους γονείς και πεθερικά και τώρα στα παιδιά πάλι υπακοή. Αυτή η δεύτερη είναι η χειρότερη, γιατί έχεις και την αίσθηση της απώλειας. Το παιδί είναι σε πλεονεκτική θέση. Όπως λέει και το τραγούδι «αυτό είναι στην αρχή και εσύ στο παρά πέντε». Εκεί οικοδομείται μια σχέση πάλι εξάρτησης με την μαμά στη μειονεκτική θέση «πάλι». Μόνο η χρησιμότητα στη ζωή του σε κάνει αποδεκτή, αλλιώς τι να σε κάνει? !!!

Φέτος άρχισα να αντιλαμβάνομαι κάτι πολύ απλό, που δεν είχα αντιληφθεί μέχρι σήμερα. Στα παιδιά πρέπει να είσαι το ίδιο «σκληρή», όπως είναι αυτά και παραδόξως είναι κάτι που το περιμένουν. Πρέπει να μάθεις αργά και δύσκολα, να βάζεις τον εαυτό σου πρώτα απλά και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Ίσως έτσι απλά να απαντήσεις «αχ δεν μπορώ χρυσό μου να κρατήσω το παιδί γιατί θα βγω». Βέβαια να είσαι έτοιμη να αντιμετωπίσεις με «ψύχραιμη βιασύνη» τον πόλεμο που θα ξεσπάσει, χωρίς μαθήματα σαν ίσος προς ίσον, ακριβώς όπως θα αντιμετώπιζε την κόρη σας η φίλη της όταν αρνείται μια πρόσκληση. Σκεφτείτε, ότι απέναντι έχετε την φίλη σας, την εξαδέλφη σας και όχι την κόρη σας. Φαίνεται σκληρό και για κάποιες αδιανόητο, είναι όμως λιγότερο σκληρό από το να έχετε κάθε χρόνο την πικρία εορτών σε μια συνεχή προσφορά, γιατί δεν φτάνει πάντα η παρουσία των παιδιών για να γεμίσει την ψυχή σου, χρειάζεται και η ξεκούραση, κάποιος να σου μαγειρέψει και εσένα κάποια φορά, να έχεις πάει στο κομμωτήριο, να έχεις φτιάξει τα νύχια σου και να μην έχουν χαλάσει από τον νεροχύτη, να αισθανθείς ακόμα γυναίκα έστω και μια βραδιά που ασχολείται μόνο με το τι θα φορέσει.

Πάντως εγώ που το εφάρμοσα για φέτος και τελικά τα 4 τραπέζια (παραμονές και ανήμερα) περιορίστηκαν σε ένα την Πρωτοχρονιά δεν είδα να ξεσπά και πόλεμος, μάλλον αναίμακτα την έβγαλα. Είναι  η πρώτη χρονιά που δεν σκοτώνομαι στο super market , είναι η πρώτη χρονιά που έχω βαμμένα νύχια τέλεια και η πρώτη χρονιά που θα μου μαγειρέψει το delivery, του χρόνου θα κανονίσω ρεβεγιόν που δεν τόλμησα φέτος!!! Καλά Χριστούγεννα.