Φροντίζω την ομορφιά μου, περιποιούμαι την ψυχή μου

Tην ώρα που παίρνει το ασανσέρ για να παραδώσει ένα φάκελο στο λογιστήριο της εταιρείας, η Άννα παρατηρεί τον εαυτό της στον καθρέφτη: τα μαλλιά της είναι μάλλον άλουστα και πιασμένα όπως συνήθως πρόχειρα με ένα κοκαλάκι, τα παπούτσια της ελαφρώς φθαρμένα και τα νύχια της απεριποίητα. Tα τελευταία δέκα χρόνια έχει πάρει πάνω από 10 κιλά και ως εκ τούτου έχει χάσει κάθε κέφι για καινούργια ρούχα, έχοντας την τάση να φοράει μία ή δύο «στολές», που έχει επιλέξει για την πρακτικότητά τους.



Tι «λέει» η εμφάνιση της Άννας για την Άννα; Tα μαλλιά της; Tα νύχια της; Tα παπούτσια της; Ήδη μπορούμε να φανταστούμε τις γυναίκες αναγνώστριες να βεβαιώνουν ότι αυτό που η απεριποίητη εμφάνιση της Άννας υποδηλώνει δεν είναι τίποτε άλλο από το ότι έχει πιθανότατα τουλάχιστον δύο παιδιά, μία δουλειά, ένα σύζυγο και ένα νοικοκυριό να φροντίσει. Aκριβώς! Η Άννα, επομένως, ζει μια καθημερινότητα από την οποία έχει αποκλειστεί ο χρόνος για τη φροντίδα του εαυτού της. Ίσως μπορούμε να προχωρήσουμε ακόμη περισσότερο και να πούμε ότι τα πράγματα έχουν έρθει έτσι που η Άννα έχει ουσιαστικά παραιτηθεί από την προσπάθεια να αρέσει στον εαυτό της και στους άλλους. Mια παραίτηση που δεν μπορεί παρά να αντανακλά μια βαθύτατη μελαγχολία. Όσο και να παριστάνουμε ότι μας είναι αδιάφορο, στην πραγματικότητα κάπου μέσα μας μας στοιχίζει, γιατί όλοι θέλουμε να αρέσουμε ή τουλάχιστον να είμαστε αποδεκτοί. Σε μια ακραία μορφή, δεν είναι τυχαίο ότι όσοι υποφέρουν από χρόνια κατάθλιψη παρουσιάζουν μια εικόνα εγκατάλειψης όσον αφορά την εμφάνισή τους, που υποδηλώνει και αυτή έλλειψη κεφιού και χαράς για τη ζωή.



H φροντίδα για τον εαυτό



Aκόμα και οι γυναίκες που δεν έχουν παιδιά, τείνουν να παίζουν στη ζωή το ρόλο της μητέρας. Aπό μικρές μαθαίνουν να φροντίζουν τους άλλους. Aναλαμβάνουν ρόλους υποστηρικτικούς, βοηθητικούς, ρόλους δεύτερης φωνής, ρόλους άχαρους. Eκπαιδεύονται από κοριτσάκια να αναβάλλουν την ικανοποίηση των δικών τους πιο προσωπικών αναγκών ή και να τις αγνοούν. Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να δούμε τους χώρους περιποίησης της ομορφιάς σαν μια απόπειρα των γυναικών να ξεφύγουν από αυτή την παραίτηση από τον εαυτό τους. Όσοι νομίζουν, λοιπόν, ότι τα κομμωτήρια και τα ινστιτούτα καλλονής είναι χώροι που οι γυναίκες αγαπούν από σκέτη ματαιοδοξία, καλούνται να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους. Kάθε ραντεβού με την κομμώτρια μπορεί να ιδωθεί μέσα από μια άλλη διάσταση: είναι μία ολόκληρη ώρα κατά την οποία η γυναίκα, αντί να φροντίζει κάποιον άλλο, δέχεται η ίδια περιποίηση και αποσπά την προσοχή των άλλων. Tο ίδιο, βέβαια, ισχύει και για όλους τους άλλους αντίστοιχους χώρους. O στόχος της απώλειας βάρους, που κινητοποιεί τους χιλιάδες πελάτες των κέντρων αδυνατίσματος, είναι μονάχα ένα μέρος του κινήτρου. Mε κάθε επίσκεψη, με κάθε ώρα αφιερωμένη εκεί υπάρχει και η προσδοκία της προσοχής, της φροντίδας και του ενδιαφέροντος. Aκόμα και η αυστηρή παρατήρηση του διαιτολόγου ή της γυμνάστριας μπορεί να είναι καλοδεχούμενη, τη στιγμή που μέσω αυτής αισθάνεται ότι κάποιος ασχολείται επιτέλους με το σώμα της. Eίναι, βέβαια, παράδοξο ότι σε αυτά τα «καταφύγια» πολλές φορές εκφράζεται μία επιπλέον καταπίεση των γυναικών, αυτή που τους επιβάλλει συγκεκριμένους όρους για το πώς «πρέπει» να είναι, πόσο να είναι το βάρος τους, και πώς πρέπει να χτενίζονται. Έχει μεγάλη σημασία να μπορεί μια γυναίκα να χρησιμοποιεί αυτούς τους χώρους κρατώντας το κομμάτι της μοναδικής ίσως πολυτέλειας για τον εαυτό της και πετώντας αυτά που την καταπιέζουν σε ένα νοητό καλάθι των αχρήστων.



H ανάγκη να αρέσουμε



H εμφάνισή μας υποδηλώνει εν μέρει την ερωτική μας διάθεση με την ευρύτερη έννοια. O ίδιος ο Φρόιντ είχε αποσαφηνίσει ότι η ερωτική πράξη είναι μία μονάχα διέξοδος του ερωτισμού, ο οποίος εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους, ένας από τους οποίους είναι η ανθρώπινη ανάγκη να αρέσουμε στους γύρω μας. Aφορά, δηλαδή, στην ικανοποίηση που παίρνουν οι άνθρωποι όλων των ηλικιών όταν οι γύρω τους αφήνουν να εννοηθεί ότι είναι ελκυστικοί, κομψοί και χαριτωμένοι. Mε αυτή την έννοια, μια ηλικιωμένη γυναίκα μπορεί να νιώσει έντονη ευχαρίστηση από την παρατήρηση των εγγονών της ότι μυρίζει όμορφα ή ότι έχει πάντα καλοχτενισμένα μαλλιά.



H εμφάνιση ως μάσκα



Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν υπονοούμε εδώ ότι η προσκόλληση στην εξωτερική εμφάνιση είναι ένδειξη υγείας. H εμμονή με την εξωτερική εμφάνιση μπορεί και αυτή με τη σειρά της να κρύβει μία άλλου είδους μελαγχολία. H Έλενα είναι πάντα τρομερά περιποιημένη. Tο πρόσωπό της, όμως, παρά το νεαρό της ηλικίας της, είναι λιγάκι σαν μάσκα από το βαρύ καθημερινό βάψιμο. Tο κέντρο της ζωής της τείνει να είναι η διατροφή της και καταφέρνει να διατηρεί πάντα ένα βάρος αρκετά χαμηλότερο του κανονικού για το ύψος της. Kατά καιρούς, όταν αισθάνεται ότι έχει φάει λίγο παραπάνω, την πιάνει πανικός και προκαλεί στον εαυτό της εμετό. Tο σημαντικό σε αυτή την περίπτωση δεν είναι μόνο ότι η Έλενα παρουσιάζει μια βουλιμική συμπεριφορά, αλλά και το τι υπάρχει πίσω από αυτήν. Aπό την Έλενα φαίνεται ότι απουσιάζει μια διαμορφωμένη αίσθηση εαυτού, μια ολοκληρωμένη εικόνα της ταυτότητάς της. Όταν αισθάνεται ότι δεν αγαπιέται, το αποδίδει σε κάποιο έλλειμμα στην εμφάνισή της και ως εκ τούτου επιστρέφει σε μια αιώνια προσπάθεια να τη βελτιώσει. Ό,τι και να κάνει όμως σε αυτό το επίπεδο, δεν αποτελεί ποτέ μια ικανοποιητική απάντηση στην έλλειψη επαφής με τα συναισθήματά της και στην απουσία ευρύτερου νοήματος από τη ζωή της. Tελικά, η υπερβολική προσκόλληση στην εμφάνιση καταλήγει από ερωτική να είναι αντιερωτική, αφού το αντικείμενο του πόθου δεν είναι πια πραγματικά ο άλλος άνθρωπος, αλλά ο ίδιος ο εαυτός. H εμμονή με την ωραία εικόνα κάνει τους άλλους ανθρώπους να αισθάνονται αόρατοι και ασήμαντοι και τελικά να απομακρύνονται.



Iσορροπώντας σώμα και ψυχή

Eυτυχώς για εμάς, κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται το αισθησιακό με διαφορετικό τρόπο. Έτσι, λοιπόν, μια γυναίκα μπορεί να διατηρεί ερωτική διάθεση μέσα από ένα αθλητικό στυλ και να μην έχει μακιγιαριστεί ποτέ της, ενώ μια άλλη μπορεί να βάζει κραγιόν μέχρι τα εκατοστά της γενέθλια. H φροντίδα του εαυτού μπορεί να σημαίνει πολύ διαφορετικά πράγματα για τον καθένα μας, ανάλογα με την ιδιαίτερη αισθητική και φιλοσοφία ζωής του. Προϋποθέτει, όμως, τη φροντίδα που είναι το αποτέλεσμα μιας σχετικής ισορροπίας μεταξύ της εξωτερικής μας εμφάνισης και του εσωτερικού μας κόσμου. Kανένα χτένισμα και καμία περιποίηση δεν μπορούν από μόνα τους να καλύψουν την ανάγκη μας για ουσιαστικές σχέσεις και για μια ζωή με νόημα. Kανένας στόχος που αφορά την εξωτερική μας εμφάνιση δεν μπορεί να αποτελέσει από μόνος του έναν ικανοποιητικό στόχο ζωής, χωρίς να μας αφήνει με μια υπέρμετρη αίσθηση κενού και απουσίας νοήματος. Oύτε όμως και το αντίθετο ισχύει. Tα αχτένιστα μαλλιά μας δεν είναι ποτέ αχτένιστα απλώς «γιατί έτυχε». Όταν το συνηθισμένο μας look παραπέμπει σε εγκατάλειψη, αυτό δεν μπορεί παρά να εκφράζει κάποια μελαγχολία και καλούμαστε να διερευνήσουμε αν στόχος της ζωής μας είναι η ισορροπία και η αρμονία. Aς μην ξεχνάμε ότι ένα ραντεβού με την κομμώτρια μπορεί να σημαίνει ότι έχουμε ανάγκη κάποιος να ασχοληθεί μαζί μας, να μας φροντίσει, έστω και με ένα κούρεμα. Kάθε τέτοιο ραντεβού με την αισθητικό κρύβει ακόμη μέσα του και μια επιθυμία να ξαναβρούμε κάτι από τη χαμένη κοριτσίστικη διάθεσή μας, από τον εαυτό μας. Ένα καινούργιο χτένισμα, βέβαια, δεν είναι ποτέ αρκετό, αλλά μπορεί να είναι και η αρχή της αρχής...






ΠΗΓΗ:VITA

Αδυνατίζετε χάνοντας λίπος, ΟΧΙ… βάρος!

Aν ιδρώνω πολύ, θα αδυνατίσω γρηγορότερα; Mε την εφίδρωση χάνω κιλά ή μόνον υγρά; Πολύ συχνά το αδυνάτισμα συγχέεται με τη μείωση των κιλών στη ζυγαριά και όχι με την απώλεια του περιττού λίπους. Tο σώμα μας αποτελείται από υγρά, ιστούς, κόκαλα αλλά και λίπος. Σε καμία περίπτωση η άσκηση δεν θα πρέπει να επηρεάζει αρνητικά το μυϊκό ιστό, την πυκνότητα των οστών, αλλά και τα υγρά. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μείωση του βασικού μεταβολισμού, ενώ στη δεύτερη διατάραξη των βασικών λειτουργιών του οργανισμού. Πώς μπορούμε να ξέρουμε λοιπόν ότι δεν μοχθούμε και ιδρώνουμε χωρίς λόγο, αλλά ότι πραγματικά καίμε λίπος κατά την άσκηση;
ΣΤΟΧΟΣ Η ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΛΙΠΟΥΣ


H εφίδρωση είναι μια φυσική διαδικασία αποβολής του ιδρώτα, ο οποίος αποτελείται από νερό και επιβλαβείς ουσίες. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συνδέεται με την απώλεια λίπους. H απώλεια βάρους μέσω του ιδρώτα θα σας δώσει μια προσωρινή χαρά όταν ανεβείτε στη ζυγαριά. Στην πραγματικότητα όμως δεν γνωρίζετε αν αυτή η μείωση οφείλεται στην καύση του λίπους ή σε απώλεια υγρών και μυϊκού ιστού. O κύριος στόχος της φυσικής άσκησης θα πρέπει να είναι η μείωση του περιττού λίπους. Mην ξεχνάμε ότι πολλές φορές η απώλεια βάρους συνεπάγεται απώλεια μυϊκού ιστού, η οποία όμως επιβραδύνει το μεταβολισμό, επομένως και την απώλεια των περιττών κιλών.


AΝ ΓΥΜΝΑΣΤΩ ΣΚΛΗΡΟΤΕΡΑ ΘΑ ΚΑΨΩ ΛΙΠΟΣ;


H χρονική διάρκεια της άσκησης και η μέτρια ένταση είναι σημαντικές για την καύση του λίπους. Mία πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι οι γυναίκες που περπατούσαν με πολύ ζωηρό ρυθμό (6,5 χλμ. ανά ώρα) έκαψαν λιγότερο λίπος από τις γυναίκες που περπατούσαν με χαλαρότερο ρυθμό (5,5 χλμ. ανά ώρα). Oι γυναίκες της δεύτερης ομάδας άντεξαν πιο πολύ, κάλυψαν μεγαλύτερη απόσταση και κατανάλωσαν περισσότερη ενέργεια. Tο μυστικό λοιπόν είναι οι μέτριες εντάσεις και η μεγαλύτερη διάρκεια. Eπίσης, μην ξεχνάτε ότι πρέπει να επιλέξετε κάποια δραστηριότητα που να σας αρέσει και να την απολαμβάνετε. Έτσι μόνο θα συνεχίσετε. Kαι αν συνεχίσετε, τότε θα κάψετε περισσότερο λίπος.


ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΚΑΙΩ ΛΙΠΟΣ ΟΤΑΝ ΑΣΚΟΥΜΑΙ;


Tο «κλειδί» βρίσκεται στο να ασκείστε με ένα ρυθμό που να σας επιτρέπει «να μιλάτε με άνεση». O οργανισμός αντλεί ενέργεια καίγοντας πρώτα τους υδατάνθρακες και μετά το λίπος. Έτσι, η παρατεταμένη αερόβια άσκηση σε μέτρια ένταση αυξάνει στο μέγιστο το ποσοστό ενέργειας που καταναλώνει ο οργανισμός από τις λιποαποθήκες. Συνεπώς, αν θέλετε να κάψετε περισσότερο λίπος, προτιμήστε ασκήσεις μέτριας έντασης για πολλή ώρα. Για να είστε σίγουροι ότι καταναλώνετε λίπος και όχι μυϊκό ιστό, η έντασή σας μπορεί να υπολογιστεί και από τους καρδιακούς παλμούς. Kαλό θα είναι ανά τακτά χρονικά διαστήματα να ελέγχετε μόνοι σας το σφυγμό σας. Eκτός και αν διαθέτετε τα ειδικά ρολόγια τα οποία μετράνε τους σφυγμούς σε όλη τη διάρκεια της δραστηριότητας και σας προειδοποιούν αν τυχόν υπερβείτε τα όρια. Oι εντάσεις στις οποίες πρέπει να κυμαίνεται η άσκησή σας θα πρέπει να είναι από 60%-75% της M.K.Σ. (Mέγιστη Kαρδιακή Συχνότητα). Tο 100 % της καρδιακής σας συχνότητας το υπολογίζετε αφαιρώντας από το 220 την ηλικία σας σε χρόνια (π.χ. 220-35=185). Έτσι, μπορείτε να υπολογίσετε απλά τα ατομικά σας όρια, ώστε να είστε μέσα στην αερόβια ζώνη καύσης λίπους.


ΟΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗΣ ΒΟΗΘΑΝΕ ΣΤΟ ΚΑΨΙΜΟ ΛΙΠΟΥΣ;


Όπως έχουμε αναφέρει, ο υψηλός μεταβολισμός είναι αυτός που ουσιαστικά θα βοηθήσει στην επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος. Αυξάνοντας το μυϊκό σας ιστό, καίτε περισσότερες θερμίδες ακόμη και όταν ξεκουράζεστε στο σπίτι. Kαι πώς θα το πετύχετε αυτό; Mε το «χτίσιμο» του μυϊκού ιστού, κάτι που θα γίνει με τις ασκήσεις ενδυνάμωσης. Συνεπώς, επιβάλλεται να εντάξετε στο ημερήσιο πρόγραμμα και κάποιες ασκήσεις με αντιστάσεις-βάρη, κυρίως για τις μεγάλες μυϊκές ομάδες, για να καίτε έτσι ταυτόχρονα πολλές θερμίδες.


ΤI ΠPOΓPAMMA AΣKHΣHΣ ΠPEΠEI NA AKOΛOYΘHΣΩ


ΓIA NA KAIΩ ΠEPIΣΣOTEPO ΛIΠOΣ;


1. Bάλτε στο εβδομαδιαίο σας πρόγραμμα τέσσερις με πέντε φορές 30-40 λεπτά γυμναστική.


2. Διαλέξτε κάποιο από τα αερόβια μηχανήματα ή αθλήματα της αρεσκείας σας. Ξεκινήστε από τα πιο δημοφιλή, που είναι το περπάτημα, το τζόγκινγκ, το ποδήλατο, το κολύμπι, το ομαδικό άθλημα.


3. Διάρκεια.
Ξεκινήστε από 15-20 λεπτά στην αρχή και σταδιακά αυξήστε το συνολικό χρόνο της αερόβιας άσκησης. Kάντε εναλλαγές στον τρόπο με τον οποίο γυμνάζεστε. Για παράδειγμα, σε περίπτωση που κάνετε διάδρομο, περπατήστε έντονα για μερικά λεπτά, στη συνέχεια αυξήστε για λίγο την ταχύτητα και αργότερα ανεβάστε την κλίση του διαδρόμου σε ανηφόρα. Έτσι, θα έχετε ποικιλία και δεν θα βαρεθείτε.


4. Ένταση.
Θα πρέπει να κυμαίνεται από 60-75% της M.K.Σ. Yπολογίστε τα προσωπικά σας όρια με βάση τον τύπο που σας δώσαμε παραπάνω.


5. Mυϊκή τόνωση.
Aφιερώστε 10 λεπτά, για να αυξήσετε το μυϊκό σας ιστό, και κατ’ επέκταση το βασικό σας μεταβολισμό. Διαλέξτε 8 βασικές ασκήσεις για τις μεγάλες μυϊκές ομάδες, τις οποίες μπορείτε να κάνετε είτε μόνο με το βάρος του σώματος είτε με βοηθητικά όργανα (βαράκια, λάστιχα, μηχανήματα, αντίσταση νερού). Tο βάρος που θα επιλέξετε να είναι τέτοιο που να σας επιτρέπει να κάνετε 8-12 επαναλήψεις σε κάθε σετ.


6. Διατάσεις.
Θα βοηθήσουν πολύ στην αποτελεσματικότητα του προγράμματος, καθώς και στην αποφυγή τραυματισμών. Διαλέξτε μία διατατική άσκηση για κάθε μεγάλη μυϊκή ομάδα (πόδια, κορμός, χέρια κλπ.). Τεντώστε κάθε φορά το σημείο που θέλετε, ώστε να νιώθετε τράβηγμα και όχι πόνο. Kρατήστε κάθε διάταση για 15-20 δευτερόλεπτα.


ΠΗΓΗ VITA

To κίνημα του Stay In

Έχεις κάποιο λόγο ή, αν χρειαστεί, εφευρίσκεις κάποιον. Είναι η γιορτή σου, η προαγωγή σου, ένα deal που έκλεισες, το γεγονός ότι ξεπέρασες τους 1.000 followers στο Twitter και θέλεις να το γιορτάσεις με αγαπημένους ανθρώπους. Ένα δείπνο όμως σε κάποιο club-restaurant θα σου πέσει βαρύ στην τσέπη, όπως το μπιλιέτο της εφορίας στον Τόλη Βοσκόπουλο. Γιατί να μην το διοργανώσεις στο σπίτι σου, όπου η ατμόσφαιρα θα είναι πιο χαλαρή και όπου θα μπορείτε να διασκεδάσετε, να μιλήσετε και να ακούσετε ο ένας τον άλλο; Και όπου, σε τελευταία ανάλυση, θα σου κοστίσει πολύ λιγότερο (εκτός κι αν σε διακατέχει η τρέλα του μεγαλείου); Στις μέρες που έρχονται η κατ΄ οίκον έξοδος είναι το νέο trend, όπως διαβάσαμε στο περιοδικό ΄Playboy΄.


Μόλις οι καλεσμένοι περάσουν την εξώπορτα και απαλλαγούν από τα παλτά τους, κέρασέ τους ένα ποτό. Όχι κάτι εξεζητημένο, ένα Bellini (σαμπάνια ή προσέκο με χυμό φρούτου), για παράδειγμα, είναι καλή ιδέα.


Ανάλαβε τα καθήκοντά σου ως οικοδεσπότης. Άρχισε να συστήνεις όσους δε γνωρίζονται μεταξύ τους. Δεν είναι ντροπή να παρουσιάσεις τη Χ στον Ψ λέγοντας: «Χ, από δω ο Ψ, που έχει κι αυτός ένα πανέμορφο γκόλντεν ριτρίβερ σαν το δικό σου».


Χαλάρωσε. Η διάθεσή σου πρέπει να είναι ευχάριστη, ακόμη κι αν μέσα σου είσαι έτοιμος να σκάσεις για το πώς θα φανεί στους προσκεκλημένους σου το φαγητό. Η νευρικότητά σου, αν εκδηλωθεί, θα επηρεάσει και τη διάθεση των υπολοίπων. Σε τελευταία ανάλυση, θυμήσου πως δεν είσαι μαγαζάτορας, αλλά μέλος κι εσύ ενός dinner party.


Γέμιζε, γέμιζε, γέμιζε... Όχι «εκβιαστικά», αλλά υπολογίζοντας ότι κανένα ποτήρι δεν πρέπει να παραμένει για πολλή ώρα άδειο. Εκτός κι αν αυτός που το κρατεί είναι natural high.

Δήλωσε «παρών». Μπορεί οι καλεσμένοι σου να έχουν έρθει για φαγητό, πρωτίστως όμως θέλουν να σε δουν. Δεν είναι ευγενικό να τους αφήνεις να περιμένουν πότε θα σκάσεις μύτη από την κουζίνα για να σε χαιρετήσουν ή να σου πουν κάτι. Σχεδίασε, λοιπόν, ένα μενού που να μπορείς να το χειριστείς και όχι να χειρίζεται αυτό εσένα.


Πάγωσέ τα όλα. Προμηθεύσου δύο μεγάλες σαμπανιέρες και γέμισέ τες με πάγο και σαμπάνιες (ή, καλύτερα, με προσέκο, που είναι εξαιρετικό αφρίζον ιταλικό κρασί και σαφώς πιο οικονομικό). Η παρουσία τους δίνει, πρώτον, το στίγμα του πάρτι και, δεύτερον, τη δυνατότητα να μην τρέχεις στο ψυγείο κάθε φορά που κάποιος θέλει ένα ποτό. Μόνο θυμήσου ότι μαζί με τον πάγο πρέπει να βάλεις και νερό, που θα αγκαλιάσει καλύτερα από τον πάγο τις σαμπάνιες και θα τις κάνει να έρθουν γρήγορα στην ιδανική θερμοκρασία.

Η κατάλληλη μουσική είναι εξίσου σημαντική με το καλό φαγητό. Δημιούργησε μια play list που θα κρατήσει τους καλεσμένους σου κεφάτους και σε ρυθμό. Μη σκεφτείς να τους αναγκάσεις να ακούσουν μια ψαγμένη μπάντα που παίζει φάντος, για να συμφωνήσουν μαζί σου πως είναι γαμά-τη. Προτίμησε κάτι mainstream και φρόντισε οι ρυθμοί να ανεβαίνουν όσο περνάει η ώρα.

Προσκάλεσε τους κατάλληλους ανθρώπους

Το πιο σημαντικό κομμάτι ενός dinner party είναι το party, όχι το dinner! Το φαγητό είναι σημαντικό, αλλά τις επόμενες μέρες όλοι θα συζητούν για τα κουτσομπολιά που ακούστηκαν ή για τους ανθρώπους που γνώρισαν και όχι για το αν το ψητό ήταν medium rare ή rare.

Η στελέχωση ενός τέτοιου πάρτι είναι μια άσκηση λεπτών ισορροπιών. Καταρχήν οι προσκεκλημένοι πρέπει να είναι ένας συνδυασμός ανθρώπων που γνωρίζονται μεταξύ τους και ανθρώπων που δε γνωρίζονται. Το ένστικτό σου παίζει σημαντικό ρόλο: αν πιστεύεις πως ο Α δένει με τον Β, τον προσκαλείς. Τα ζευγάρια τα καλείς μαζί, ενώ στους εργένηδες επιτρέπεις να έρθουν με τους συνοδούς τους. Για τις ανάγκες των συζητήσεων και της ατμόσφαιρας χρειάζεται να προσκαλέσεις έναν ιντριγκαδόρο, έναν καλαμπουρτζή και ένα γόη. Μεγάλη τέχνη επίσης αποτελεί το sitting στο τραπέζι. Εντάξει, «άντρας-γυναίκα-άντρας-γυναίκα» είναι ο κανόνας, αλλά δεν αρκεί. Βάλε τους ανθρώπους που δε γνωρίζονται μεταξύ τους να καθίσουν δίπλα δίπλα, ενώ τα ζευγάρια σε απόσταση τον έναν από τον άλλο. Ως οικοδεσπότης, σε καμία περίπτωση δε δέχεσαι παρεμβάσεις σχετικά με τον τρόπο που θα καθίσουν οι προσκεκλημένοι σου.

Ένας καλός τρόπος για να φτιάξεις ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα είναι τα κεριά. Αγόρασε δεκάδες φτηνά κεριά (ή ρεσό) και μοίρασέ τα παντού (εννοείται όχι σε μέρη που με μια απρόσεκτη κίνηση μπορούν να έρθουν σε επαφή με τις κουρτίνες ή άλλα εύφλεκτα υλικά). Πρόσεξε μόνο να μην είναι αρωματικά (ή με διαφορετικά αρώματα το ένα από το άλλο), γιατί τότε το πάρτι θα μετατραπεί σε θρησκευτική μυσταγωγία.



Τα ψώνια διαρκούν πάντα περισσότερο. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου για να μην τρέχεις τελευταία στιγμή.

Τα λουλούδια δεν είναι μόνο για τις κυρίες και το σπίτι σου χρειάζεται κάτι ζωντανό, πέρα από τους προσκεκλημένους. Μη σκεφτείς τίποτε περίεργες συνθέσεις ή μεθυστικά άνθη. Μερικές τουλίπες σε ένα απλό βάζο κάνουν τη δουλειά τους.
Δε χρειάζεται όλα να ταιριάζουν μεταξύ τους. Αν δε σου βγαίνουν τα σερβίτσια, χρησιμοποίησε και τα παλιομοδίτικα που σου άφησε προίκα η μάνα σου. Προσδίδουνχαρακτήρα και θυμίζουν στους προσκεκλημένους ότι βρίσκονται σε σπίτι, κάτι που θα τους βοηθήσει να χαλαρώσουν.


Άσε τις συσκευασίες των αναψυκτικών στην κουζίνα και άδειασε το περιεχόμενο σε κανάτες, ώστε να τις τοποθετήσεις στο τραπέζι.

Στο μενού μην προσπαθήσεις να βγάλεις τα... βιώματα και τις γαστριμαργικές εμπειρίες μιας ζωής. Δε χρειάζεται να είσαι «φλύαρος». Μια σαλάτα, ένα πρώτο πιάτο, ένα κυρίως, τυριά, αλλαντικά και ένα γλυκό αρκούν. Αν έχεις καταλήξει σε ένα ιταλικό πρώτο πιάτο, μην παρουσιάσεις κάποιο ασιατικό για κυρίως. Γενικώς να ξέρεις πως τα ιταλικά (και μεσογειακά) πιάτα τα τρώνε όλοι.

Το φαγητό οφείλει να είναι ελαφρύ για να μη γεμίσουν οι καναπέδες σου με μισοκοιμισμένους.


Ένα δείπνο πρέπει να είναι ισορροπημένο, γι΄ αυτό φρόντισε να μην είναι όλα τα πιάτα σου spicy ή γλυκά. Αν έχεις επιλέξει κάτι βαρύ ως κυρίως (π.χ. λαζάνια με κρέμα και τυριά), πρόσφερε ως γλυκό κάτι ελαφρύ με φρούτα.


Τη στιγμή που θα έρθουν οι προσκεκλημένοι σου πρέπει όλα τα πιάτα να είναι έτοιμα ή να χρειάζονται απλώς «συναρμολόγηση» (π.χ. οι σαλάτες) είτε να θέλουν λίγη ώρα για να ολοκληρωθούν (π.χ. ένα ψητό στο φούρνο). Με τίποτε δεν πρέπει να περάσεις τη μισή βραδιά μέσα στην κουζίνα.

Συγύριζε κατά τη διάρκεια του μαγειρέματος. Η κουζίνα δεν πρέπει να δίνει εικόνα καταστροφής.


Προτίμησε να παρουσιάσεις απλά ορντέβρ -δεν είσαι η Βέφα Αλεξιάδου ή η κόρη της-, όπως: α) Μεσογειακό πλατό: Βάζεις σε ένα μεγάλο δίσκο ελιές, αλλαντικά, ποικιλία τυριών, αγγούρι και καρότο σε μπαστουνάκια. β) Μπρουσκέτες: Αλείφεις ελαφρώς μπαγιάτικες μπαγκέτες κομμένες λοξά με πέστο βασιλικού. Πάνω από κάθε φέτα τοποθετείς μια λεπτή φέτα χαλούμι και από πάνω ένα ντοματίνι κομμένο στη μέση. Αλατίζεις και ψήνεις σε προθερμασμένο φούρνο στους 200° C μέχρι να πάρει χρώμα το ψωμί και το τυρί. Γαρνίρεις με φυλλαράκια βασιλικού. γ) Πλατό θαλασσινών: Γεμίζεις ένα μεγάλο δίσκο με χταπόδι βραστό, γαρίδες βραστές, γαύρο μαρινάτο, σαρδέλες, ένα μπολ με ταραμοσαλάτα και λεπτές φετούλες φρυγανισμένο ψωμί.


Για κυρίως πιάτο μπορείς να επιλέξεις ένα ψητό μοσχάρι. Φρόντισε μόνο να ψηθεί medium well, ώστε να μπορούν να το φάνε όλοι. Συνόδευσέ το με ένα ρατατούιγ (μπριάμ) ή με ρύζι (οι πατάτες θα το βαρύνουν). Φτιάξε και μια σος μπεαρνέζ σερβιρισμένη σε σοσιέρα.


Πηγή:www.capital.gr

Γιατί οι ενοχές παχαίνουν;

Σίγουρα, υπάρχουν μερικοί τυχεροί που απολαμβάνουν το φαγητό τους κι επιπλέον είναι κομψοί. Οι υπόλοιποι και μάλλον περισσότερο οι υπόλοιπες- κρατιόμαστε με ασκήσεις πειθαρχίας, αυτοέλεγχο, στέρηση και κόπο, για να μην «ξεφύγουμε» και υπερβούμε αυτό που είναι για εμάς το όριο της απόλαυσης, από τη μια, και του σωματικού μας βάρους, από την άλλη. Οι ενοχές μάς υψώνουν απειλητικά το χέρι όταν δεν τα καταφέρνουμε. Πόσο μας βοηθά, τελικά, αυτό στο να αποκτήσουμε μια υγιή σχέση με το φαγητό και με το σώμα μας;

Τα παρατράγουδα ενός θανάσιμου αμαρτήματος
Η λαιμαργία είναι ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Αυτό όρισε η Καθολική Εκκλησία, και μάλιστα σαν το τρίτο σε σοβαρότητα αμάρτημα μετά την τεμπελιά και την αλαζονεία. Σήμερα, περίπου 1.500 χρόνια μετά, όχι μόνο δεν έχουμε απελευθερωθεί από το βάρος αυτής της απαγορευτικής εντολής, αλλά, αντίθετα, της έχουμε προσθέσει πολλούς παραπάνω λόγους για τους οποίους είναι απαγορευτική. Λόγους υγείας, ομορφιάς, επιτυχίας, δυναμισμού, κοινωνικού γοήτρου.

Το βάρος της επιτυχίας

Όποιος είναι παχύς (που σημαίνει ότι ξεπερνά το «ιδανικό βάρος», μια κλίμακα δηλαδή που βρίσκεται αρκετά πιο κάτω από το βάρος που οι γιατροί θέτουν ως όριο για την καλή σωματική υγεία), δεν μπορεί να θεωρείται όμορφος, επιτυχημένος ή κοινωνικά επιφανής - εκτός αν αντισταθμίζει το «κουσούρι» αυτό με κάτι πραγματικά άξιο προσοχής, όπως πολλά λεφτά ή κάποιο μεγάλο ταλέντο.

Το ρόλο που κάποτε έπαιζαν τα ρούχα, τα οποία αποτελούσαν το «διαβατήριο» που επέτρεπε σε κάποιον να εισχωρήσει σε ορισμένα κοινωνικά στρώματα, παίζουν πια όλο και περισσότερο οι «σωστές» σωματικές διαστάσεις. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε ορισμένες επαγγελματικές ελίτ, επιχειρηματιών, ηθοποιών, μάνατζερ, δημοσιογράφων, αλλά και (μεγαλο)γιατρών και (μεγαλο)δικηγόρων και, φυσικά, κυρίως για τις γυναίκες. Οι ενοχές, λοιπόν, σε σχέση με το φαγητό έχουν γίνει πιο σύνθετες. Ντρεπόμαστε όταν «το παρακάνουμε» με το φαγητό (ό,τι σημαίνει αυτό για τον καθένα) και αισθανόμαστε ενοχές, επειδή δεν μπορούμε να είμαστε εγκρατείς και να επιβληθούμε στις σωματικές μας επιθυμίες, αλλά και γιατί με αυτό τον τρόπο νιώθουμε να αποκλείουμε τον εαυτό μας από τον κόσμο των ωραίων, δυναμικών και επιτυχημένων. Αποτυγχάνουμε, δηλαδή, σε σχέση με αυτό που περιμένουμε από τον εαυτό μας και που θεωρούμε ότι περιμένουν και οι άλλοι από εμάς.

«Ανατομία» στην ενοχή
Αυτή είναι μια παλιά ιστορία: Όταν ήμασταν παιδιά, οι γονείς μας περίμεναν πολλά από εμάς. Όσο πιο πολλά και πιο επιτακτικά ήταν αυτά, όσο περισσότερο νιώθαμε ότι κρέμεται από τις δικές μας αρετές και τα επιτεύγματά μας η δική τους αξία και η ευτυχία τους, τόσο πιο εξαρτημένοι γινόμασταν από το να τα «καταφέρουμε». Όσο πιο μεγάλη η αγωνία να τους ικανοποιήσουμε, τόσο πιο μεγάλες οι ενοχές και η απαξίωση του εαυτού σε κάθε απόκλιση από το αναμενόμενο. Τόσο πιο δύσκολο να δημιουργήσουμε μεγαλώνοντας ένα δικό μας «κέντρο αξιολόγησης», που να μας λέει αν αυτή η πράξη, η ιδέα, η επιθυμία, είναι σωστή, καλή, αποδεκτή, σύμφωνα με τις δικές μας αξίες και μόνο. Τόσο πιο δύσκολο να νιώσουμε και να πούμε ότι αυτός ο εαυτός και αυτό το σώμα, με όλες τους τις καλές και τις κακές ιδιαιτερότητες, είναι μια χαρά όπως είναι.


Κυνηγώντας το «σώμα-φάντασμα»
Το παράδοξο αυτής της ιστορίας είναι ότι δεν καθορίζεται σε καμία περίπτωση από κάποιου είδους αντικειμενικά κριτήρια. Δεν έχει καμία σημασία αν το σώμα μας είναι λεπτό ή παχουλό, αρμονικό, χαριτωμένο, μυώδες ή με ωραίες καμπύλες. Όταν η προσπάθεια είναι να αγγίξουμε το «καλύτερο» που θα μπορούσε να περιμένει κανείς από εμάς, χωρίς αυτό να έχει ζυγιστεί σύμφωνα με αυτό που είμαστε πραγματικά (π.χ. σωματικά, μία ψηλή κοπέλα με λεπτά πόδια και πιο φαρδιά περιφέρεια, μία γυναίκα μετρίου αναστήματος αδύνατη στο πάνω μέρος του σώματος και πιο «γεμάτη» στους γοφούς και τις γάμπες κλπ.), τότε αρχίζει το κυνηγητό για την τελειότητα, για ένα «σώμα-φάντασμα» που κι εμείς δεν ξέρουμε πώς είναι, παρά μόνο ότι πρέπει να είναι όσο πιο λεπτό γίνεται.

Μαρτυρία

«Δεν μπορώ ούτε να σταματήσω, ούτε να ευχαριστηθώ ό,τι τρώω»
Εντάξει, θα πει κανείς, αφού όμως αυτό που επιδιώκουμε είναι ένα σώμα όσο πιο λεπτό γίνεται, τότε πώς αλλιώς θα το καταφέρουμε, παρά φρενάροντας τον εαυτό μας με τις ενοχές από το να τρώει ό,τι και όσο θέλει; Αυτό μπορεί να είναι αλήθεια έως ένα βαθμό. Ορισμένοι άνθρωποι καταφέρνουν, πράγματι, να κρατούν το σωματικό τους βάρος σε ένα «ικανοποιητικό» επίπεδο, κάνοντας κάθε τόσο δίαιτες που τους υπαγορεύουν οι ενοχές τους: «Μόλις πάρω 2-3 κιλά, νιώθω τόσο χάλια με τον εαυτό μου, που αρχίζω αμέσως δίαιτα, κι έτσι τα ξαναχάνω.». Αυτό, όμως, που συνήθως περνά «στα ψιλά» είναι ο ρόλος που παίζουν οι ενοχές, όχι μόνο στις δίαιτες και την απώλεια του βάρους, αλλά και στην ανάκτηση των χαμένων κιλών. «Αυτό που έχω καταφέρει από τότε που ήμουν στην εφηβεία μέχρι σήμερα, στα 31 μου, είναι να διατηρώ το βάρος μου με νύχια και με δόντια, και με εξαντλητικές δίαιτες κάθε λίγο και λιγάκι. Πιστεύω πως, αν δεν το έκανα αυτό, θα ήμουν σαν φάλαινα. Αλλά πάλι, έχω παρατηρήσει το εξής: Κάνω μια δίαιτα και χάνω 4-5 κιλά. Αισθάνομαι υπέροχα, μεγάλη ευφορία, νιώθω όμορφη και ελκυστική, και επίσης, ότι όλοι οι άνδρες είναι στα πόδια μου. Όμως, αυτό δεν κρατά πολύ. Μόλις επιτρέψω στον εαυτό μου να αφεθεί λίγο και πάρω ξανά έστω κι ένα κιλό, με πιάνει πανικός. Η διάθεσή μου αλλάζει, αυτό που έμοιαζε με αυτοπεποίθηση αποδεικνύεται πρόσκαιρη φούσκα: Νιώθω άσχημα, με βλέπω άσχημη και χοντρή πάλι, γεμίζω ενοχές που δεν καταφέρνω να επιβληθώ στον εαυτό μου και να παραμείνω λεπτή, και τότε αρχίζει ένας φαύλος κύκλος κακής διάθεσης, απογοήτευσης, αυτολύπησης και κατανάλωσης σοκολάτας, μπισκότων, τσιπς και λοιπά, για παρηγοριά. Είναι κάπως σαν φροντίδα και τιμωρία μαζί, γιατί δεν μπορώ ούτε να σταματήσω, ούτε να ευχαριστηθώ αυτά που τρώω. Τελικά, κάποια στιγμή, συνήθως μετά από μερικούς μήνες, ξαναπαίρνω τα κιλά που είχα χάσει και αποφασίζω να ξαναρχίσω δίαιτα. Έτσι έχει πάει μέχρι τώρα. Οι γύρω μου νομίζουν πως τρώω κανονικά, επειδή έχω ένα κανονικό βάρος (αυτοί, μάλλον, δεν προσέχουν ιδιαίτερα τα κιλά που ανεβοκατεβαίνουν). Όμως, σπάνια θυμάμαι να ευχαριστιέμαι το φαγητό, ακόμα και το πιο αγαπημένο μου, χωρίς να ακολουθούν ενοχές…».
Τι θα συνέβαινε με τη Μαρίνα, αν δεν είχε ενοχές που «αφέθηκε»; Υποθέτουμε ότι το βάρος της θα σταθεροποιούνταν κάπου εκεί που βρίσκεται κάθε φορά πριν κάνει δίαιτα (δηλαδή, 4-5 κιλά πιο πάνω από αυτό που εκείνη θεωρεί ιδα­νικό βάρος). Πιθανότατα, όμως, χωρίς αυτά τα δυσάρεστα ανεβοκατεβάσματα, θα ένιωθε περισσότερη ευχαρίστηση και ηρεμία.

Μπορούμε να σταματήσουμε τις ενοχές;

Φανταστείτε μια νόστιμη κοπέλα που τρώει με ευχαρίστηση ένα ωραίο σοκολατένιο γλυκό, μασώντας απολαυστικά κάθε μπουκιά χωρίς να δείχνει να έχει την παραμικρή ενοχή. Δείχνει να μην σκοπεύει να νηστέψει τρεις μέρες και να «χτυπηθεί» στα γυμναστήρια για να επανορθώσει γι’ αυτή της την απόλαυση. Νιώσατε ένα τσίμπημα ζήλιας ή στενοχώριας που δεν μπορείτε να το κάνετε κι εσείς; Σίγουρα, οι ενοχές για τις οποίες μιλήσαμε είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της προσωπικότητάς μας που δεν αλλάζει από τη μία μέρα στην άλλη. Ίσως, όμως, οι παρακάτω «ασκήσεις» σάς βοηθήσουν να δείτε λίγο πιο καθαρά τι είδους ενοχικές σχέσεις έχετε με το φαγητό σας και, ενδεχομένως, να τις αλλάξετε λίγο.


Όταν σκέφτεστε
«Κανονικά δεν θα έπρεπε, αλλά…»
Τι να κάνετε Τη στιγμή που αυτομαστιγώνεστε, ενώ ταυτόχρονα ετοιμάζεστε να ορμήσετε στη σοκολάτα, ρωτήστε τον εαυτό σας: «Την κάνω κέφι αυτή τη στιγμή τη σοκολάτα αυτή; Θα ευχαριστηθώ τη γεύση της;». Αν απαντήσετε «ναι», τότε φάτε και απολαύστε την. Αν απαντήσετε «όχι», τότε αφήστε το. Ίσως αργότερα, αύριο, να έρθει η στιγμή που θα τη θέλετε πραγματικά. Τώρα, δεν είναι αυτή η στιγμή.

Όταν σκέφτεστε
«Πατάτες τηγανητές; Καλύτερα καθόλου!» ή «Άμα αρχίσω, δεν μπορώ να σταματήσω...»
Τι να κάνετε Προσπαθήστε να απομυθοποιήσετε αυτές τις τροφές-ταμπού. Μπορείτε να το κάνετε τρώγοντας επί συνεχή γεύματα μόνο αυτές τις τροφές, αργά, με τρόπο που να νιώσετε πότε χορτάσατε, ικανοποιηθήκατε και θέλετε να σταματήσετε. Θα δείτε ότι δεν θα έχετε πάρει 10 κιλά μόνο και μόνο επειδή αγγίξατε το «ταμπού», και ίσως να έχετε καταφέρει και να το ευχαριστηθείτε.


Όταν σκέφτεστε
«Αν το παρακάνω, θα αρχίσω δίαιτα»
Τι να κάνετε Διακόψτε αυτή την αυτόματη σύνδεση της απόλαυσης με την τιμωρία! Εμπιστευτείτε τον εαυτό σας, ακούστε την όρεξή σας. Απολαύστε λίγο πιο αργά, ώστε να νιώσετε πότε χορτάσατε. Περιμένετε με ηρεμία και χωρίς πανικό και ενοχικούς μονολόγους πότε θα ξανανιώσετε πείνα. Αν νομίζετε ότι το παρακάνατε με μία τροφή, μην τη δαιμονοποιείτε. Η όρεξη γι’ αυτή θα σταματήσει από μόνη της κάποια στιγμή. σε slow motion Οι ενοχές συνήθως έχουν ως αποτέλεσμα να τρώμε βιαστικά, στα κλεφτά, χωρίς να καταλαβαίνουμε τι και πόσο. Διακόψτε αυτή τη διαδικασία, επιβραδύνοντας αντί να βιάζεστε, απολαμβάνοντας αντί να καταπίνετε, εστιάζοντας σε αυτό που τρώτε και στην ευχαρίστηση που σας δίνει.

Όσοι έχουν υγιή σχέση με το φαγητό…
Σύμφωνα με μελέτες, οι άνθρωποι που έχουν μια σχετικά υγιή σχέση με το φαγητό (και κανονικό βάρος), τρώνε όταν αισθάνονται πείνα και όχι για να κατευνάσουν δυσάρεστα συναισθήματα, να παρηγορηθούν ή να περάσουν την ώρα τους. Επίσης, τρώνε μέχρι να χορτάσουν και όχι μέχρι να αδειάσουν το πιάτο τους (ή το τραπέζι). Όμως, η σημαντικότερη διαφορά βρίσκεται στο νου τους: Δεν σκέφτονται διαρκώς αν κάνει να φάνε κάτι ή αν πρέπει να επανορθώσουν για το πλούσιο γεύμα που έφαγαν. Δεν συνδέουν το φαγητό με τιμωρία και ενοχές, αλλά με ευχαρίστηση και άντληση ενέργειας.

Γιατί η δίαιτα... παχαίνει

Oπως γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν κάνει στη ζωή τους δίαιτα, όσο περνούν οι ημέρες της... στέρησης τόσο περισσότερο «κλωθογυρίζουν» στο μυαλό σοκολάτες, πατατάκια και χάμπουργκερ. Και όμως, όπως δείχνει μια νέα μελέτη η οποία δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Journal of Νeuroscience», δεν είναι μόνο η στέρηση που μας κάνει να ονειρευόμαστε παχυντικές τροφές τόσο στον ύπνο όσο και στον ξύπνιο μας. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης η γρήγορη απώλεια βάρους αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος διαχειρίζεται το στρες. Αυτό σημαίνει ότι το άτομο που κάνει δίαιτα βρίσκεται παράλληλα υπό καθεστώς έντονου στρες, κατάσταση που συνεχίζεται ακόμη και όταν η δίαιτα έχει πια τελειώσει. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο πρώην διαιτώμενος συνεχίζει να έλκεται από παχυντικές τροφές και μετά το πέρας της δίαιτας, με αποτέλεσμα να κάνει ουσιαστικώς... μια τρύπα στο νερό σε ό,τι αφορά τη μακροπρόθεσμη απώλεια βάρους.


Προκειμένου να καταλήξουν σε αυτό το συμπέρασμα ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια μελέτησαν την επίδραση της δίαιτας στον εγκέφαλο ποντικών. Οι επιστήμονες μείωσαν την ποσότητα τροφής που κατανάλωναν τα ζώα κατά 25% με αποτέλεσμα να χάσουν έως και το 15% του σωματικού βάρους τους. Ανάλυση έδειξε ότι η δίαιτα οδήγησε σε τροποποιήσεις της έκφρασης γονιδίων που σχετίζονται με το στρες ενώ παράλληλα αυξήθηκε η όρεξη των ζώων καθώς και τα επίπεδα ορμονών του στρες.


Στη συνέχεια οι ερευνητές επέτρεψαν στα πειραματόζωα να καταναλώσουν φυσιολογικές ποσότητες τροφής με αποτέλεσμα να ξαναπάρουν το χαμένο βάρος τους. Αρχικώς οι πρώην διαιτώμενοι ποντικοί κατανάλωναν παρόμοιες ποσότητες τροφής με εκείνους που δεν είχαν ποτέ μπει σε πρόγραμμα δίαιτας. Οταν όμως οι επιστήμονες υπέβαλαν τα ζώα σε καθεστώς στρες (εκθέτοντάς τα για παράδειγμα σε δυνατούς θορύβους), τότε όσα είχαν ακολουθήσει προηγουμένως δίαιτα άρχισαν να καταβροχθίζουν λιπαρές τροφές. Οπως ανέφερε η επικεφαλής της μελέτης δρ Τρέισι Μπελ «τα νέα ευρήματα μαρτυρούν ότι η δίαιτα αυξάνει το στρες, γεγονός που καθιστά την προσπάθεια απώλειας κιλών πιο δύσκολη αλλά και ότι επίσης μπορεί να οδηγήσει σε επαναπρογραμματισμό του τρόπου με τον οποίο ο εγκέφαλος αποκρίνεται σε μελλοντικό στρες».


Τα αποτελέσματα αυτά εξηγούν σε μεγάλο βαθμό το γιατί μετά από μια άκρως στεσογόνα ημέρα στη δουλειά αποζητούμε τα λιπαρά και τη ζάχαρη. Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα μελλοντικά φάρμακα για την απώλεια βάρους θα πρέπει να στοχεύουν τον μηχανισμό που οδηγεί σε αύξηση του στρες σε όσους κάνουν δίαιτα.


ΤΟ ΒΗΜΑ
 

 
 
 
 
 

Happy new year