Ανησυχείτε που μεγαλώνετε? Για να το συζητήσουμε λίγο…

Χαμογέλασα κάποτε όταν διάβασα κάτι που είπε ο David Bowie: «Το να μεγαλώνουμε είναι μια καταπληκτική διαδικασία, κατά την οποία ένα πρόσωπο πηγαίνει εκεί, που θα έπρεπε να βρίσκεται από την αρχή».

Το επαναλαμβάνω στο εαυτό μου κάθε μέρα της ζωής μου από τότε που πέρασα για τα καλά τα 50.

Όλοι γνωρίζουμε, ότι η ηλικία είναι θέμα στάσης ζωής περισσότερο παρά ένας αριθμός. Επίσης καταλαβαίνουμε, ότι αυτή ακριβώς η στάση επηρεάζει τις σκέψεις μας και την συμπεριφορά μας γενικότερα.

Με άλλα λόγια, εάν αισθάνεσαι νέα και ενεργητική, δεν σε ενοχλεί η ηλικία. Αν όμως σε κρατάνε πίσω σκέψεις σχετικές με το τι θα κάνεις το υπόλοιπο της ζωής σου, τότε μένεις πίσω. Με αυτές τις σκέψεις η ζωή γίνεται μίζερη και ανούσια.

Δεν σας ιντριγκάρει καθόλου η ιδέα, ότι μπορείτε να διαλέξετε τον τρόπο ζωής σας και να το ζήσετε με χαρά, πάθος και υγεία, χωρίς να παίζει κανένα ρόλο η ηλικία? Εμένα πολύ.

Γιατί μερικά άτομα είναι φοβισμένα, ανήσυχα και καταθλιπτικά σχετικά με το μεγάλωμα?

Δεν υπάρχει κάτι να φοβηθείς σχετικό με την ηλικία, είναι αυτή η καταπληκτική διαδικασία που είπε και ο David Bowie.

Το πρώτο πράγμα, που πρέπει να γίνει, είναι να ξεφορτωθείτε  τις ανησυχίες και να γιορτάσετε την ηλικία σας με θετική και υγιή προσέγγιση. Κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της, αρκεί να ξέρεις να την ζεις.

Αυτή η διαδικασία του μεγαλώματος θα σε πάει ακριβώς εκεί που κοιτάς. Αν κοιτάς την χαρά, την ευτυχία θα σε πάει εκεί. Αν κοιτάς την μιζέρια, την κατάθλιψη θα σε πάει εκεί. Θα έχεις, ότι σου αξίζει η νομίζεις ότι σου αξίζει.

Δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι, που ζουν σε μια διαρκή κατάσταση ανησυχίας για τα χρήματα, την εργασία και τις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους. Τους φαίνεται αδύνατον να ξεφύγουν από αυτά που τους βασανίζουν κάθε ημέρα. Στην πραγματικότητα είναι δικαιολογίες για να αποφεύγουν να κυνηγήσουν το όνειρο, την ζωή, τη χαρά. Είναι γνωστό, ότι οι πλούσιοι άνθρωποι έχουν μια πολύ άνετη ζωή, όχι απαραιτήτως και μια πιο ευτυχισμένη.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Σε ένα βιβλίο “The War of Art” είχα διαβάσει το εξής  «το πιο τοξικό πράγμα στον πλανήτη είναι η δυστυχία. Είναι η ρίζα του κακού περισσότερο από την φτώχεια, την ασθένεια και την σεξουαλική  δυσλειτουργία, συντρίβει το πνεύμα και μας ωθεί μακριά από πράγματα για τα οποία γεννηθήκαμε».

Η αντίσταση προσφέρει μια μονόδρομη πορεία προς την πλήξη, διότι μας επιτρέπει να βρίσκουμε  ατελείωτες δικαιολογίες για να μην κάνουμε, ό, τι θέλουμε πραγματικά να κάνουμε. Αφαιρεί την ενέργειά μας, καταπνίγει την εφευρετικότητα μας και εξαφανίζει τη δημιουργικότητά μας. Η αντίσταση είναι η δύναμη από έναν ελέφαντα χιλίων κιλών, που σας κρατά πίσω κάθε μέρα της ζωής μας.

Το αντίδοτο στην αντίσταση είναι να σηκωθείτε κάθε πρωί με την πρόθεση να κάνετε το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή σας - κάτι που φέρνει χαρά και ικανοποίηση και θετική ενέργεια. Πρέπει να επικεντρωθείτε σε πράγματα που ανεβάζουν τη «ψυχική θερμοκρασία σας» και να εκπληρώνουν τις ανάγκες σας.

Μην κάνετε κανένα λάθος: η αντίσταση έρχεται κάθε μέρα. Έτσι να είστε σε εγρήγορση, επίγνωση και σαφείς για το τι ακριβώς θέλετε να κάνετε. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος, που μπορείτε να ακολουθήσετε τα όνειρά σας και να γίνετε το πρόσωπο, που ήταν γραφτό να γίνετε.

ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ

Κυκλοφορεί ένας μύθος, ότι όσο μεγαλώνεις γίνεσαι αόρατη. Αυτό διαδίδεται από όσους αισθάνονται καταθλιπτικά επειδή μεγαλώνουν και σπέρνουν γύρω τους αρνητικότητα και παραίτηση.

Έχετε, υποθέτω, όλοι παρατηρήσει ανθρώπους, που κάθονται μπροστά από μια τηλεόραση και παρατηρούν λυπημένα εκπομπές για τις ζωές των άλλων ανθρώπων, ιδιαίτερα γιορτές, ανθρώπινες συναντήσεις, γλέντια, πάρτυ κ.λ.π.  Πιστέψτε με δε θέλω καθόλου να παρακολουθώ τέτοια γεγονότα, θέλω όσο μπορώ να τα ζω.

Ένας άλλος αρνητικός μύθος για τη γήρανση είναι, ότι έχετε μειωμένο δυναμικό. Γελοίος μύθος! Εντάξει, ίσως θα πρέπει να ζητήσετε από τα παιδιά ή τα εγγόνια σας να σας δείξουν πώς να κάνετε κάτι στον υπολογιστή, αλλά, τουλάχιστον, έχετε το πνευματικό δυναμικό για να κατανοήσετε αυτό που ρωτάτε. Ζήτω για σας!

Τώρα λέγοντας στον εαυτό σας κάθε μέρα, ότι δεν μπορείτε να ανεβείτε στον Όλυμπο, όπως στα είκοσι, που ούτε τότε ανεβήκατε, η ότι είναι αδύνατον να κάνετε ποδήλατο μέχρι την Κόρινθο δεν είναι μια εποικοδομητική διαδικασία.  Υπάρχουν τόσα άλλα που μπορείτε να κάνετε, να περπατήσετε στην παραλία, ευτυχώς ζούμε σε μια χώρα που η θάλασσα είναι σχεδόν παντού. Να περπατήσετε στο βουνό, έχουμε τόσα βουνά. Να πάτε στα μαγαζιά έστω και για άσκηση και επικοινωνία, να πιείτε ένα καφέ στην κοντινότερη πλατεία και τόσα άλλα που αγγίζουν την κάθε μία από μας. Το να μεγαλώνεις καλά είναι κάτι που αξίζει να το γιορτάζουμε κάθε μέρα. Κάθε μέρα είναι δώρο. Προπάντων επικοινωνήστε. Η συμβουλή της μαμάς σας «δεν μιλάμε ποτέ σε αγνώστους» είναι πολύ κακή για τους μεγάλους.

Κάποτε η Μάγια Αγγέλου αυτή η σπουδαία γυναίκα είπε ακολουθώντας μια αρχαία ελληνική ρήση «άλλο το ζην και άλλο το ευ ζην» Πόση αξία δίνετε στην δημιουργία στη ζωή σε όλες τις εκφάνσεις ? Είναι ο μόνο τρόπος να δώσετε στη ζωή σας αξία και νόημα και αυτό δεν είναι θέμα ηλικίας είναι θέμα νοοτροπίας.

Οι άνδρες βλέπουν τις γυναίκες άνω των 60? Αυτές οι ίδιες βλέπουν τους εαυτούς τους?

Πριν μερικές ημέρες ψωνίζαμε με μια φίλη και είχαμε ένα ενοχλητικό  διάλογο. Η φίλη μου μόλις πριν 3 μήνες πέρασε το κατώφλι των 60.

Περιδιαβάζαμε τα ράφια του Attica και εκείνη συνεχώς απέρριπτε το ένα μετά το άλλο τα ρούχα που βλέπαμε, δηλώνοντας πικρά «δεν μπορώ να το φορέσω αυτό είναι για πολύ νεότερες γυναίκες. Αλλώστε ποιός κοιτάζει πια γυναίκες της ηλικίας μου».

Εντυπωσιάστηκα. Ήταν πάντα πολύ όμορφη. Ήταν αυτό που ονομάζουμε κλασσική ομορφιά, γαλάζια σχεδόν κρυστάλλινα γαλάζια μάτια και φίνο αψεγάδιαστο δέρμα που πλαισίωναν πυκνά στιλπνά μαλλιά. Πάντα την κοιτούσα με λίγο ζήλια, τόσο κομψή. Ήταν φανερό, ότι κάτι είχε επηρεάσει τόσο πολύ την συμπεριφορά της και είχε καταστραφεί η έμφυτη εμπιστοσύνη στην εμφάνιση της. Μάλλον τα πρόσφατα γενέθλια έφταιγαν. Έστελνε δε αυτό το μήνυμα στο σύμπαν γύρω της, πικρό και δυσάρεστο, περισσότερο για την ίδια.

Ως πολύ ωραία γυναίκα σε όλη της την ζωή είχε απολαύσει τον απροκάλυπτο πολλές φορές θαυμασμό ακόμα και γυναικών, πόσο περισσότερο ανδρών. Τώρα βλέποντας τα σημάδια του χρόνου σε πρόσωπο, σώμα και μαλλιά, μια ωριμότητα που σε τίποτα δεν αφαιρούσε από την κομψότητά της, θεωρούσε, ότι δεν είχε κάτι που να την κάνει πλέον γοητευτική.

Άρα τίθεται το ερώτημα «είναι οι γυναίκες μετά τα 60 αόρατες»?

Η μήπως η φίλη μου αποδέχτηκε τον αστικό μύθο για όλες τις ώριμες γυναίκες? Πολλές τον αποδεχόμαστε. Μόλις πριν λίγα χρόνια ήταν σύνηθες οι γυναίκες μετά τα 50 να γίνονται αόρατες. Δεν βλέπαμε καμία δυνατότητα για αυτές στον κόσμο της μόδας και σε όλη την κοινωνία γενικώς.

Βέβαια ξαφνικά και δραματικά μόλις πρόσφατα το marketing ανακάλυψε, ότι αποτελούμε μια δημογραφική ομάδα τεράστια και με πολλές καταναλωτικές δυνατότητες στη μόδα, τα καλλυντικά και τα αξεσουάρ.

Τώρα βλέπουμε πολλές γνωστές και λαμπερές γυναίκες άνω των πενήντα, πράγμα που δεν αποκρύπτεται,  να καλύπτουν εξώφυλλα περιοδικών με γκρίζα μαλλιά. Τις βλέπουμε στις πασαρέλες σε ρόλο μοντέλων ακόμα. Αλλά δεν είναι μόνο τα υψηλής αναγνωρισημότητας πρόσωπα μοντέλων  ώριμων γυναικών που αποτελούν και τα σήματα κατατεθέντα του target group μας, που έχουν αυτό το προνόμιο. Ξαφνικά μας δόθηκε το δικαίωμα, να εμφανιζόμαστε με γκρίζα η άσπρα μαλλιά, ελεύθερα ρομαντικά ριγμένα στους ώμους, η ακόμα και κομμένα αιχμηρά κοντά και όλα αυτά να είναι αποδεκτά έως γοητευτικά.

Επίσης μπορούμε να φοράμε τζιν και δερμάτινα, ψηλά τακούνια και αθλητικά. Με άλλα λόγια μας δόθηκε η άδεια να είμαστε ο εαυτός μας. Είναι ευχάριστα όλα αυτά και ελπίζω να μην είναι μια περαστική μόδα.

Όσον αφορά την όμορφη φίλη μου, αισθάνθηκα την ανάγκη να της περάσω το μήνυμα ότι οι άνδρες δεν κάνουν…… περάσματα από την ζωή των κοριτσιών που έχουν περάσει τα 55, αλλά ειλικρινά δεν νομίζω ότι αυτού του είδους το πέρασμα με είχε απασχολήσει ποτέ πριν στην ζωή μου. Το όλο ζήτημα έχει να κάνει για το πώς αισθάνεσαι εσύ για τον εαυτό σου και πως το εκπέμπεις προς τον κόσμο γύρω σου. Έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω την θεωρία μου και βρήκα την τέλεια ευκαιρία.

Η συμπεριφορά είναι το σπουδαιότερο αξεσουάρ.

Την επόμενη ημέρα, μια δύσκολη και πνιγμένη από εξωτερικές δουλειές ημέρα, έφυγα στα γρήγορα από το σπίτι φορώντας ένα αδιάφορο μαύρο παντελόνι, μια αδιάφορη μαύρη μπλούζα χωρίς ντεκολτέ, μία μαύρη ζακέτα, μαύρα αθλητικά και μια κόκκινη τσάντα, το μοναδικό φωτεινό σημείο μου.  Καθώς έτρεχα είδα το είδωλό μου σε μια βιτρίνα. Έδειχνα τόσο βιαστική, κουρασμένη και …γριά.

Ξαφνικά σταμάτησα, πήρα μια βαθιά αναπνοή, σαν αυτές που μαθαίνουμε στα μαθήματα γιόγκα, και άρχισα να περπατώ με ένα πιο σιγανό και πιο χαλαρό τρόπο. Πήρα εκείνη στην στάση, που μας έλεγαν, όταν είμαστε μικρές στο σχολείο οι γυμναστές «ψηλά το κεφάλι, μέσα η κοιλιά, έξω το στήθος». Χαλάρωσα και λίγο τους ώμους σε λιγότερο επιθετική στάση, πιο φυσική. Σκέφτηκα τι τυχερό κορίτσι ήμουν, που ήμουν υγιής και δυνατή να μπορώ να κάνω τόσες δουλειές  αποτελεσματικά ακόμα και πόσο η ζωή είναι ωραία. Αυτή η σκέψη, το έχω παρατηρήσει, φέρνει ένα αδιόρατο χαμόγελο στο πρόσωπο και ζωγραφίζεται μια εικόνα αδιόρατης ευτυχίας στο πρόσωπό. Η ευτυχία ομορφαίνει είναι γνωστό. Και συνέχισα τον δρόμο μου μπροστά από τα ζαχαροπλαστεία της πλατείας από τα οποία περνώ «αόρατα» κάθε μέρα. Με την άκρη του ματιού μου παρατηρούσα, ότι κάποια κεφάλια γυρίσανε και με κοιτούσαν, ακόμα και μερικές γυναίκες. Δεν ήταν τίποτα άλλο από το μήνυμα της ευτυχίας, που είχα στο μυαλό μου εκείνη την στιγμή. Ο ευτυχισμένος άνθρωπος είναι πάντα ελκυστικός.

Πιστεύω ακράδαντα, ότι η αυτοπεποίθηση και η θετική συμπεριφορά είναι πιο σπουδαία από κάθε ιδιαίτερο ντύσιμο η μακιγιάζ για μια ώριμη γυναίκα. Είναι τόσο ωραίο να είσαι υγιής και δυνατός, να μπορείς, να απολαμβάνεις ακόμα την ζωή, είναι μια εμπειρία που αποκτάς με το πέρασμα του χρόνου μόνο. Κάπου διάβασα προ καιρού, ότι ο άνθρωπος φαίνεται γερασμένος από την σκυφτή στάση του σώματος και όχι από τις ρυτίδες. Είναι ακριβώς ο λόγος που οι κοιλιακοί έχουν τόσο θεοποιηθεί, ως δείγμα νεότητας και ομορφιάς, στηρίζουν όλη την στάση του σώματος. Ένα σώμα όρθιο είναι δείγμα δύναμης και ομορφιάς.

Να θυμηθώ να τα διηγηθώ στη φίλη μου που θα συναντηθούμε αύριο. !!!

Μεγαλώνω

Στη μέση ηλικία έχω μερικές ενοχλήσεις και πόνους. Όχι οι συνήθεις πόνοι των ποδιών η των μυών από σκληρή γυμναστική, αλλά πόνοι που έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μου. Ενοχλήσεις και πόνοι που έχουν παρεισφρήσει στο σώμα μου και μου θυμίζουν την ηλικία μου κάθε πρωί, όταν σηκώνομαι από το κρεββάτι μου και δεν μπορώ πια να πεταχτώ και να αρχίσω αμέσως να κινούμαι όπως παλιότερα.

Κανένας βέβαια δεν μου υποσχέθηκε, ότι θα αισθάνομαι τέλεια πάντα, όπως θα μεγαλώνω. 

Είχε αρχίσει το σώμα και προειδοποιούσε για αυτές τις εξελίξεις, αλλά κάπου βαθιά μέσα μου πίστευα ότι αυτά δεν θα συμβούν σε μένα.

Θυμάμαι, όταν παρακολουθούσα διαφημίσεις στην τηλεόραση και διαφήμιζαν πάτους για περπάτημα, φάρμακα δυσπεψίας,  βιταμίνες για μακροζωία, φάρμακα για κάλλους κ.α., δεν έδινα καμία σημασία, δεν με αφορούσαν. Θυμάμαι τις συζητήσεις των μεγαλύτερων γύρω μου για τι δεν πρέπει να τρώνε,  για τον σπόνδυλο που ..γλίστρησε, για τον καφέ που δεν τους αφήνει να κοιμηθούν αν τον πιούν μετά από κάποια ώρα, για την ποσότητα του φαγητού το βράδυ ώστε να μην επιδράσει στον ύπνο τους , για τις εξετάσεις που δεν βγήκαν αρκετά καλές κ.α.. Απλά δεν με αφορούσαν, ακούγονταν όλα τόσο….γέρικα και ξένα.

Τελικά δεν θα έπρεπε, διότι αργά η γρήγορα τελικά όλοι εκεί θα φτάσουμε. Είναι βέβαια αυτό φράση κλισέ, αλλά τόσο μα τόσο αληθινή.

Και δεν είναι μόνο οι σωματικοί πόνοι, που πρέπει να διαχειριστείς. Στη μέση ηλικία οι βιώνουμε σωματικούς αλλά και ψυχολογικούς πόνους, πράγμα που δεν μπορούσαμε ούτε να φανταστούμε στα είκοσι κάτι, ακόμα και στα 30 κάτι. Ο ψυχολογικός πόνος της απώλειας ανθρώπων που αγαπούσες και που η ζωή και ο χρόνος σε ανάγκασε να αντιμετωπίσεις ως οριστικό γεγονός. Πόσες φορές δεν μου φάνηκε υπερβολική η ευαισθησία ενός μεγαλύτερου, που συγκινήθηκε από μια παλιά φωτογραφία ευτυχισμένων στιγμών, από ένα αντικείμενο με αναμνήσεις όπως μια μπούκλα μαλλιών από το πρώτο κούρεμα του πρώτου μωρού. Σκεφτόμουν «τώρα γεμίζουν τον χώρο με άχρηστα πράγματα, συγκινητικά αλλά άχρηστα» !!!. Τώρα μου συμβαίνει και εμένα.

Το να μεγαλώνεις σημαίνει να αφήνεις πίσω σου πολλά πράγματα, αγαπημένες συνήθειες που δεν είναι πια μέρος της ζωής σου. Αφήνεις πίσω το κορίτσι που βγήκε από το σχολείο και το πανεπιστήμιο, την γεμάτη ενέργεια μαμά, την φιλόδοξη επαγγελματία. Αποχαιρετάς τα καλοσχηματισμένα οπίσθια για τα οποία τόσο ίδρωνες στη γυμναστική, τα καλλίγραμμά πόδια, τα πυκνά και ζωντανά μαλλιά γεμάτα μπούκλες σε υπέροχο φυσικό χρώμα. Χάνεται η επαφή με τις γόβες στιλέτο, τις κοντές φούστες, τα μικροσκοπικά μπικίνι, τα κολλητά παντελόνια, τα κοντά μπλουζάκια που δεν καλύπταν το στομάχι. Είναι μια πονεμένη αλλά απαραίτητη μεταμόρφωση της ντουλάπας μας.

Αλλά υπάρχουν μερικά πράγματα σε σχέση με αυτούς τους «πόνους» του σώματος και της ψυχής που είναι παραδόξως ανακουφιστικά. Όταν μου χτυπούν κουδουνάκια αυτοί οι πόνοι και μου θυμίζουν ότι μεγαλώνω, μου θυμίζουν όμως επίσης όλα αυτά που αγάπησα κάθε μέρα στη ζωή μου και ιδιαίτερα τους ανθρώπους. Ναι βέβαια με πονάει από το πρωί η πλάτη μου, ναι μου λείπουν οι άνθρωποι που δεν είναι πια γύρω μου γιατί πέθαναν, αλλά πάνω από όλα αγαπώ κάθε μέρα και πιο πολύ και πιο βαθιά αυτούς που έχω γύρω μου. Ναι η νιότη έχει φύγει οριστικά και αμετάκλητα, αλλά έχω ακόμα το δικαίωμα να μεγαλώνω δίπλα σε ανθρώπους που αγάπησα και αγαπώ πιο πολύ σήμερα όπως η οικογένειά μου. Κάθε μέρα μεγαλώνει μαζί με μένα και η αξία τους στη ζωή μου. Μπορεί να μειώνεται η ενεργητικότητα μου, αλλά έχω το προνόμιο να μην βιάζομαι τόσο πολύ πια.

Άλλωστε λένε ότι η δυστυχία είναι το μέτρο της ευτυχίας, και το να μην αισθάνεσαι καλά όλες τις ώρες σου μαθαίνει την αξία του του χρόνου που αισθάνεσαι καλά. Αυτό ακριβώς είναι ο πόνος αλλά και η ομορφιά του να μεγαλώνεις καλά.