Μεγαλώνω

Στη μέση ηλικία έχω μερικές ενοχλήσεις και πόνους. Όχι οι συνήθεις πόνοι των ποδιών η των μυών από σκληρή γυμναστική, αλλά πόνοι που έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μου. Ενοχλήσεις και πόνοι που έχουν παρεισφρήσει στο σώμα μου και μου θυμίζουν την ηλικία μου κάθε πρωί, όταν σηκώνομαι από το κρεββάτι μου και δεν μπορώ πια να πεταχτώ και να αρχίσω αμέσως να κινούμαι όπως παλιότερα.

Κανένας βέβαια δεν μου υποσχέθηκε, ότι θα αισθάνομαι τέλεια πάντα, όπως θα μεγαλώνω. 

Είχε αρχίσει το σώμα και προειδοποιούσε για αυτές τις εξελίξεις, αλλά κάπου βαθιά μέσα μου πίστευα ότι αυτά δεν θα συμβούν σε μένα.

Θυμάμαι, όταν παρακολουθούσα διαφημίσεις στην τηλεόραση και διαφήμιζαν πάτους για περπάτημα, φάρμακα δυσπεψίας,  βιταμίνες για μακροζωία, φάρμακα για κάλλους κ.α., δεν έδινα καμία σημασία, δεν με αφορούσαν. Θυμάμαι τις συζητήσεις των μεγαλύτερων γύρω μου για τι δεν πρέπει να τρώνε,  για τον σπόνδυλο που ..γλίστρησε, για τον καφέ που δεν τους αφήνει να κοιμηθούν αν τον πιούν μετά από κάποια ώρα, για την ποσότητα του φαγητού το βράδυ ώστε να μην επιδράσει στον ύπνο τους , για τις εξετάσεις που δεν βγήκαν αρκετά καλές κ.α.. Απλά δεν με αφορούσαν, ακούγονταν όλα τόσο….γέρικα και ξένα.

Τελικά δεν θα έπρεπε, διότι αργά η γρήγορα τελικά όλοι εκεί θα φτάσουμε. Είναι βέβαια αυτό φράση κλισέ, αλλά τόσο μα τόσο αληθινή.

Και δεν είναι μόνο οι σωματικοί πόνοι, που πρέπει να διαχειριστείς. Στη μέση ηλικία οι βιώνουμε σωματικούς αλλά και ψυχολογικούς πόνους, πράγμα που δεν μπορούσαμε ούτε να φανταστούμε στα είκοσι κάτι, ακόμα και στα 30 κάτι. Ο ψυχολογικός πόνος της απώλειας ανθρώπων που αγαπούσες και που η ζωή και ο χρόνος σε ανάγκασε να αντιμετωπίσεις ως οριστικό γεγονός. Πόσες φορές δεν μου φάνηκε υπερβολική η ευαισθησία ενός μεγαλύτερου, που συγκινήθηκε από μια παλιά φωτογραφία ευτυχισμένων στιγμών, από ένα αντικείμενο με αναμνήσεις όπως μια μπούκλα μαλλιών από το πρώτο κούρεμα του πρώτου μωρού. Σκεφτόμουν «τώρα γεμίζουν τον χώρο με άχρηστα πράγματα, συγκινητικά αλλά άχρηστα» !!!. Τώρα μου συμβαίνει και εμένα.

Το να μεγαλώνεις σημαίνει να αφήνεις πίσω σου πολλά πράγματα, αγαπημένες συνήθειες που δεν είναι πια μέρος της ζωής σου. Αφήνεις πίσω το κορίτσι που βγήκε από το σχολείο και το πανεπιστήμιο, την γεμάτη ενέργεια μαμά, την φιλόδοξη επαγγελματία. Αποχαιρετάς τα καλοσχηματισμένα οπίσθια για τα οποία τόσο ίδρωνες στη γυμναστική, τα καλλίγραμμά πόδια, τα πυκνά και ζωντανά μαλλιά γεμάτα μπούκλες σε υπέροχο φυσικό χρώμα. Χάνεται η επαφή με τις γόβες στιλέτο, τις κοντές φούστες, τα μικροσκοπικά μπικίνι, τα κολλητά παντελόνια, τα κοντά μπλουζάκια που δεν καλύπταν το στομάχι. Είναι μια πονεμένη αλλά απαραίτητη μεταμόρφωση της ντουλάπας μας.

Αλλά υπάρχουν μερικά πράγματα σε σχέση με αυτούς τους «πόνους» του σώματος και της ψυχής που είναι παραδόξως ανακουφιστικά. Όταν μου χτυπούν κουδουνάκια αυτοί οι πόνοι και μου θυμίζουν ότι μεγαλώνω, μου θυμίζουν όμως επίσης όλα αυτά που αγάπησα κάθε μέρα στη ζωή μου και ιδιαίτερα τους ανθρώπους. Ναι βέβαια με πονάει από το πρωί η πλάτη μου, ναι μου λείπουν οι άνθρωποι που δεν είναι πια γύρω μου γιατί πέθαναν, αλλά πάνω από όλα αγαπώ κάθε μέρα και πιο πολύ και πιο βαθιά αυτούς που έχω γύρω μου. Ναι η νιότη έχει φύγει οριστικά και αμετάκλητα, αλλά έχω ακόμα το δικαίωμα να μεγαλώνω δίπλα σε ανθρώπους που αγάπησα και αγαπώ πιο πολύ σήμερα όπως η οικογένειά μου. Κάθε μέρα μεγαλώνει μαζί με μένα και η αξία τους στη ζωή μου. Μπορεί να μειώνεται η ενεργητικότητα μου, αλλά έχω το προνόμιο να μην βιάζομαι τόσο πολύ πια.

Άλλωστε λένε ότι η δυστυχία είναι το μέτρο της ευτυχίας, και το να μην αισθάνεσαι καλά όλες τις ώρες σου μαθαίνει την αξία του του χρόνου που αισθάνεσαι καλά. Αυτό ακριβώς είναι ο πόνος αλλά και η ομορφιά του να μεγαλώνεις καλά.