Ακούς Θανάση……

«Ακούς Θανάση μην μου κάνεις τον χαζό, σε είδα εγώ πως την κοίταζες την Τζένυ κατευθείαν στα βυζιά»  φαίνεται δεν άκουσε κατά την γνώμη της ο Θανάσης και συνεχίζει «τι θα πει τα είχε όλα απ’ έξω, να μην κοιτούσες» και συνεχίζει μετά από κάποια απάντηση του Θανάση «όχι βέβαια και να ήταν ο Κώστας χωρίς βρακί εγώ δεν θα κοιτούσα» Ο διάλογος στο τραμ. Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο η κυρία στα μούτρα του άτυχου Θανάση ακούστηκε ο κύριος πίσω μου «ναι ρε αυτός είναι που έβαλε μπόμπα στο μαγαζί του πατέρα μου, αφού ανήκε στον ΕΛΑ» πιο σιγά αυτός αλλά μετά την νεκρική σιγή που είχε απλωθεί διότι παρακολουθούσαμε όλοι τον διάλογο με τον Θανάση ακούσαμε καθαρά για τον ΕΛΑ.

Μια ακόμα δύσκολη περίπτωση είναι οι αλλοδαποί, που στα ΜΜΜ βρίσκουν την ευκαιρία να μιλήσουν με τους συμπατριώτες του η τις οικογένειες τους με τους ελεύθερους χρόνους που δίνουν οι τηλεφωνικές εταιρείες, ιδιαίτερα αν έχουν βρει και θέση. Εκεί δεν έχουμε ούτε την ευκαιρία να «απολαύσουμε» τον διάλογο με τον Θανάση γιατί δεν καταλαβαίνουμε τι λέει. Πολλές φορές έχουμε 2-3 αλλοδαπούς να μιλάνε ασταμάτητα για όλη την διαδρομή δημιουργώντας μια χάβρα.

Η τρίτη περίπτωση είναι αυτών που ακούνε χορευτική μουσική στη διαπασών μέσα από τα ακουστικά, που δεν τοποθετούν καλά στα αυτιά τους και είσαι αναγκασμένος να ακούς  και εσύ την ίδια μουσική παραμορφωμένα μέσα από τα ακουστικά των αυτιών, που ακούγεται σε όλο το ΜΜΜ χωρίς καμία δυσκολία.

Η τέταρτη και τελευταία είναι τα νεαρά παιδιά, που ακούνε δυνατά μουσική από τα κινητά χωρίς καθόλου ακουστικά. Κανείς δεν τολμάει, να μιλήσει για πολλούς λόγους, όπως ο φόβος γιατί συνήθως είναι μπουλούκι παιδιών που ακούει μουσική, γελάει συνεχώς δυνατά, φωνάζουν ό ένας στον άλλο, σκουντιούνται, σπρώχνονται, δέρνονται . Αν μιλήσεις, στην καλύτερη περίπτωση θα σε χλευάσουν τόσο πολύ και τόσο χυδαία, που θα πρέπει η να εμπλακείς μαζί τους η να κατέβεις από το μέσον.

Παρατηρώ, πως χάνεται κάθε μέρα η ιδιωτική ζωή των ανθρώπων λόγω των κινητών τηλεφώνων στα ΜΜΜ, στα εστιατόρια και γενικά στους δημόσιους χώρους. Τελευταία όμως έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι πολλοί άνθρωποι διαφόρων ηλικιών αποζητούν τα λίγα λεπτά «διασημότητας» έστω και τόσο περιορισμένη όσο οι επιβάτες ενός ΜΜΜ. Τα κινητά τηλέφωνα σε ανεξέλεγκτη χρήση, τα reality που μας έπεισαν ότι μπορεί ….και να γίνεις πλούσιος όσο πιο πολύ εξευτελιστείς, τα πρωινομεσημεριανάδικα που πολλές φορές σε συνεννόηση με το …θύμα μπορούν να παρουσιάζουν τις πιο απόκρυφες πτυχές της ζωής ενός γνωστού προσώπου, η να φτιάχνουν γνωστά πρόσωπα μέσα από δημιουργικές αφηγήσεις και αμφιλεγόμενες εξηγήσεις σε απλές δηλώσεις ανθρώπων, είναι τα μέσα για να μαθαίνουν όλοι τον καυγά με τον Θανάση.

Προ ημερών συνάντησα μια παλιά φίλη, η μητέρα της οποίας αυτοκτόνησε μη αντέχοντας την απώλεια του συζύγου της με τον οποίο ζούσε πάνω από 55 χρόνια. Την νίκησε η κατάθλιψη.  Η γυναίκα αυτή πήρε ένα ταξί και πήγε και μπήκε μέσα στη θάλασσα και πνίγηκε δεδομένου ότι ήταν Ιανουάριος μήνας. Μου περιέγραψε η φίλη, πέραν του λυπηρού γεγονότος, πως έπρεπε να ζητήσει από την αστυνομία να απομακρύνει από την παραλία πολύ γνωστό δημοσιογράφο, τότε μαρκουτσοφόρο (προ 15ετίας), οποίος έδινε live την ιστορία της άτυχης συνταξιούχου που αυτοκτόνησε από οικονομικά προβλήματα!! Οι κινέζοι λαός με ιστορία λένε «μια εικόνα, χίλιες λέξεις», εμείς φτιάξαμε  το «μόνον εικόνα, ούτε λέξεις, ούτε σκέψεις. Μόνον ότι φαίνεται»