Σε λίγες μέρες έχω τα γενέθλιά μου.

Δε με νοιάζει που η ηλικία μου δεν δηλώνει πια σε καμιά περίπτωση νεότητα. Όμως μέρη του σώματος έχουν μετατοπιστεί προς τα κάτω. Το δέρμα έχει χάσει τη μνήμη επαναφοράς. Οι μηροί έχουν κυματισμούς, όταν στέκομαι  όρθια. Οι διαγραφόμενοι τρικέφαλοι τώρα μοιάζουν όπως τα απλωμένα φύλλα. Το βάρος έχει μετακινηθεί σε γοφούς και κοιλιά με την επιμονή στην κατάληψη της κοιλιάς. Έχει φθάσει η ηλικία, όπου προφανώς ο μόνος τρόπος για να κερδίσουμε κάτι από τη βαρύτητα, είναι να περπατάμε με τα χέρια κάτω και τα πόδια ψηλά στον αέρα.

Σήμερα όμως σκέπτομαι να δούμε την «ομορφιά» της ηλικίας. Ναι, το γνωρίζω ότι το στήθος μας δεν συνορεύει πλέον με τις κλείδες των ώμων (ειλικρινά μιλώντας έχουν εδώ και πολλά χρόνια να συναντηθούν ως γείτονες!), αλλά ειλικρινά, θα είμαστε ποτέ 23 ετών  πάλι ?? Ναι, τότε ήταν όλα διαφορετικά στητό στήθος, άψογη επιδερμίδα, αλλά συχνά με αντάλλαγμα το άγχος και την αβεβαιότητα. Η μέση ηλικία φέρνει κάποιο είδος ειρήνης με τον εαυτό μας και το σώμα μας, η οποία είναι η υπέρτατη απελευθέρωση.

Έτσι, για τα γενέθλιά μου, για να εξισορροπήσω τα περίπου οκτώ δισεκατομμύρια άρθρων και blog για την σοβαρή πλευρά της εμμηνόπαυσης, αποφάσισα να γράψω για τα 10 καλύτερα μαθήματα που έχω μάθει από το μεσήλικο σώμα μου.

1. Ταπεινότητα. Έχω αποδεχθεί ότι υπάρχουν ορισμένα πράγματα που δεν μπορώ να ελέγξω. Ενώ είναι αλήθεια ότι μπορώ να πάω στο γυμναστήριο, να παρακολουθήσω ότι τρώω λεπτομερώς  και μπορεί στο μέλλον ακόμη και να επιλέξω για να ανανεώσω το εργόχειρο του Θεού με ένα μικρό nip / tuck μικροεπεμβάσεων, όμως γεγονός παραμένει ότι δεν μπορώ να σταματήσω τη διαδικασία γήρανσης. Σε μια κοινωνία που λατρεύει τη νεότητα και τους σφιχτούς μηρούς, δεν είναι πλέον η σειρά μου. Ας παραμερίσουμε και ας επιτρέψουμε στην επόμενη γενιά να έρθει η σειρά τους. Θα γίνουν σαν και μας κάποια μέρα, το τικ τακ του χρόνου ισχύει για όλους ανεξαιρέτως.

2. Συμπόνια. Είμαι λιγότερο επικριτική και με τον εαυτό μου και με τις άλλες γυναίκες στην ηλικιακή ομάδα μου. Αν έχω ένα δεύτερο κομμάτι cheesecake, δεν σημαίνει ότι είμαι ένα αδύναμο αξιολύπητο μεγαθήριο λίπους για πάντα, γιατί δεν έχω απολύτως καμία αυτοπειθαρχία. Και αν δω άλλες γυναίκες που είναι υπέρβαρες (με τα γελοία τα σημερινά πρότυπα), δεν βγάζω αυτόματα στο συμπέρασμα ότι αυτή είναι μια νωθρή που χρειάζεται απλά να βάλει κάτω το καταραμένο πιρούνι. Ίσως αυτή είναι γενετικώς παχουλή και έχει άλλες, υψηλότερες προτεραιότητες από την εξαντλητική άσκηση για επίπεδους κοιλιακούς στην ηλικία των 60 ετών. Άσε που μπορεί να είναι και ευτυχισμένη. Την συμπαθώ ήδη.

3. Η σημασία της αίσθησης του χιούμορ. Αν δεν έχουμε μάθει να γελάμε με τον εαυτό μας ως τώρα, θα πρέπει να κάνουμε  ταχύρρυθμα σεμινάρια επείγοντος. Ήρθε η ώρα να βρούμε την αστεία πλευρά της διαδικασίας της γήρανσης και να μάθουμε να γελάμε με αυτό (ο Θεός ξέρει, έχουμε αρκετό υλικό). Είναι τόσο ανακουφιστικό. Διαφορετικά, θα καταλήξουμε σαν την Cat Woman (ή τα μισά βόρεια προάστια της Αθήνας), με πάρα πολλές χειρουργικές επεμβάσεις και πάρα πολλές δίαιτες, που καταλήγουν να μας κάνουν  να δείχνουμε ανατριχιαστικές και απελπισμένες. Θα προτιμούσα τα παιδιά μου λένε «Ήταν μια ξεκαρδιστική παλιόγρια» όταν πεθάνω από το «Χάσαμε τη μαμά μετά το τελευταίο lifting, αλλά τα παιδιά μας δεν έχουν πλέον εφιάλτες γιατί δεν την βλέπουν πια.»

4. Υπομονή. Όταν είσαι νέα, αν θέλεις να χάσεις 5 κιλά μέχρι το Σάββατο, μπορείς να ξεκινήσεις την Πέμπτη και να χτυπήσεις το στόχο. Στα 50+, 5 κιλά  μπορεί να είναι το έργο ενός μήνα και βάλε. Και αν η τελευταία προπόνηση σας ήταν πριν 6 μήνες δεν πειράζει, αρκεί να  είσαι καλά και δεν ήρθε η καταστροφή γιατί είσαι έξι μήνες μακριά από τους σφιχτούς μηρούς.

5. Η άσκηση θα πρέπει να είναι διασκέδαση. Είναι σαν το σεξ. Αν δεν είσαι ευτυχής κάνοντάς την τότε κάνεις κάτι λάθος. Κάνε ότι σου αρέσει. Θα το κάνεις πιο συχνά και θα έχεις καλύτερα αποτελέσματα.

6. Οι συγκρίσεις είναι άσκοπες. Πάντα θα υπάρχει κάποια πιο λεπτή, πιο όμορφη και  πιο νέα. Και αν κοιτάξετε γύρω μπορείτε πάντα να βρείτε κάποιαν παχύτερη, ασχημότερη και μεγαλύτερη. Ποιος νοιάζεται; Όταν συναντώ μια γυναίκα που επέζησε από τον καρκίνο, τότε συγκινούμαι.

7. Ακούω το σώμα μου. Έχω σταματήσει να προσπαθώ να του πω τι χρειάζεται, τι είναι αυτό που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει  και με τι πρέπει να μοιάσει. Αν λέει ότι είναι  κουρασμένο, πάω να πάρω έναν υπνάκο. Εάν αισθάνεται σκληρό, κάνω μερικές διατάσεις. Αν ποθεί κάτι γλυκό, τρώω  ένα μπισκότο (εντάξει, τέσσερα ... μην είμαστε επικριτικοί)  Το σώμα μας δεν είναι ο εχθρός, που πρέπει να νικήσουμε, να υποτάξουμε και να τιμωρήσουμε για τις καθημερινές παραβιάσεις του, η γιατί δεν είναι αρκετά ψηλό, η αρκετά λεπτό. Είναι αυτό που τώρα μου λέει τι να κάνω.

8. Όταν ο Θεός αφαιρεί κάτι, δίνει σε κάτι άλλο, κάτι καλύτερο. Όταν σταματήσουμε να θρηνούμε την απώλεια του λείου δέρματος, τον ταχύτατο μεταβολισμό  επιπέδου lear-jet και κάθε μέρος του σώματος που θα μπορούσε να είναι ακόμη σφριγηλό και τώρα είναι χαλαρό, ανακαλύπτουμε μια αυξημένη σεξουαλική ορμή, το τέλος των φόβων μιας εγκυμοσύνης, περισσότερη εμπιστοσύνη και λιγότερη ανησυχία για το πώς φαινόμαστε, επιτρέποντας στον εαυτό μας να ζήσει σχεδόν όπως θέλει. Τότε μου φαίνεται ότι μάλλον βγήκαμε κερδισμένες από αυτή τη συμφωνία.

9. Αν ο σύζυγος μου αγοράζει κάτι σέξι, το φοράω. Ακόμα κι αν πιστεύω ότι είμαι πάρα πολύ μεγάλη, με πάρα πολύ λίπος, πολύ μαλακιά σχεδόν «κυματιστή» , πολύ ... μα πάρα πολύ 50+ ετών. Κατάλαβα πια ότι το πώς με βλέπει διαφέρει από το πώς βλέπω εγώ τον εαυτό μου. Και επιτέλους για να το αγόρασε θέλει εμένα και όχι μια εικοσάχρονη παίκτρια του βόλεϊ στην παραλία. Άλλωστε και αυτός γνωρίζει ότι κρέμεται η κοιλιά του από τις μπυροκρεπάλες και η φαλάκρα μεγαλώνει και μια 20χρονη παίκτρια δεν θα τον ήθελε για τα νιάτα του και την ομορφιά του μόνον. Γι 'αυτό και χαμηλώστε τα φώτα και τις νεάζουσες υπερβολικές προσδοκίες, χαλαρώστε, το μεσήλικο σώμα  σας είναι στις δόξες του.

10. Ο χρόνος θα κερδίσει πάντα. Έτσι η συμβουλή μου για τα μπλιαχ της μέσης ηλικίας είναι πιάστε το iPod σας, βρείτε το καλύτερο τραγούδι σας, γυρίστε το μέχρι τη διαπασών  και χορέψτε γυμνή και ευτυχής ένα χορό στον καθρέφτη του μπάνιου. Κάνετε όλες αυτές τις χάλια κινήσεις, αυτές  που θα έκαναν τα παιδιά σας θέλουν να μεταναστεύσουν σε άλλο γαλαξία και να μην σας γνωρίζουν. Όλα τα κυματιστά μέρη του σώματος,  είναι  εγγυημένο, ότι θα σας προκαλέσουν τόσο γέλιο, τόση χαλάρωση που δεν το φαντάζεστε .

Δοκιμάστε το. Ξέρω ότι το θέλετε. Μην περιμένετε άλλο. 

Η κόρη της Τέσσας πάει στο Λονδίνο για σπουδές

Νόμιζα ότι θα παρηγορούσα την Τέσσα που το κοριτσάκι της έφευγε για σπουδές στο Λονδίνο στις 22 Αυγούστου. Ο καφές εξελίχτηκε σε έκπληξη για μένα. Όταν της είπα να μην στεναχωριέται που θα φύγει το Μαράκι η συνήθως ήρεμη και μάλλον λιγόλογη Τέσσα ήταν μια αποκάλυψη.

«Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους είμαι πολύ χαρούμενη που τελείωσε το σχολείο την άνοιξη. Φανταζόμουν ότι επιτέλους θα άλλαζαν τα πράγματα. Πλάνη οικτρά. Περάσαμε ένα καλοκαίρι που ήταν πιο πολύ στο σπίτι παρά στην προετοιμασία της για το πανεπιστήμιο την Αγγλία. Θα μου λείψει όταν φύγε ΤΩΡΑ όμως καθόλου.

Είναι κάποιες μέρες που βρίσκομαι σε έναν κυκλώνα από παπούτσια (ούτε τις παντόφλες της δεν ξέρει που έβαλε), πετσέτες και μπουρνούζια που δεν μπορεί να αποφασίσει τι θα χρειαστεί, καλλυντικά, ρούχα και χίλια πράγματα που εγώ πρέπει να πάρω τις αποφάσεις και να επωμιστώ και τα πιθανά λάθη, στέλνοντας ότι τόλμησα να μην καταλάβω ότι έπρεπε να είχε συμπεριληφθεί στην μετακόμιση.

Γνωρίζοντας πολύ καλά το Μαράκι μου στοιχηματίζω ότι και εκεί θα βρει γρήγορα «υπηρέτες», έχει ταλέντο σε αυτό. Άλλωστε και εγώ την υπηρετούσα τόσα χρόνια. Η 22 Αυγούστου θα είναι η μέρα που θα ανοίξει η πόρτα της φυλακής.

Δεν είναι πως δεν προσπάθησα να την διδάξω αυτονομία, με μεγάλη επιτυχία μάλιστα. Έμαθε να πλένεται, να ντύνεται, να χειρίζεται άριστα το λογαριασμό της στην τράπεζα, τον υπολογιστή, είναι ακριβής στα ραντεβού της και εξαιρετική στο σχολείο της. Αλλά ως εκεί σαν τον πατέρα της ακριβώς δεν κατάφερε ποτέ να κλείσει ραντεβού και να πάει το αυτοκίνητό της για service, δεν είναι ικανή να κλείσει ένα ραντεβού σε γιατρό, δεν ξέρει πόσο κάνει μια φρατζόλα ψωμί και που την αγοράζουμε, δεν ξέρει πως καθαρίζεται το σπίτι, πως πλένονται και σιδερώνονται τα ρούχα της κ.α. απλά χαζά καθημερινά.

Εχθές το βράδυ μετά από την τελική επιδρομή για τα ψώνια τρώγοντας στο εστιατόριο μου δήλωσε, ότι θέλει να κάνει κάτι σοβαρό στη ζωή της για να βοηθήσει τον κόσμο να είναι καλύτερος. «Χαίρομαι χρυσό μου» της είπα «γιατί δεν ξεκινάς από το να κόψεις την σαλάτα για το αυριανό δείπνο, έτσι και για εξάσκηση» Με κοίταξε έκπληκτη και μου είπε «Βρε μαμά εδώ μιλάμε για τον κόσμο ότι για τον μανάβη». Όταν της θύμισα ότι ο Γκάντι είπε «Να γίνεις η αλλαγή που εύχεσαι για τον κόσμο» άκρως υποτιμητικά μου είπε ότι κατεβάζω το επίπεδο του Γκάντι στο μανάβικο.

Όπως καταλαβαίνεις εφόσον σήμερα είναι 20 Αυγούστου μου μένουν δύο μέρες μέχρι την απελευθέρωση,  22 Αυγούστου,  22 Αυγούστου, 

22 Αυγούστου !!!!!»

Είχα μείνει άλαλη.

Πότε επιτέλους θα διώξω το μικρό χοντρό κοριτσάκι από μέσα μου?

Τον θυμόμουν αμυδρά από το γυμνάσιο, ήταν φίλος του εξαδέλφου μου, ένας συμπαθητικός και χαμογελαστός άνθρωπος. Τον ξανασυνάντησα να γυμνάζεται στον διάδρομο σκουπίζοντας το μέτωπό του από τον ιδρώτα και μιλούσε σε ένα μάλλον φίλο του που έτρεχε στον διπλανό διάδρομο. Σταμάτησα και του είπα «γεια χαρά, χαίρομαι που σε βλέπω» διασχίζοντας την αίθουσα για να παρακολουθήσω στην επόμενη το πολλά υποσχόμενο ομαδικό εκείνης της ώρας. Μου χαμογέλασε πλατειά και ως κύριος με σύστησε άμεσα στον φίλο του, εξηγώντας ότι έχουμε να ειδωθούμε πολύ καιρό.

Μετά τις πρώτες ευγένειες έπεσε μια αμήχανη σιωπή. Λαχανιασμένος και προφανέστατα αγχωμένος, μάλλον ένιωσε την ανάγκη να γεμίσει την σιωπή. Θα ήταν καλύτερα να είχε πιεί με το καλαμάκι από το νερό στο μπουκάλι του.
«Ξέρεις» είπε απευθυνόμενος στο φίλο του «ήταν το πιο σέξυ κορίτσι στο σχολείο»
Γύρισα να δω υποθέτοντας ότι απευθύνονταν σε κάποιον άλλο, πιθανών σε κάποια ξανθιά σε απέναντι διάδρομο με καταπληκτικά οπίσθια, αλλά δεν ήταν κανείς γύρω.
«θα πρέπει να με μπερδεύεις με κάποια άλλη» απάντησα προσποιούμενη την σεμνότυφη και συνέχισα προς την τάξη κουνώντας το κεφάλι μου, σκεπτόμενη το κολλητό λύκρα μπλουζάκι μου, το κολάν και τα όσα τόνιζε το σουτιέν μου για μεσήλικες από κάτω.
Πραγματικά θα πρέπει να με μπέρδευε με κάποια άλλη αλλιώς τρία πράγματα μπορεί να συνέβαιναν 1. Η ήταν ένας σαρκαστικός κόπανος 2. Η ήταν μύωπας με οκτώ βαθμούς μυωπίας και φορούσε φακούς από μικρός 3. Η είχε άνοια από μικρός. 
Διότι ήμουν το άκρως αντίθετο από ένα σέξυ νεαρό κοριτσάκι τότε. Ήμουν παχιά, σπυριάρα με τιράντες και γυαλιά. Οι αντίστοιχες φωτογραφίες που διατηρεί η μαμά μου σε ένα τοίχο στο χολ μαζί με τις υπόλοιπες οικογενειακές είναι για μένα η ντροπή σε εικόνες. Όλοι οι συγγενείς μου, συμπεριλαμβανομένου και του συζύγου μου με πειράζουν για αυτές. Σχόλια όπως «Βλέπετε μια κουρούνα και έναν ελέφαντα? Μαντέψτε ποιος είναι ο ελέφαντας. Αχ μανούλα είσαι χάλια» από τα παιδιά μου είναι συνηθισμένο όταν επισκεπτόμαστε την γιαγιά.
Την στιγμή που ξάπλωνα στο χαλάκι της γυμναστική προετοιμαζόμενη με τεντώματα για την τάξη, ήμουν πάλι το μικρό χοντρό και άχαρο κοριτσάκι αν και αυτή η εικόνα ήταν για μένα παρελθόν τουλάχιστον 35 χρόνια τώρα. Δεν μπορούσα να διώξω από το μυαλό μου το ερώτημα «Ήταν σαρκαστικός? Πως είναι δυνατόν ένας μεσήλικας κύριος να είναι τόσο κακός?» Και αν πραγματικά είχε κάνει λάθος γιατί εγώ ήμουν έξαλλη μαζί του.
«Όταν ήμουν μικρή ήμουν σέξυ?» Ακόμα και αν έκανε λάθος σχετικά με το ποια ήμουν, τι θα έλεγε τώρα για μένα? Φανταζόμουν τι σκεφτόταν για μένα καθώς περπατούσα και με κοιτούσε από πίσω, καθώς αναπολούσε το σέξυ μου παρελθόν. Θα σκεπτόταν «κάτι φοβερό πρέπει να της συνέβη για να κατάντησε έτσι!!!»
Φαντάστηκα τον εαυτό μου να τρέχει στα ανδρικά αποδυτήρια φωνάζοντας «και σε σένα τι συνέβη φίλε και χάθηκαν τα μαλλιά σου και έχεις μια μεγάλη χωρίστρα στο κεφάλι σου. Αν θυμάμαι καλά είχε πολλά μαλλιά τότε»
Εντάξει είχε καταστραφεί η μέρα μου. Ένα χαζό σχόλια από έναν καλό άνθρωπο που προσπάθησε να είναι φιλικός κατέστρεψε την μέρα μου και έφερε στην επιφάνεια το χοντρό κοριτσάκι που κρύβω μέσα μου επιτυχώς κατά 99,9% συνήθως.
Το διηγήθηκα στον άνδρα μου μερικές μέρες μετά, ο οποίος με κοίταξε απλά και είπε
«μπορεί τότε να σε εύρισκε σέξυ καλή μου, πως μπορείς να το ξέρεις?»
«με κοροϊδεύεις?» τον ρώτησα «όλοι βλέπουμε ακόμα και σήμερα πως ήμουν στον τοίχο της μαμάς».
Ο άνδρας μου το σκέφτηκε λίγο και είπε «Εντάξει έχει δίκιο. Δεν υπήρχε περίπτωση να ήσουν σεξυ…. Εγώ να δεις πως ήμουν. Ευτυχώς η μάνα μου δεν κράτησε φωτογραφίες από τότε. Ποιος νοιάζεται πια μωρό μου?»
Αυτό ακριβώς το συναίσθημα παρέχει η αγάπη και η οικειότητα, ασφάλεια και εμπιστοσύνη, τουλάχιστον μέχρι το επόμενο συμβάν