Πότε επιτέλους θα διώξω το μικρό χοντρό κοριτσάκι από μέσα μου?

Τον θυμόμουν αμυδρά από το γυμνάσιο, ήταν φίλος του εξαδέλφου μου, ένας συμπαθητικός και χαμογελαστός άνθρωπος. Τον ξανασυνάντησα να γυμνάζεται στον διάδρομο σκουπίζοντας το μέτωπό του από τον ιδρώτα και μιλούσε σε ένα μάλλον φίλο του που έτρεχε στον διπλανό διάδρομο. Σταμάτησα και του είπα «γεια χαρά, χαίρομαι που σε βλέπω» διασχίζοντας την αίθουσα για να παρακολουθήσω στην επόμενη το πολλά υποσχόμενο ομαδικό εκείνης της ώρας. Μου χαμογέλασε πλατειά και ως κύριος με σύστησε άμεσα στον φίλο του, εξηγώντας ότι έχουμε να ειδωθούμε πολύ καιρό.

Μετά τις πρώτες ευγένειες έπεσε μια αμήχανη σιωπή. Λαχανιασμένος και προφανέστατα αγχωμένος, μάλλον ένιωσε την ανάγκη να γεμίσει την σιωπή. Θα ήταν καλύτερα να είχε πιεί με το καλαμάκι από το νερό στο μπουκάλι του.
«Ξέρεις» είπε απευθυνόμενος στο φίλο του «ήταν το πιο σέξυ κορίτσι στο σχολείο»
Γύρισα να δω υποθέτοντας ότι απευθύνονταν σε κάποιον άλλο, πιθανών σε κάποια ξανθιά σε απέναντι διάδρομο με καταπληκτικά οπίσθια, αλλά δεν ήταν κανείς γύρω.
«θα πρέπει να με μπερδεύεις με κάποια άλλη» απάντησα προσποιούμενη την σεμνότυφη και συνέχισα προς την τάξη κουνώντας το κεφάλι μου, σκεπτόμενη το κολλητό λύκρα μπλουζάκι μου, το κολάν και τα όσα τόνιζε το σουτιέν μου για μεσήλικες από κάτω.
Πραγματικά θα πρέπει να με μπέρδευε με κάποια άλλη αλλιώς τρία πράγματα μπορεί να συνέβαιναν 1. Η ήταν ένας σαρκαστικός κόπανος 2. Η ήταν μύωπας με οκτώ βαθμούς μυωπίας και φορούσε φακούς από μικρός 3. Η είχε άνοια από μικρός. 
Διότι ήμουν το άκρως αντίθετο από ένα σέξυ νεαρό κοριτσάκι τότε. Ήμουν παχιά, σπυριάρα με τιράντες και γυαλιά. Οι αντίστοιχες φωτογραφίες που διατηρεί η μαμά μου σε ένα τοίχο στο χολ μαζί με τις υπόλοιπες οικογενειακές είναι για μένα η ντροπή σε εικόνες. Όλοι οι συγγενείς μου, συμπεριλαμβανομένου και του συζύγου μου με πειράζουν για αυτές. Σχόλια όπως «Βλέπετε μια κουρούνα και έναν ελέφαντα? Μαντέψτε ποιος είναι ο ελέφαντας. Αχ μανούλα είσαι χάλια» από τα παιδιά μου είναι συνηθισμένο όταν επισκεπτόμαστε την γιαγιά.
Την στιγμή που ξάπλωνα στο χαλάκι της γυμναστική προετοιμαζόμενη με τεντώματα για την τάξη, ήμουν πάλι το μικρό χοντρό και άχαρο κοριτσάκι αν και αυτή η εικόνα ήταν για μένα παρελθόν τουλάχιστον 35 χρόνια τώρα. Δεν μπορούσα να διώξω από το μυαλό μου το ερώτημα «Ήταν σαρκαστικός? Πως είναι δυνατόν ένας μεσήλικας κύριος να είναι τόσο κακός?» Και αν πραγματικά είχε κάνει λάθος γιατί εγώ ήμουν έξαλλη μαζί του.
«Όταν ήμουν μικρή ήμουν σέξυ?» Ακόμα και αν έκανε λάθος σχετικά με το ποια ήμουν, τι θα έλεγε τώρα για μένα? Φανταζόμουν τι σκεφτόταν για μένα καθώς περπατούσα και με κοιτούσε από πίσω, καθώς αναπολούσε το σέξυ μου παρελθόν. Θα σκεπτόταν «κάτι φοβερό πρέπει να της συνέβη για να κατάντησε έτσι!!!»
Φαντάστηκα τον εαυτό μου να τρέχει στα ανδρικά αποδυτήρια φωνάζοντας «και σε σένα τι συνέβη φίλε και χάθηκαν τα μαλλιά σου και έχεις μια μεγάλη χωρίστρα στο κεφάλι σου. Αν θυμάμαι καλά είχε πολλά μαλλιά τότε»
Εντάξει είχε καταστραφεί η μέρα μου. Ένα χαζό σχόλια από έναν καλό άνθρωπο που προσπάθησε να είναι φιλικός κατέστρεψε την μέρα μου και έφερε στην επιφάνεια το χοντρό κοριτσάκι που κρύβω μέσα μου επιτυχώς κατά 99,9% συνήθως.
Το διηγήθηκα στον άνδρα μου μερικές μέρες μετά, ο οποίος με κοίταξε απλά και είπε
«μπορεί τότε να σε εύρισκε σέξυ καλή μου, πως μπορείς να το ξέρεις?»
«με κοροϊδεύεις?» τον ρώτησα «όλοι βλέπουμε ακόμα και σήμερα πως ήμουν στον τοίχο της μαμάς».
Ο άνδρας μου το σκέφτηκε λίγο και είπε «Εντάξει έχει δίκιο. Δεν υπήρχε περίπτωση να ήσουν σεξυ…. Εγώ να δεις πως ήμουν. Ευτυχώς η μάνα μου δεν κράτησε φωτογραφίες από τότε. Ποιος νοιάζεται πια μωρό μου?»
Αυτό ακριβώς το συναίσθημα παρέχει η αγάπη και η οικειότητα, ασφάλεια και εμπιστοσύνη, τουλάχιστον μέχρι το επόμενο συμβάν