Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς.

Τον χρόνο που πέρασε βίωσα και εγώ αυτό το «σύνδρομο της άδειας φωλιάς», αφού τα παιδιά της οικογένειας δεν έφυγαν για το κολέγιο/πανεπιστήμιο, αλλά για να φτιάξουν δικές τους μόνιμες φωλιές. Συνεχίζω να είμαι πολύ χαρούμενη με αυτό το γεγονός, αφού ήταν πια καιρός και αυτά να ζήσουν την ζωή τους και εγώ να απαλλαγώ από τις καθημερινές ευθύνες μιας μεγάλης οικογένειας, δεδομένου ότι ευτύχισα να έχω τρία παιδιά, πράγμα σπάνιο πια στην εποχή μας. Δεν κρύβω, ότι τα έσπρωξα κιόλας έξω από την φωλιά για να μάθουν επιτέλους να πετάνε, άργησαν πιστεύω. Τα βοήθησα να στήσουν τις φωλιές και οικονομικά και αισθητικά. Και μετά είμαστε μια χαρούμενη παρέα που ανταλλάσουμε επισκέψεις και λιχουδιές. Τριάντα χρόνια που μεγάλωνα παιδιά περίμενα αυτή την στιγμή, να είμαστε αγαπημένοι και να ανταλλάσουμε επισκέψεις, και ήρθε αυτή η ώρα. Υπάρχει όμως ένα αλλά. Υπάρχει μια ανατροπή τόσο μεγάλη 180 μοιρών που δεν ξέρω πώς να την διαχειριστώ. Δημιουργούνται μεγάλα κενά, που αληθινά δεν ξέρω τι να τα κάνω. Η συνήθεια των καταιγιστικών ρυθμών με κάνει να σκέπτομαι, ότι κάτι ξέχασα, κάτι δεν έκανα, δεν μπορεί να τα τελείωσα όλα. Δύσκολα πέφτει η ταχύτητα τόσων χρόνων. Όχι δεν αισθάνομαι ούτε γριά, ούτε καταθλιπτική, είναι για γέλια δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ την άνεση, την ηρεμία, την ανεμελιά.! Έχουν έρθει τα πάνω κάτω και βρίσκομαι σε ένα μετέωρο βήμα. Ναι ναι αισθάνομαι τύψεις. Τύψεις ότι ξεκουράζομαι πολύ, τύψεις ότι δεν κάνω την δουλειά μου!! Ποια δουλειά? Άγχος ότι κάτι ξέχασα, κάτι δεν πρόλαβα!!! Μήπως με παραχαϊδεύω, αφού το μόνο που έχω να κάνω πριν φύγω για το γραφείο κατά τις 10.30!!! είναι να σκεφτώ τι θα βάλω? Να έχω χρόνο να τα προβάρω? Πρωτόγνωρες καταστάσεις. Άσε το άλλο. Πως θα μάθω να μαγειρεύω μικρές ποσότητες για δύο? Ξαφνικά γίναμε και gοurme. Ωραίο πράγμα να αποφασίζεις, ότι σήμερα θα μαγειρέψεις κοτόπουλο με μπάμιες ένα φαγητό που λατρεύω αλλά δεν το έτρωγαν τα παιδιά και δεν το μαγειρεύαμε ποτέ. Κάποτε λάτρευα το μαγείρεμα, μετά ήρθε η οικογένεια και το αναγκαστικό μαγείρεμα, το μίσησα. Τώρα το ξαναβρίσκω. Ίσως αυτό να είναι το μόνο που ακολουθεί τις συμβουλές, που δίνουν οι διάφοροι ειδικοί του στυλ «έφυγαν τα παιδιά, θυμηθείτε τι θέλατε να κάνετε τότε που δεν είχατε παιδιά». Ναι αλλά δεν είμαι 18 χρονών και δεν ξέρω τι θέλω να κάνω τώρα και όχι τότε. Είναι η πιο ηλίθια συμβουλή που έχω ακούσει ποτέ. Είναι ποτέ δυνατόν να θέλεις τα ίδια στα 18 και στα περασμένα 50. Μόνον αν έχεις πάθει παλιμπαιδισμό και νεάζεις γελοία, πράγμα που είναι και πολύ της μόδας, θα θέλεις τα ίδια πράγματα με τα 18 σου χρόνια. Εγώ πάντως όχι, δεν θέλω να είμαι 18 θέλω να είμαι εγώ και η ηλικία μου. Δεν φοβάμαι να μεγαλώσω, κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της αρκεί να ξέρεις να την ζεις. Θα επανέλθω. Φιλιά.