Μειώνοντας «μήπως είναι η ώρα να πούμε ΝΑΙ»

Πριν μερικά χρόνια η Μάρω Κοντού, την οποία θεωρώ από τις κομψότερες γυναίκες σε μεγάλη ηλικία, έδωσε μια συνέντευξη. Μεταξύ άλλων όταν ερωτήθηκε για την εμφάνισή της και την ζωή της είπε «όσο περνάει ο καιρός αφαιρώ πράγματα από την ζωή μου, το μακιγιάζ μου, τα κοσμήματά μου και γενικά ..αφαιρώ». Ήταν μια φράση που μου έμεινε στο μυαλό και μεγαλώνοντας διαπίστωσα την αφάνταστη χρησιμότητάς της.

Με τα χρόνια, συγκεντρώνουμε πολλά πράγματα. Καθώς ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία, η συλλογή αγαθών είναι αυταπόδεικτη. Αγοράζουμε σπίτια, τα επιπλώνουμε, τα διακοσμούμε. Επίσης η αγορά ρούχων είναι μια συνεχής πηγή ευχάριστης δραστηριότητας, καθώς παρακολουθούμε τις τελευταίες επιταγές της μόδας. Την μεγαλύτερη διάρκεια της ζωής μας καταναλώνουμε χωρίς πολύ σκέψη. Όταν όμως πλησιάζουμε τα 60 διαπιστώνουμε πόσα πολλά πράγματα έχουμε μαζέψει στη ζωή μας.

Θα θέλαμε ίσως να «μειώσουμε» λίγο αυτό το κάποτε ευχάριστο φορτίο, αλλά είμαστε συναισθηματικά δεμένες με αυτό. Πράγματα που αγοράσαμε για κάποιες ειδικές στιγμές έχουν συναισθηματική αξία για μας τώρα καθώς μας θυμίζουν όμορφες στιγμές, στιγμές ευτυχίας, στιγμές νεότητας, δύναμης, ξενοιασιάς. Σαν να φοβόμαστε, ότι αν φύγουν αυτά τα αντικείμενα θα χαθούν οι στιγμές. Κάποτε μια φίλη που ζούσε σε ένα πολύ μεγάλο σπίτι, που το ημιυπόγειο της ήταν ακριβώς όσο και το σπίτι και μόνο μια μικρή γωνία ήταν το θερμαντικό σύστημα της κατοικίας και το υπόλοιπο ΟΛΟ ήταν αποθήκη σχεδόν γεμάτη μου είπε το εξής καταπληκτικό στην ερώτηση μου «τι θα τα κάνεις όλα αυτά?», «δεν μπορώ να πετάξω τις αναμνήσεις μου, όταν γίνονται πολλές αλλάζω σπίτι και πάω σε άλλο με μεγαλύτερη αποθήκη». Υπερβολή θα πείτε. Τηρουμένων των αναλογιών χώρου πολλές φορές συναντάμε το ίδιο φαινόμενο στις ζωές μας, αν τις κοιτάξουμε αντικειμενικά.

Τα τελευταία 10 χρόνια η μείωση έχει γίνει το προσωπικό μου «μάντρα». Καθώς σταδιακά μείωνα αυτό το φορτίο, που μην ξεχνάμε ότι χρειάζεται κόπο και χρήμα για να συντηρηθεί, διαπίστωσα κάτι απλό. Μειώνοντας δεν έκοβα τις ρίζες μου όπως μέχρι τότε σκεπτόμουν, αλλά δημιουργούσα χώρο για την καινούργια σημερινή μου ζωή, τους καινούργιους ανθρώπους που ήρθαν (νύφες, γαμπρούς, εγγόνια κ.λ.π) και που αγαπώ. Επίσης διαπίστωσα πόσο πολύ έχει αλλάξει το γούστο μου από τότε, π.χ. δεν μου αρέσουν τα ίδια μπιμπελό. Τι σημασία έχει αν κόστισε κάποια χρήματα κάποτε για να το αποκτήσω? Δεν με αντιπροσωπεύει πια.

Πριν μια εβδομάδα στο ασανσέρ στο Βασιλόπουλο στεκόμαστε τρείς κυρίες περίπου της ιδίας ηλικίας. Δίπλα στο ασανσέρ ήταν ένα ράφι με προσφορά  μια σαλατιέρας με κάποιες αγορές. Η μια κυρία εκφράζοντας δυνατά την σκέψη της είπε «α ωραία σαλατιέρα». Σε μια από τις πολλές φορές που λατρεύω να ανοίγω συζητήσεις με άγνωστες γυναίκες την ρώτησα «είστε σίγουρη ότι σας λείπει μια ακόμα σαλατιέρα στο ντουλάπι που έχετε και τις υπόλοιπες?» Η απάντηση ήταν αναπάντεχη «και να φανταστείτε, ότι λόγω του ξαφνικού θανάτου της αδελφής μου όταν αντέχω, πηγαίνω σπίτι της και προσπαθώ να αδειάσω τα ντουλάπια της από τις διάφορες πιατέλες και σαλατιέρες. Δεν ξέρω τι να τις κάνω πια». Τότε παρατήρησα ότι φορούσε μαύρα πένθιμα και όχι μοδάτα.

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα σώζατε από το σπίτι σας αν έπιανε ξαφνικά φωτιά και έπρεπε να φύγετε τρέχοντας?