50+

Πράγματα από μια ζωή που δεν έχω πια.

Ναι οι ψηλοτάκουνες γόβες ferragamo, εκείνες που πλήρωσα με ¾ του μισθού μου, έχουν εγκατασταθεί στο κουτί τους για μια πενταετία τώρα. Α ναι και εκείνο το δερμάτινο παντελόνι στο χρώμα του κάστανου είναι αδύνατον να κουμπώσει πια, μολονότι δεν έχω πάρει τόσα κιλά. 

Ένα ολόκληρο ντουλάπι πιάνουν τα κοστούμια και ταγιέρ από τo Rococo,  σε όλα τα χρώματα, αλλά περιέργως δεν τα έχω φορέσει αν και μου κάνουν!!! Όλα αυτά είναι κομμάτια μιας ζωής, που δεν υπάρχει πια.

 Έτσι ψάχνω απελπισμένα για ένα ζευγάρι πιο χαμηλοτάκουνες γόβες για την σαββατιάτικη έξοδο και δεν βρίσκω στην παπουτσοθήκη.  Ακριβώς αυτή η παπουτσοθήκη ήταν, που ξεκίνησε το θέμα. Συζητούσα με τον άνδρα μου να προσθέσω δίπλα της στον διάδρομο του σπιτιού μερικές ακόμα, από αυτές του ΙΚΕΑ που μπαίνουν η μια πάνω στην άλλη. Με κοίταξε απελπισμένος και μου είπε «τι να τις κάνεις? Μήπως τα φοράς όλα αυτά?»

Ήταν η κατάλληλη φράση στην κατάλληλη στιγμή. Κρατούσα πράγματα από ένα στυλ ζωής, που τελείωσε για μένα, της επαγγελματικής. Κατάλαβα, ότι δεν θα ξαναφορέσω τις ψηλοτάκουνες γόβες, για να πάω για καφέ με τις φίλες μου, θα φορέσω κάτι πιο άνετο. Βρίσκομαι σε άλλη φάση της ζωής μου και θέλω να την ζήσω. Είμαι πια και γιαγιά !!!.  Εμένα αυτή η λέξη δεν μου θυμίζει γεράματα, δεν αισθάνομαι έτσι, αλλά με γεμίζει με αγάπη και ζεστασιά.

 Άνοιξα την αποθήκη και κάλεσα μια κοινότητα πρώην ναρκομανών και τα πήραν σχεδόν όλα. Να υπογραμμίσω, ότι όλα ήταν πράγματα που λειτουργούσαν και σε αρίστη κατάσταση, πλυντήριο από το πρώην εξοχικό, ψυγείο από το πρώην εξοχικό, μοκέτες από τα δωμάτια των παιδιών. Το μισό δωμάτιο άδειασε στο υπόγειο και ήταν 10 τετραγωνικά. Η χαρά των παιδιών που τα πήραν (έχουμε μαγαζί όλοι μαζί και  τα πουλάνε) ήταν μια γλυκιά ανθρώπινη στιγμή.

Μετά πήραν σειρά οι ντουλάπες και οι παπουτσοθήκες, πανηγύρι κανονικό. Ξεκίνησα από τις κόρες των φίλων. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τον ενθουσιασμό, ειδικά για αυτά που ταιριάζουν με επαγγελματικούς χώρους. Τώρα τελευταία έχουν επιβληθεί dress code σε μεγάλες επιχειρήσεις και τράπεζες και τους ήρθαν κουτί, κομμάτια κλασικά και καλοραμμένα. Τα είχα απλώσει στο σαλόνι και έγινε κανονικό πάρτυ το προηγούμενο Σάββατο με καφέ και κουλουράκια. Μετά πήραν σειρά οι  κυρίες που μας καθαρίζουν (σε εμένα και στις φίλες). Ένοιωσα πολύ καλά ξαλαφρωμένη και με μια αίσθηση εσωτερικής «γλύκας», είναι ωραίο να μοιράζεσαι, όχι μόνο στην κρίση, πάντα.

Ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή χαμένη, πόσο περισσότερο τα αντικέιμενα.

μοιράζεται είναι ζωή χαμένη.